Teen Agent

Teenagent zasługuje na kultowe już określenie „miooodzio”. Plusy... Swojski klimacik lat 90-tych. Historyjka choć prosta, okazuje się angażująca. Jako wyluzowany nastolatek Marek Hopper spotykamy klawych ludzi (mój faworyt to kapitan) i „pożyczamy" ciekawe przedmioty. Warto powiedzieć, że w niektórych aspektach polskie dzieło zrywa z tendencjami zachodnich przygodówek. Czerpie zaś też dobre wzorce, takie jak dyskretny interfejs czy dużo slotów na zapis gry. Rodzima produkcja odznacza się przyjemnymi dla oka, ręcznie rysowanymi tłami, prze co lokacje wydają się naprawdę urokliwe. W tle przygrywa sympatyczna muzyczka, a całości dopełnia bardzo zgrabna, niekiedy wręcz komiczna animacja. Z tym wszystkim idealnie współgrają przerywniki filmowe w tym samym stylu. Cieszy fakt, że twórcy mają do siebie ogromny dystans oraz potrafią zażartować sobie z gracza. Podobają mi się trafne spostrzeżenia głównego bohatera oraz nawiązania do popkultury. Cała gra przesiąknięta jest wyszukanym humorem. Jeśli chodzi o dialogi, to należy rozgraniczyć je na pisane i mówione. Te pierwsze, czyli teksty i podwórkowy slang, są zabawne, często przeistaczają się w prawdziwe suchary, co mnie osobiście śmieszy. Te drugie zaś – no cóż, o tym za chwilę. Minusy... No właśnie, nagrania głosowe są koszmarne. Ja rozumiem, że ludzie podkładający głos mogli mieć zamiar parodiowania, ale tego po prostu ciężko słuchać. Sami autorzy stwierdzili zresztą, że zabrakło na to budżetu. I to niestety słychać. Co do samej rozgrywki, to kuleje tutaj kilka rzeczy. Zdarzają się przestoje, bo nie ma jasno sprecyzowanych celów. Często łazi się bez celu w nadziei na olśnienie. Generuje to dodatkowy backtracking. Na początku może zmylić parę dziwnych rozwiązań, takich jak wielokrotne klikanie w ten sam obiekt, aby akcja zadziałała. Czasem sytuacja wymaga znalezienia niemal pojedynczego piksela, by w niego trafić i przejść dalej. Można więc na trochę utknąć, bo nie zauważy się drobnego, ale ważnego dla sprawy obiektu. W końcu, sporo łamigłówek wymaga od gracza bycia jasnowidzem, bo powiązania przedmiotów są absurdalne, a zagadki abstrakcyjne. Tu trzeba zaznaczyć, że jeśli przyszło ci do głowy głupie rozwiązanie pozbawione sensu, to takie właśnie zapewne zadziała. Aby jednak przekonać się do tej gierki, trzeba nabrać trochę dystansu. Poza tym gra jest bardzo krótka. Sądzę, że przez te dwie dekady produkcja Metropolis nie straciła na wartości. Miooodzio! Moja ocena – 7.5/10