Owlboy

Piękna i świetna gra. Jako fan metroidvania absolutnie musisz to mieć!

Jak ktoś szuka trudna walka i prawdziwa wyzwania, to zapomnij. Jeśli ktoś lubi eksploracja, fabuła i piękna grafika pixel art, to jak najbardziej tak!

P.S. Owlboy jest teraz po polsku. :)

Łączy najlepsze cechy gier z nesa.
Po prostu czarująca.

Nie spodobała mi się. Gdy na ekranie zaczęło się dziać dużo, to powstawał chaos, tym bardziej, że Otus trzymając towarzysza nie był zbyt szybki i zwinny. Być może znaczenie miało to, że grałem na klawiaturze... Ogólnie pixel art ładny, ale nie najładniejszy, miejscami bogactwo elementów oprawy negatywnie wpływała na czytelność. Mi bardziej do gustu przypadł The Way a prawdziwą pixel artową bombą będzie The Last Night.

Owlboy wywołuje ambiwalentne wrażenia. Sprzeczności te można jednak pogodzić, gdy oddzieli się konwencję od realizacji (para ta działa niczym arystotelesowski dublet: potencja i entelechia).

Studio D-Pad zastosowało w Owlboy'u konwencję bajki z całym wachlarzem zalet, jak i wad tego zestawu norm. Bajki nie są wyzwaniem intelektualnym, ich celem jest nauka moralna. W przypadku realizacji wizualnych, bajki mają cieszyć oko kolorami i upraszczać formę tak, by wygląd jednoznacznie określał charakter obiektu (w zabiegu tym znajduje odbicie dualizm religijny).

Konwencja bajki jest materią (arystotelesowską potencją) Owlboy'a. Mimo że można nie przepadać za konwencją, to trzeba docenić to, co z tą materią zrobili twórcy z D-Pad. Jednym z motywów moralnych poruszonych w grze jest moc przyjaźni. Protagoniście Otusowi podczas przygód pomagają członkowie drużyny - jego przyjaciele. Otus - jedyny potrafiący latać w tym składzie - może unosić kumpli w powietrzu i dzięki temu wykorzystywać ich specjalne umiejętności. Bez tej współpracy nie da się przejść gry.

Można docenić światotwórczy aspekt gry. Świat w Owlboy'u to twór oryginalny. Chęć poznawania go to jeden z motorów napędowych zaangażowania gracza. Wykorzystano tu topos "tour de monde", czyli podróży z przewodnikiem po świecie. Przy czym przewodnikami są przyjaciele z drużyny.

D-Pad nie tylko wykorzystuje materię konwencji, ale i bawi się nią. Twórcy flirtują z motywami świata na opak, dokonując zaskakujących przewartościowań. Topos podróży prowadzącej do rozwoju bohatera również został tu przełamany. Główny bohater dokonuje najbardziej doniosłych czynów wtedy, gdy zostaje pozbawiony swojego największego atutu. Wniosek jest prosty - największym atutem protagonisty jest coś innego. Nie mechaniczne uzdolnienia, lecz empatia. Pętla się zamyka i poprzez mechanikę gry wracamy do bajki, do moralnego przesłania. D-Pad zręcznie osiągnęło swój cel.

Owlboy - recenzje graczy