Nobody Wants to Die

Po pokazie gameplayu dla prasy nie byłem przychylnie nastawiony do Nobody Wants to Die. Twórcom z Wrocławia udało się jednak złamać mój sceptycyzm już po kwadransie gry. Choć chwilami ziewałem, nieprędko zapomnę tę transhumanistyczną przygodę neo-noir.

Symulator chodzenia z ładnymi widoczkamiNobody wants to die to naprawdę ładna gra, ale jest to niestety symulator chodzenia. Gra próbuje maskować nam to w różny sposób dając nam kilka mechanik, ale i tak prowadzi to do jednego. Chodzenia i słuchania bardzo dużej ilości dialogów. Czy to źle? To zależy jak zawsze od gustów gracza. Ja nie jestem fanem symulatorów chodzenia. Grałem w Scorn który jest uważany za tego typu grę ale tam przez pierwszą cześć gry mamy „symulator chodzenia” później zamienia się to w survival horror tutaj jest trochę inaczej. Prowadzimy sprawy różnych morderstw przy użyciu kilku sprzętów. A to dostaniemy X-Ray, lampę UV czy Rekonstruktor czyli główną zabawkę bohatera. Jeżeli dla kogoś liczy się głównie gameplay to tutaj za wiele nie zobaczy. To gra dla osób które chcą wgłębić się w historie i poznać ten świat przesiąknięty zgnilizną. I to właśnie tutaj gra błyszczy. Nie będę opisywał fabuły bo nie chcę nikomu niszczyć zabawy, ale dla fanów Blade Runnera to laurka. Ten oryginalny klimat/świat. To taki Neo Noir lat 30 w cyberpunkowej wersji. Moda z lat 30. Samochody które są wyciągnięte z tamtych lat, ale przerobione na cyberpunkową wersie. Naprawdę wygląda to świetnie, aż prosi się o więcej. No i te widoczki przypominające kadry z Blade Runnera. Miasto w mroku które pożerane jest przez kwaśne deszcze.Resumując gra wygląda i ma wciągającą historie, lecz jest to za cenę gameplau. Porównał bym to do interaktywnej książki czy nawet filmu i w tej roli ta gra wypada dobrze. Gra stara maskować swój rodowód ale w głębi pozostaje symulatorem chodzenia z ładnymi widoczkami. Grałem na XSX w 60 FPS, dodam że gra jest po polsku i ukończyć ją można w dwa wieczory.

Nobody Wants to Die 6/10Czas ukończenia: 5hPlatforma: PCTa gra to praktycznie samograj i prowadzi przez cały czas za rękę. Graficznie jest bardzo ładnie, design świata robi wrażenie, a wszystko wokół idealnie współgra z koncepcją świata.. Fabularnie jest ok, mamy jakąś historię i to nawet ciekawą, ale kilka wątków się nie klei i brak tutaj jakiejkolwiek akcji. Jedyne co możemy zrobić to podjąć kilka wyborów by na końcu dostać jakieś zakończenie. Grajcie bez spoilerów, bo ja niestety natrafiłem na kilka i zepsułem sobie koniec gry. Ogólnie gierka dość nudna.

Chyba najbardziej w tej grze podoba mi się wkreowane tło fabularne, co nie ujmuje samej fabule która jest w porządku jednak mam wrażenie że jest tutaj trochę niedokończonych wątków,myśle że ta gra właśnie przez wspomniane niektóre wątki powinna być trochę dłuższa, mniej więcej 3 godziny więcej zrobiłoby z tego bardzo dobrą grę. Poza tym doskonale wygląda, dobrze działa

Niezła gra z cudownym klimatem i wspaniałą grafiką, pokazującą czym mógł być cyberpunk. Niestety historia dosyć poplątana. Zostajemy wrzuceni w istniejący od lat świat i musimy nadążyć, co nie jest łatwe, a historia to kilka w kółko mieszających się wątków, halucynacji, wątpliwości i niejasności. Do tego beznadziejne zakończenie. Ogólnie z każdą godziną grało mi się coraz gorzej, najciekawsza była pierwsza i druga "sprawa" a potem już za dużo kombinowania.P.S. Kluczowe wybory mają znaczenie, gra ma 4 zakończenia! Chociaż realnie tylko dwa, pozostałe to odmiany złego.

Jak wiele osób zwróciło uwagę, to wygląda jak gra od artystów, a nie programistów. To nawet bardziej jest zbiór fajnych, spójnych konceptów wizualnych i dobrej muzyki, które jakoś trzeba było połączyć, no i złączono to jakimś pomysłem, ale historia, gameplay i wszystko służy w sumie temu, by pokazywać ładne widoczki okraszone nastrojową muzyką i poetycką narracją, trochę tak to wykonano od pupy strony. Walking symulatory cofają się w rozwoju. Ethan Carter miał dużą, otwartą mapę, zagadki i dowolność w ich robieniu. Dopiero na samym końcu w domku Ethana zauważyłem, że pominąłem 2 zagadki z samego początku. Observer miał kamienicę do eksploracji i wątki poboczne do odkrycia. W Fort Solis nawet teoretycznie też była lokacja, którą można było swobodnie zwiedzać, choć oczywiście w żółwim tempie nikt tego nie chciał robić. W Call of Cthulhu na 3 minuty wyciągaliśmy pistolet i te 2-3 strzały można było oddać. Nobody Wants to Die to okrojony wycinek tego wszystkiego, dostajemy mniejsze niż mój siusiaczek levele, po których idziemy absolutnie jak po sznurku i tylko koncepty udające istnienie dodatkowych mechanik. Twórcy pokazują nam, gdzie kliknąć i tam klikamy. Dzięki temu grę się przechodzi bardzo płynnie, ale wolności eksporacji nie ma tu za grosz. Raz samodzielnie wyciągnąłem x-raya i kieruję go na ślady po kulach - nie widać nic. Dopiero musiałem normalnie kliknąć, by odpalić dialog i dopiero później automatycznie mi się wyciągnął x-ray, by w tym samym miejscu pokazać ślady, których sekundę temu nie było. Sama historia to jest takie wyjaśnianie, średnio dobrze pomyślanego świata. To uniwersum stworzone zostało bardziej po to by się prezentować efektownie, a nie mieć sporo logiki. Te 300 pięter to gruba przesada. Ruch drogowy nie ma sensu. Przenoszenie świadomości z ciała do ciała też zupełnie by odmieniło mentalność ludzi. No i nieświadomość istnienia cyberpsychozy jest zwyczajnie dziwna, to jest takie ukrycie wątku, tylko po to, by zwrot akcji był bardziej zaskakujący. To jak zrobienie z mordercy kogoś, kogo istnienia nikt nie miał pojęcia. W Cyberpunku o wiele lepiej to działało i cały świat przedstawiony miał więcej logiki, tutaj to taki wycinek zmieszany z oldschoolową technologią tylko po to by ładnie wyglądać. Atmosfera, atmosfera i im dalej w las, tym bardziej gracz odkrywa, że tu nie ma wiele więcej. Klika się w ciemno w to, co twórcy kazali i tyle, a jeszcze na koniec co chwila nasz bohater się zawiesza, więc się trochę męczarnia robi. Przechodząc ten tytuł w zaledwie 6 godzin przeszedłem z neutralności w zachwyt po zmęczenie tym ciągłym jęczeniem głównego bohatera. Grafika jest spoko, ale wciąż najładniejszym levelem pozostaje kamieniołom z Robocopa. Muzyka bardzo na plus. Ale nawet jak na walking-sim to nieco skromna gra, choć przynajmniej w uczciwej cenie.Brakuje dobrej treści, dodatkowych przedmiotów, notatek, zagadek i dowolności w eksploracji. Ale przynajmniej nie jest tak źle jeśli chodzi o tempo rozgrywki jak w Fort Solis. Wciąż, lepsze wrażenia zapewniła mi strzelanina w klubie w Robocopie z tymi sztucznie wyglądającymi npcami niż tutejsze zamieszki w parku. Jedna przeniesiona tożsamość z ciała w Observerze była o wiele lepszym pomysłem niż masowo zmieniający ciała ludzie tutaj.To nie jest tytuł, któremu należy się jakaś poważna krytyka, ale jak czymś takim i Hellblade'em 2 się zachwycamy, no to znaczy, że gry idą w złą stronę. Nie każda gra musi mieć kozacki gameplay, ale odrobina interaktywności jednak jest wymagana, dodatkowo przyda się też fajna, przemyślana fabuła, a nie tępe kopiowanie klisz i brnięcie do przodu bez refleksji.

Jestem mega zdziwiony tym, że GOL praktycznie nic nie mówi o tej grze.Polska, dobra produkcja.Niestety podejmowane wybory są w dużej części iluzoryczne i wpływają tylko na dialogi, nie zaś na samą końcówkę. Sama fabuła trzyma jednak poziom. Dobra historia noir.

Pozytywna gra, technicznie rewelacja a gameplay wyborny, końcówka z dupy ale i tak polecam.