Knightfall: A Daring Journey

Ten typowy schemat został tu mocno zmodyfikowany. Po pierwsze, sporą część gry spędzamy w siodle, lawirując po wąskich i krętych drogach w poszukiwaniu wspomnianego zamku oraz miast. Po drugie, owe mieściny są tu o tyle istotne, że Knightfall korzysta z cyklu dnia i nocy, a te ostatnie są w świecie gry bardzo chłodne – wręcz śmiertelnie. Dlatego konieczne jest znalezienie schronienia w mieście, nim zapadanie zmrok.

Sęk w tym, że w miarę zbliżania się do celu liczba takich schronień maleje. Co więcej para, która dotrze do miasta jako pierwsza, może wybrać broń lub podleczyć się, by przygotować się do walki z rywalami. To sprawia, że prędzej czy później gracze muszą skupić się w jednym miejscu, czy to w mieście, czy to w zamku będącym celem podróży.

W trakcie jazdy możemy ostrzelać napotkanych graczy, ale jako że gra przełącza się wtedy na widok zza pleców postaci (TPP), trafienie rywali z siodła to spore wyzwanie. Zamiast tego lepiej skupić na jak najszybszym dotarciu do celu. Wymaga to pozostania na trasie, bo – niczym w grach wyścigowych – koń drastycznie zwalnia, gdy znajdzie się poza nią. Na szczęście wierzchowce w Knightfall opanowały… sztukę driftingu, a udany wślizg sprawia, że koń przyśpiesza na krótki czas (niczym gokart w Mario Kart).

Tryby gry

Knightfall: A Daring Journey to, rzecz jasna, produkcja nastawiona na rywalizację z innymi graczami. Do walki możemy stanąć ze znajomym lub losowy wybranym graczem.

Kwestie techniczne

Landfall znane jest z produkcji o równie niepoważnej rozgrywce, co grafice. Knightfall nie jest wyjątkiem. Trójwymiarowa oprawa wizualna jest mocno uproszczona, choć nie aż tak jak w przypadku Totally Accurate Battle Simulator. Gra dobrze wykorzystuje oświetlenie, a noce – choć odpowiednio ciemne – są na tyle jasne, że nie utrudniają nawigacji po okolicy.

W grze jest funkcja czatu, przy czym wiadomości wyświetlają się w formie chmurek nad postacią.

Autor opisu gry: Jakub Błażewicz