Allegiance

Rozgrywka zasadza się więc na dwóch filarach, z których pierwszym jest bezpośredni udział w bitwach. System lotu został oparty na prawach fizyki, a oddane w nasze ręce okręty zróżnicowano pod kątem możliwości bojowych – podczas gdy Scout i Stealth Fighter są przeznaczone do zwiadów i działania w ukryciu, Interceptor oraz Fighter najlepiej sprawdzą się w bliskich spotkaniach z siłami nieprzyjaciela; ich dopełnieniem są potężne bombowce, których działa trzeba obsadzić operatorami oraz tak zwane Capital Ships siejące spustoszenie w szeregach wroga.

Fundamentem modułu strategicznego jest natomiast ekspansja, pozyskiwanie surowców oraz rozbudowa bazy. Oprócz tego z czasem otrzymujemy dostęp do kolejnych pozycji na drzewie technologicznym, których opracowywanie zwiększa nasz potencjał bojowy. Zabawa toczy się na rozległych mapach podzielonych na sektory połączone ze sobą przy pomocy tuneli czasoprzestrzennych – kluczem do sukcesu jest zatem przejmowanie kolejnych obszarów, eksploatacja dostępnych tam zasobów i opracowanie skutecznej taktyki działania, w oparciu o obserwację ruchów wojsk nieprzyjaciela.

Kwestie techniczne

Oprawa graficzna Allegiance w momencie premiery nie prezentowała najwyższego poziomu wykonania, zwłaszcza w porównaniu ze sferą wizualną starszego niemal o rok Homeworlda.

Pozostałe

Allegiance zadebiutowało w 2000 roku – by cieszyć się pełnią możliwości, gracze musieli opłacić miesięczny abonament; bawiąc się za darmo można było otrzymać dostęp do ograniczonych opcji. Z uwagi na fakt, że pozycja nie odniosła sukcesu, jej oficjalne serwery zostały zamknięte po dwóch latach od premiery. Niemniej fani nadal czuwali nad rozwojem tego projektu, do czego w 2004 roku przyczyniło się udostępnienie przez wydawcę jego kodu w formie open source. Po latach produkcja została przywrócona do życia i udostępniona w modelu free-to-play pozbawionym mikrotransakcji.

Autor opisu gry: Mariusz Klamra