198X

W niektórych miejscach opisuje się tę produkcję jako zbiór kilku minigier inspirowanych złotymi latami gier automatowych, ale jak dla mnie to bardziej interaktywna poezja, i to nawet całkiem przyzwoita. Stanowi list miłosny do epoki automatów, jak na ironię ukazuje jednak tylko, moim zdaniem, liczne wady produkcji z tamtych czasów. Minigry udające shoot'em upa czy chodzoną bijatykę były jak dla mnie najsłabszym elementem tego doświadczenia, bo jedynie frustrowały i tym samym stanowiły przestoje w narracji. To prymitywne zręcznościówki, w których podobać może się co najwyżej oprawa wizualna i muzyczna, zwłaszcza, że sterowanie (przynajmniej na klawiaturze) pozostawia dużo do życzenia. Jeśli takie właśnie były gry automatowe, to moim zdaniem dobrze, że przeminęły. Nie żeby opowiadana tu historia była jakaś wybitna (zwłaszcza końcówka jest boleśnie bezpośrednia), ale dobrze spełnia swoją funkcję i gdyby twórcy skupili się tylko na niej, otrzymalibyśmy dużo lepszy tytuł. I tak właśnie "198X" jest swoją własną antytezą - będąc grą opartą na narracji próbuje dowieść, że najlepsze były gry sprzed epoki narracji. Taką wewnętrzną sprzeczność trudno mi ocenić pozytywnie.

Wczoraj ją ukończyłem - bawiłem się świetnie.Największym jej minusem jest długość oraz osobiście ostatni poziom który najmniej mi pasował do całości (ale ogólnie do konwencji składanki różnych typów gier z lat 80-90 w pięknym pixelarcie jak najbardziej pasuje).Oprawa graficzna i muzyczna jest fenomenalna.Całość zajęła mi niecałe 1.5h, pewnie byłoby szybciej gdyby nie pięknie animowane przerywniki opowiadające historię w tej grze (samego grania to jest z 45-60 minut).Co do poziomu trudności dałbym go jako łatwy/w sam raz.Sama gra niby krótka, ale z drugiej strony muzyka wraz z grafiką i historią tworzą w niej niesamowity klimat i gra się super przyjemnie.