Najciekawsze materiały do: Hellblade: Senua's Sacrifice

Gra ciekawa,z pomyslem ale nie dla mnie.Jest w niej coś cieżkiego,i dla mnie męczacego dlatego nie dokończylem.Niewiem moze ten obłed ,taki niespokojny klimat.?..lubie takie gry gdzie liczy sie sama fabula i doceniam prace tworcow ,ale jednak gra nie jest dla kazdego i kto pogra szybko sam to odkryje.Piekna grafika,lokacje,choc odnajdywanie symboli tez mnie zmeczylo po 3 h grania.Wstrzymuje sie z oceną,kazdy sam musi ją ocenic,bo gra jest specyficzna i z niezwyklym kimatem,ale ocenic jej nie potrafie.

Właśnie skończyłem w jakieś 8h na normalnej trudności walki z otrzymaniem wszystkich osiągnięć (znalazłem 44 runy i 7 twarzy matki, choć to drugie nie liczy się chyba do osiągnięć). Zginąłem raz i to nie w walce, a w etapie "pobagiennym", gdzie trzeba znaleźć 3 znaki uciekając przed ogniem. Sama walka i zagadki są całkiem przyjemne, ale całość jakoś dupy mi nie urwała. Wiem, że gra dostała jakieś nagrody, ale szczerze mówiąc mnie trochę wynudziła - przerywniki i to ciągłe ględzenie niekoniecznie budowało dla mnie klimat, a bardziej znużenie (głosy to i ja słyszę czasami ;)). Generalnie polecam, ale w przecenie, bo to jest gra na raz.

Po spędzeniu 55 godzin z grą Horizon Zero Dawn zabrałem się za Hellblade. Od razu spodobał mi się klimat, narracja, problemy protagonistki oraz historia, ale po godzinie miałem dość. Walka przypomina mi nieco starcia z TES: Blades, zagadki ciągle te same. Szybko mnie to zniechęciło. Dlatego też dałem sobie spokój. Gra ciekawa, ale nie dla każdego. Nie wystawię oceny, bo szybko porzuciłem.

Gra ma niesamowity klimat, genialną muzykę, świetną narracje i grafikę. Jednak należy pamiętać, że to jednak gra i przez to ma swoje bolączki. Zagadki środowiskowe są pomysłowe i łączą sie z objawami choroby Senui, ale sa powtarzalne. Odczuwalna jest korytarzowość obaszarów i brak jakiejkolwiek eksploracji, która jeszcze bardziej wkręciła by gracza w świat. Może jest trochę, za krótka, ale ja np. musiałem robić sobie przerwy, bo klimat jest bardzo ciężki i intesywny. Polecam grać w słuchawkach. Myśle, że 7+/10 jest bardzo uczciwe dla tej gry.

9,5/10
genialna gra
końcówka mnie troche zawiodła, ale mimo że to nie jest mój typ gry to przez ani sekundę się nie nudziłem, wciągająca historia, genialne poprowadzenie historii, stylistyka audiowizualna to dosłownie 11/10, niczego takiego w swoim życiu nie doświadczyłem, dla samego tego warto przejść tę grę

nie wiem co jeszcze napisać, jeśli moi poprzednicy nie rozpisali sie dostatecznie, to nie wiem czego ludziom więcej potrzeba aby przekonać ich do zagrania w tę grę, to jest po prostu DOŚWIADCZENIE, którego nie można pominąć, bez dwóch zdań, jeśli się wahacie to przestańcie i po prostu w to zagrajcie

coś niesamowitego....

ostatnie słowo na koniec, ta gra dowodzi, że gry komputerowe to nie tylko sieczka i bezmyślne klikanie w klawiature/pada, ta gra to prawdziwa SZTUKA, która potrafi poruszyć serce i nikt nie jest w stanie zmienić mojego zdania, jeśli ktoś w grach komputerowych szuka odchylenia od reguły to nie znajdzie lepszego tytułu

Emocje jeszcze nigdy nie były przedstawione w grze tak doskonale. To twórcom wyszło.

Ale dla mnie to za mało. Niestety nie łykam tego, że ta gra to jakieś wielkie "doświadczenie". Nie dam sobie wmówić, że wałkowana w kółko jedna zagadka środowiskowa nagle staje się dobra, bo rzekomo obrazuje postrzeganie świata przez osoby chore. Słuchanie przez 6 godzin monotematycznych szeptów o ciemności też zbyt fascynujące nie jest. Gra tak krótka, a wydawała mi się nieprawdopodobnie rozwleczona. I zapewniam, że nie jest temu winna mała ilość akcji.

Nie mam nic do symulatorów chodzenia. Pamiętam, jak swego czasu oczarowało mnie Dear Esther. Jednocześnie jestem przekonany, że gdyby ta mała produkcja trwała 6h zamiast góra dwóch, zmęczyłaby mnie tak, jak zrobiło to Hellblade.

Zastanawiam się, jaki byłby odbiór tej gry, gdyby nie promowano jej głównie faktem wielkich konsultacji ze specjalistami od chorób psychicznych. Społeczność graczy bardzo chętnie przyjmuje "doświadczenia" z artystyczną łatką. Aż mi się Proteus przypomina.

Graficznie mocno średnio. Duża część świata przedstawionego wygląda praktycznie tak samo i niezbyt chciało mi się leźć przez kolejne korytarzowe lokacje. Nie podobał mi się również efekt ziarna. No i optymalizacja leży.

Pomysł na grę bardzo dobry, ale wykonanie męczące. Dla mnie to raczej idea na realizację filmu niż gry komputerowej.

Ciekawe doświadczenie, ale cholernie nudna gra. Początek to takie... uczucie niepokoju, zaciekawienia. Grafika piękna, klimat ciekawy i niepokojący. Jednak gameplay... ehh. "Chodź aż nie dojdziesz dalej" tak bym określił całą grę, czasem jakieś urozmaicenia, trochę walki, ale generalnie meh. Największym problemem gry jest optymalizacja, jak chodzi w 60fps, to jest nieźle, ale często spada poniżej tej wartości i do tego jakoś dziwnie spowalnia, a potem przyspiesza.

Powiedziałbym, że grą raczej warto zainteresować się, mając Xbox Gamepass lub na sporych promocjach.

DNO ! przez hory poziom z bosami Pierdyliard razy powtarzać to samo !!

Świetny klimat i walory artystyczne. Gameplay mocno średniawy.

Jedną z ambicji gier komputerowych jest umożliwienie wejścia w skórę innego człowieka, czyli zobaczenie świata jego oczami. Sztuka od czasów starożytnych zajmuje się m.in. właśnie tym - pokazywaniem punktu widzenia innego człowieka. Tak jest z poezją, teatrem, a bardziej współcześnie - z kinem. To co odróżnia gry wideo od innych wymienionych wyżej gałęzi kultury, to m.in. interakcja.

Interakcja sprawia, że podczas odbierania gry nie zapominamy o sobie. Nie zatracamy się w pełni - tak jak dzieje się to czasami podczas oglądania filmu - bo jesteśmy składnikiem gry. Interakcja więc, poprzez większe zaangażowanie gracza, paradoksalnie powoduje efekt obcości (Verfremdungseffekt, wykorzystywany przez Bertolta Brechta w teatrze).

Efekt obcości sprawia, że świadomie towarzyszymy bohaterce Hellblade: Senua's Sacrifice. To co Senua słyszy, to co widzi, co myśli, czy wspomina, doświadcza również gracz. To co wojowniczka odbiera nie jest przyjemne, bo Senua zmaga się ze stratą i chorobą psychiczną.

Duże wrażenie w grze robi warstwa dźwiękowa, a szczególnie "głosy w głowie" wojowniczki. Głosy krzyczące, szepczące, drwiące, wątpiące, dodające otuchy - cały przekrój nastrojów i nastawienia. Zastosowano tu technologię nagrywania binauralnego. Technika ta umożliwia słuchaczowi dokładną lokalizację źródła dźwięku. Czasami głos w głowie odzywa się z tyłu, czasami z boku, czasami nie ma lokalizacji, czasami jest wszędzie, a czasami zdaje się być w środku głowy gracza.

Warto też wspomnieć o samej głównej postaci, w którą sugestywnie i poruszająco wcieliła się Melina Juergens. Melina Juergens nie jest profesjonalną aktorką, a pracowniczką Ninja Theory odpowiedzialną za materiały filmowe. Ze względu na niski budżet gry zaangażowano ją "tymczasowo" do odgrywania scenek, ale tak się wszystkim spodobała jej ekspresja, że Melina stała się oficjalną Senuą.

Przy natłoku bodźców, które zapewnia gra, można poczuć z jakim ciężarem zmaga się wojowniczka. Hellblade: Senua's Sacrifice to trudna podróż. Sanua straciła wszystko, nawet siebie. Ta gra to wędrówka poprzez szaleństwo do jedynego celu jaki pozostał bohaterce - do jądra ciemności.

Postac tak tragiczna ze prawdziwie ludzka. Chora kobieta ktorej wspolczuje. Rewelacyjny tytul.
I te urzekajace lokacje. Az mi przyjemnie zimno.

Mam mieszane uczucia.
Plusy:
+ Postać Senuy – zarówno pod względem charakterystyki i wykreowanej grafiki;
+ Graficznie jest przyzwoita, choć miejscami przesadzono z ziarnem;
+ Walka jest nawet ok, choć z drugiej strony gdyby gra była oparta wyłącznie na niej, to byłby to minus ze względu na małe urozmaicenie uderzeń, co szczególnie było widoczne w końcowej fazie, gdy walczymy z dziesiątkami wrogów;
+ Fragment rozrywki, gdy chodzimy w mroku – trzymało to w napięciu;
+ Audio to majstersztyk;
+ VNV Nation

Przeciętnie:
* Historia – gdyby gra była krótsza o godzinę lub dwie, to przeżycie byłoby bardziej intensywne a tak pod koniec schizy bohaterki zaczęły męczyć wraz z tekstowym wodolejstwem;
* Muzyka – w budżetowych symulatorach chodzenie spotkałem się z dużo lepszą a jeśli chodzi o klimaty nordyckie to też wypada przeciętnie;

Minusy:
- ubogi gameplay; faktycznie najbliżej tutaj do symulatora chodzenia niż przygodowej gry akcji;
- za długie intro, które przynudza;
- atak klonów przeciwników;
- banalne zagadki (w sumie jedna łamigłówka wałkowana przez całą grę) na jedno kopyto;
- choć gra nie jest długa (6 godzin), to jakoś mocno się dłużyła;
- niektóre animacje były groteskowe.

Wersja VR jest arcydziełem ! To co przeżywamy wraz z bohaterką jest wręcz nie do opisania !!! Walka z smokiem który ma z 6m wysokości, czy z 2m, 2.5m przeciwnikami sprawia że włosy jeżą się na rękach. Momenty gdzie przemierzamy korytarze kierując się za głosem, kiedy Senua trzyma naszą twarz, patrzy prosto w nasze oczy .... Niesamowite przeżycie VR. Czekam na część drugą ! Jak ktoś korzysta z VR to ta gra MUSI się znaleźć w jego bibliotece ! Gra nawet w zwykłej wersji jest b. dobra ale dopiero w VR rozwija skrzydła i staje się absolutem. Ubolewam że tak mało osób może to przeżyć, ale za parę lat będzie ich coraz więcej.

A mi się ta gierka mega spodobała, fajny ma klimat i grafika również niczego sobie, jak ktoś lubi takie gierki, żeby się wyczilować to śmiało brać bo nie oszukujmy się - dużo akcji nie znajdziemy. Dla mnie na plusik gierka i czekam oczywiście na drugą część.

Plusy:
-Genialny klimat i atmosfera
-Bardzo dobre udźwiękowienie
-Zapada w pamięć na długi czas
-Niezwykły obraz psychozy

Minusy:
-Obecność prawdziwych aktorów w przerywnikach filmowych
-Zagadki mogą wydawać się powtarzalne

Ocena: 9/10

Być może grałem w inną produkcję niż cała reszta świata, bo "Hellblade: Senua's Sacrifice" ani trochę mnie nie zachwyciła. Owszem, doceniam wysiłki twórców w oddaniu objawów psychozy poprzez mechanizmy growe, ale nie wystarczają one w mojej opinii by podnieść mocno, jak uważam, przeciętną linię fabularną z męczącego mnie gatunku "mroczniej znaczy dojrzalej" na jakikolwiek piedestał. Co mi po po bardzo ładnym projekcie świata i przeciwników (desperacja walki), gdy osadzono je w nudnawej grze będącej przerostem formy nad treścią, i, jak ujął to niegdyś Edson, po prostu "grą o babie w łódce".

Gra o dziewczynie, chorej na umyśle dziewczynie która chce przywrócić życie swojego ukochanego, to cała fabuła. Gra ma bardzo ładne lokacje i udźwiekowienie. A walka z wrogami naprawde daje satysfakcje. Jest dużo fajnych wstawek filmowych pokazujących postep choroby psychicznej, ogólnie gra aktorska na bardzo wysokim poziomie. Zadania w grze to głownie szukanie symboli aby odblokować sobie przejście przez następne "wrota". Ogólnie gra ciekawa bez dziwnych mechanik w stylu korytarzowym bez otwartego świata. Warto zagrać aby poznać historie Senui i różne inne opowieści z okresu kiedy rzadzili bogowie. Pozdrawiam!