Najciekawsze materiały do: Hellblade: Senua's Sacrifice

Wersja VR jest arcydziełem ! To co przeżywamy wraz z bohaterką jest wręcz nie do opisania !!! Walka z smokiem który ma z 6m wysokości, czy z 2m, 2.5m przeciwnikami sprawia że włosy jeżą się na rękach. Momenty gdzie przemierzamy korytarze kierując się za głosem, kiedy Senua trzyma naszą twarz, patrzy prosto w nasze oczy .... Niesamowite przeżycie VR. Czekam na część drugą ! Jak ktoś korzysta z VR to ta gra MUSI się znaleźć w jego bibliotece ! Gra nawet w zwykłej wersji jest b. dobra ale dopiero w VR rozwija skrzydła i staje się absolutem. Ubolewam że tak mało osób może to przeżyć, ale za parę lat będzie ich coraz więcej.

A mi się ta gierka mega spodobała, fajny ma klimat i grafika również niczego sobie, jak ktoś lubi takie gierki, żeby się wyczilować to śmiało brać bo nie oszukujmy się - dużo akcji nie znajdziemy. Dla mnie na plusik gierka i czekam oczywiście na drugą część.

Plusy:
-Genialny klimat i atmosfera
-Bardzo dobre udźwiękowienie
-Zapada w pamięć na długi czas
-Niezwykły obraz psychozy

Minusy:
-Obecność prawdziwych aktorów w przerywnikach filmowych
-Zagadki mogą wydawać się powtarzalne

Ocena: 9/10

Programiści, eksperci od słyszenia głosów których nie ma, wizji, psychoz i przede wszystkim sami cierpiący na psychozę. To między innymi oni tworzyli tę grę. Hellblade: Senua's Sacrifice to twór zupełnie z inny, mało podobny do gier. Po przejściu uważam to za wystarczający powód aby po ten tytuł sięgnąć.
Bez wątpienia słuchawki ulepszą odbiór gry.
Jako gra jest dobrze, choć troszkę mam wrażenie że ktoś tu uległ strachem przed trendem "dobra gra, ale za krótka". Hellblade ma nieco nudnych momentów, w których tylko łazimy i które spokojnie można by wywalić i skupić się by gracz zagrał jeszcze raz. Walki są atrakcyjne, choć zwykle zbyt proste "skupienie" zdecydowanie jest "over power". Zagadki są takie sobie, choć często miałem wrażenie zwykłego przełożenia gry logicznej 2D w trzy wymiary. Często też wszystko polegały na zwykłym połażeniu sobie a rozwiązanie niemal samo się pojawi. Gra ma tak potężny klimat audio-wizualny, że przeciętna jakość zagadek jak i nudniejsze sekwencje nie pozwoliły mi drugi raz od jakichś 10 lat zarwać cała nockę by ukończyć grę o 6:30. Warto też wiedzieć że tych słabszych elementów pod koniec jest mało. Może to specjalny zabieg by nadać grze pod koniec dynamikę i ukryć niski budżet gry i wcale nie aż tak bardzo bogatą historię?
Nocka minęła niestety z godzinnym problemem często poruszanym w dyskusjach "fatal error". Rozwiązań wiele, ale żadne nie zadziałało, poza ostatecznym - reinstalacja gry a i później raz się wysypała.
Trzymam kciuki, by druga część była jeszcze lepsza, bogatsza w tekstury i efekty. Hellblade śmiało można porównywać do gier z najwyższej półki, to jedna z najintensywniejszych gier jakie spotkałem.
Swoją drogą wyobrażenie sobie osoby z epoki Celtów czy WIkingów chorej na psychozę w świecie który rządzi się zabobonami i nikt, zupełnie nikt nie jest w stanie już nie pomóc, ale choćby częściowo zrozumieć ją.
Tylko czy tak wiele się od tamtych czasów zmieniło?
10 za przetarcie szlaku w fantastycznej audiowizualnej i narratorskiej formie.
-1 punkt za poważne problemy z grą
- 0,5 za nudnawe sekwencje
+ 1 za to że niebotycznie wciąga.
Tu jednak małe ale. Gdybym miał oceniać Hellblade wyłącznie pod względem rozgrywki odsuwając jej przesłanie i fabułę to wypadła by dobrze, ale nic więcej. Jak pisałem - jest atrakcyjnie ale łatwo, oraz zbyt wolno, więc zrobiłoby się z tego 8/10.

Być może grałem w inną produkcję niż cała reszta świata, bo "Hellblade: Senua's Sacrifice" ani trochę mnie nie zachwyciła. Owszem, doceniam wysiłki twórców w oddaniu objawów psychozy poprzez mechanizmy growe, ale nie wystarczają one w mojej opinii by podnieść mocno, jak uważam, przeciętną linię fabularną z męczącego mnie gatunku "mroczniej znaczy dojrzalej" na jakikolwiek piedestał. Co mi po po bardzo ładnym projekcie świata i przeciwników (desperacja walki), gdy osadzono je w nudnawej grze będącej przerostem formy nad treścią, i, jak ujął to niegdyś Edson, po prostu "grą o babie w łódce".

Gra o dziewczynie, chorej na umyśle dziewczynie która chce przywrócić życie swojego ukochanego, to cała fabuła. Gra ma bardzo ładne lokacje i udźwiekowienie. A walka z wrogami naprawde daje satysfakcje. Jest dużo fajnych wstawek filmowych pokazujących postep choroby psychicznej, ogólnie gra aktorska na bardzo wysokim poziomie. Zadania w grze to głownie szukanie symboli aby odblokować sobie przejście przez następne "wrota". Ogólnie gra ciekawa bez dziwnych mechanik w stylu korytarzowym bez otwartego świata. Warto zagrać aby poznać historie Senui i różne inne opowieści z okresu kiedy rzadzili bogowie. Pozdrawiam!

Nie lubię grac kobietami ale gra dobra byla, momentami przyjemnie trudna, innymi irytujaca :)

Daję dyche.10/10. To co tu się wyprawia wykracza poza inne gry. To bardziej jak film niż gra, na plus oczywiście.

I love Senua. Dycha to za mało dla tej gry. 11 idzie.

To bardziej jak sztuka teatralna niż gra, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Trudno mi ocenić Senue, bo dla mnie to niejest gra. Raczej taki film w którym bierzemy udział. U mnie na półce z filmami to mam a nie grami. Jako film to arcydzieło na 10. Jako typowa gra do grania w dzień bez słuchawek czego nie polecam, żeby tylko pobić sobie mieczem i pochodzić po świecie to 8. Ta piosenka jest cudowna- [link]

Dodali też Remap Klawiszy.

Grę ukończyłem w 7h, zbierając wszystkie kamienie mądrości.

Właściwie, to nie wiem czy to jeszcze gra, czy już coś zdecydowanie ponad wszystko co znamy... to zdecydowanie prawdziwe doświadczenie.

Graficznie gra prezentuje się świetnie (grałem bez ray-tracingu) i nie ma na co tutaj narzekać. Bardzo podobały mi się sporadyczne efekty które nakładały się na obraz z gry.

Gra po prostu miażdży klimatem - tutaj nawet losowy, najmniejszy kamyk jest cholernie klimatyczny. Z ekranu na każdym kroku wylewa się klimat mitologii nordyckiej i celtyckiej - od historii z kamieni mądrości, przez ogólny projekt lokacji i ich szczegółów, po projekt przeciwników jakich spotkamy na swojej drodze.
Przede wszystkim jednak, uderza tutaj klimat "psychologiczny" bezpośrednio związany z psychozą głównej bohaterki. Dzieje się to przez efekty zarówno wizualne jak i udźwiękowienie gry.

No właśnie. Udźwiękowienie. Voice Acting to istne mistrzostwo świata - szczególnie w głosie Senu'i słychać autentyczność, a świetna mimika temu towarzysząca potęguje wrażenie. Na dodatek inne role głosowe są odegrane również na wysokim poziomie. Głosy które słyszymy przez całą grę są zrealizowane wyśmienicie - na słuchawkach efekt jest niesamowity i powoduje nie raz gęsią skórkę.
Tutaj pasuje też coś powiedzieć o narracji gry - bo moim zdaniem jest to główny atut gry, spinający wszystkie inne elementy. Reżyseria przerywników filmowych i praca kamery to istne arcydzieło.

Przez taki nacisk na narrację, spodziewałem się średniawej rozgrywki, ale byłem w błędzie. Walka w grze jest niesamowicie satysfakcjonująca i wciągająca. Animacje walki, uników, bloków i kontrataków wyglądają zjawiskowo. Gra stale wprowadza nowych przeciwników, a walki z bossami na długo pozostaną w pamięci.
Jedyny element rozgrywki do którego muszę się przyczepić, to zagadki - nie są one złe, jest to nawet fajna zabawa perspektywą, ale przez cały czas trwania, gra nie oferuje w tym temacie nic nowego. Szkoda bo miało to ogromy potencjał do rozwoju.

Gra nie jeden raz w ciekawy sposób "bawi" się konwencją - pojawia się coś, co z braku lepszego słowa mógłbym nazwać etapem skradankowym. Czasami pojawiają się emocjonujące etapy nastawione na bieg/ucieczkę. No po prostu dzieje się.

A fabuła gry... to jest kolejny wybitny element gry. Historia przedstawiona w Hellblade jest na niesamowicie wysokim poziomie (co oczywiście potęgują inne elementy - głownie narracja). Zakończenie zaskakuje i zwala z nóg. Naprawdę jest to coś co trzeba poznać.

Prawdę powiedziawszy mógłbym o tej grze pisać, pisać i dalej wychwalać poszczególne elementy, ale jestem pod takim wrażeniem, że dalej ciężko mi zebrać myśli.

Hellblade należy do rzadkiego rodzaju gier, które od początku strasznie chciałem polubić, a udało się to średnio.

Z jednej strony pomysł na grę jest świetny: odkrywczy, odważny i świeży. Narracja, dźwięk, grafika i fabuła są naprawdę na wysokim poziomie. Z drugiej strony od strony gameplay'owej jest tyle niedociągnięć, męczącego backtrackingu, bezzensownego miotania się po levelach, czy prymitywnej i słabo zrealizowanej walki, że musiałem sobie Senuę dawkować, by chciało mi się do tej gry jeszcze kiedykolwiek wrócić.

Mam jedynie nadzieję, że po sukcesie pierwszej części sequel od strony narracyjnej będzie przedstawiał ten sam wysoki poziom. Natomiast rozgrywka będzie w końcu dorastać poziomem jakości do opowiadanej historii.

Wczoraj skończyłem. Gra jest bardzo nietypowa, ma to swoje wady i zalety:

Plusy:
- największy plus, upiorny klimat na który składa wygląd lokacji z tymi wszystkimi ciałami oraz udźwiękowienie, burze i szepty, warto grać w słuchawkach. Niby nic nie atakuje podczas eksploracji, a poczucie zaszczucia że się włos jeży
- ciekawa fabuła, gra się nieźle rozkręca i ostatnie godziny już mocno chłonąłem ale zakończenie jakoś mnie nie zachwyciło
- postać Senua'y, los tej cierpiącej dziewczyny sprawia że chciałoby się aby jej historia zakończyła się pozytywnie
- grafika jest bardzo ładna ale z bardzo bliska tekstury otoczenia się rozmazują
- prezentacja choroby psychicznej
- dość proste ale fajne zagadki środowiskowe, runy mnie nie nudziły do końca gry

Minusy:
- walka nie jest wybitna choć przy natłoku wrogów potrafi zaoferować jakieś wyzwanie, szkoda że nie dostarczono czegoś bardziej slasherowego

W sumie jest to bardziej filmowe niż growe doświadczenie ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Hellblade: Senua's Sacrifice potrafi zahipnotyzować.

Plusy:
-Świetna narracja opowieści.
-Dobrze wykreowana postać głównej bohaterki.
-Koncepcja inspirowana osobami chorymi na schizofrenię wypada przekonująco.
-Genialny oniryczny klimat i gęsta atmosfera.
-Piękna grafika i styl artystyczny.
-Przyjemna mechanika walki.
-Ścieżka dźwiękowa.
-Kaptalny level design. Lokacje surrealistyczne wyjęte niczym z koszmarów.
-Ciekawie przedstawiona mitologia nordycka.
-Zapada w pamięć.

Minusy:
-Krótki czas gry (7-8 godz. na Hard)
-Przesadna liniowość.
-Zbyt proste i powtarzalne zagadki środowiskowe.

Polecam grać na słuchawkach. Od czasu SIlent Hill 2 z 2001 nie było gry, gdzie dużo bardziej wolałem grać na słuchawkach.

W świecie gier komputerowych mało jest produkcji przedstawiające tak ciekawie objawy choroby psychicznej. Ninja Theory nie mają czego wstydzić się, bo niewiele odbiega ta koncepcja od tego co mamy w takich klasykach filmowych jak Trzy oblicza Ewy 1957, Psychoza 1960, Jak w zwierciadle 1961, Lot nad kukułczym gniazdem 1975, Trzy kobiety 1977, Lśnienie 1980, Milczenie owiec 1991, Fisher King 1991, Co gryzie Gilberta Grape'a 1993, Lęk pierwotny 1996, Lepiej być nie może 1997, Przerwana lekcja muzyki 1999, Podziemny krąg 1999, Piękny umysł 2001, K-PAX 2001, Godziny 2002, Donnie Darko 2001, Aviator 2004, Mechanik 2004, Control 2007, Wyspa tajemnic 2010, Czarny łabędź 2010, Poradnik pozytywnego myślenia 2012, Split 2016, Ja, Olga Hepnarova 2016, Lighthouse 2019 itd.

Mnie niestety ani historia nie porwała, choć sam klimat zacny, ani tym bardziej gameplay
Szczególnie gameplay to jest totalny usypiacz, walka nudna, zagadki nudne, tak z godzine mozna pograc, ale na dluzsza mete to strasznie męcząca gra
Projekt swiata i sam pomysł na bardzo duzy plus, sama oprawa audio-video tez
Grałem w to krótko po premierze i teraz chcialem sobie przypomniec, ale nie dałem rady
Totalnie mi się nie chce.

Golowicze chyba oszaleli z tymi 9tkami, gra ewidentnie ma spore braki gameplayowe i jest monotonna, nie ma takiej siły zeby dac 9/10, tym bardziej ze to gra z 2017, a nie cos z PS3 czy PS2

Powiem więcej, Alan Wake z 2010 ma lepszy gameplay od Hellblade, a tam tez narzekano na monotonnie

Potencjał jest spory, mam nadzieje, ze dwojka zrobi wszystko duzo lepiej