autor: Amadeusz Cyganek
Test multiplayera i trybu kooperacji w grze Splinter Cell: Blacklist - Strona 3
Kolejne starcie Sama Fishera z terrorystami rozpocznie się już niedługo! Na razie mieliśmy okazję sprawdzić, czy szpieg jest lepszy od najemnika i czy kooperacja to skuteczny sposób na szybkie unieszkodliwiane wrogów.
Przeczytaj recenzję Recenzja gry Splinter Cell: Blacklist - seria powoli wraca do swoich korzeni
Kooperacja jest dobra na wszystko
Platformą łączącą wszystkich graczy w nowej grze z serii Tom Clancy’s Splinter Cell będzie Shadownet – centrum społecznościowe stworzone na wzór Battleloga (Battlefield 3) czy Autologa (Need for Speed: Most Wanted) – rozwiązań stosowanych w produkcjach firmy Electronic Arts.
Drugi ze scenariuszy reprezentował serię misji zaprojektowanych z myślą o hardkorowych graczach, lubujących się w długich podchodach i perfekcyjnie zaplanowanych akcjach. Tym razem trafiliśmy na zdecydowanie mniejszy, pustynny obszar, a naszym celem było włamanie do trzech komputerów znajdujących się na terenie zniszczonej twierdzy. Sposób realizacji kolejnych punktów zadania okazał się absolutnie nieliniowy, zależąc wyłącznie od naszej pomysłowości. Trzeba jednak przyznać, że każdy, nawet najmniejszy błąd był boleśnie piętnowany, a śmierć oznaczała konieczność rozpoczęcia żmudnego pokonywania kolejnych etapów od samego początku – to znamienne tym bardziej, że przez cały czas poruszaliśmy się po ciasnych pokoikach i wąskich tunelach, próbując znaleźć słaby punkt przeciwnika.
Choć Ubisoft Toronto to główne studio, w którym powstaje Splinter Cell: Blacklist, za nową odsłonę tej serii odpowiedzialne są również dwa inne oddziały francuskiego potentata – w Montrealu oraz Szanghaju
Wraz z moim kompanem spędziliśmy długie minuty na obserwowaniu zachowania wartowników, jednocześnie szukając różnorodnych sposobów na eksterminowanie wrogów, zarówno z zastosowaniem nowoczesnych technologii, jak i poczciwych urządzeń w rodzaju zwykłego brzęczka. Spore znaczenie ma również używanie elementów otoczenia – korzystanie z rur zawieszonych przy suficie pozwala na lepszy ogląd sytuacji w budynku, praktycznie każda rzecz może posłużyć za kryjówkę lub rzucić cień, dzięki czemu niepostrzeżenie przeniesiemy się bliżej celu. Tak naprawdę ciężko wyobrazić sobie rozgrywkę w trybie kooperacji bez komunikacji głosowej – analiza każdego posunięcia jest po prostu konieczna, a jednoczesne zabójstwo dwóch przeciwników na „trzy, cztery” dostarcza masy emocji. Emocji, których nie brakowało przez cały czas rozgrywania tej misji.
O ile do tej pory byłem dość sceptycznie nastawiony do kolejnej odsłony przygód Sama Fishera, tak teraz z całą odpowiedzialnością mogę rzec – Splinter Cell: Blacklist to kandydat na jedno z najbardziej pozytywnych zaskoczeń tego roku. Powrót trybu Spies vs Mercs to zdecydowanie trafione rozwiązanie – konfrontacja dwóch odmiennych stylów rozgrywki z wykorzystaniem bardzo użytecznych nowoczesnych technologii znakomicie sprawdza się w praniu, choć nie da się ukryć, że zabawa szpiegiem jest nieco ciekawsza od typowej, najemniczej roboty. Tryb kooperacji zapewnia z kolei mnóstwo wrażeń, wyważonego połączenia kombinatoryki i wymian ognia, a jednocześnie furę niesamowicie wciągającego gameplayu, który skutecznie odseparował mnie od świata zewnętrznego na te kilka intensywnych godzin. I wiecie co? Chciałbym dostać jeszcze więcej czasu – twórcy doskonale wiedzą, co robią, oferując to co najlepsze w serii w zupełnie nowej oprawie i z kilkoma ciekawymi zmianami. Gwarantuję, że wkrótce po premierze serwery do gry sieciowej prędko zapełnią się graczami żądnymi wymagającej i emocjonującej rozgrywki. Jeśli w ślad za multiplayerem i trybem kooperacji pójdzie również zabawa solowa, możemy mieć do czynienia z prawdziwym renesansem tej zasłużonej serii. Oby już w sierpniu stary, dobry agent pokazał, że wciąż może. I to na najwyższym poziomie.
