Hitman 2: Silent Assassin - przedpremierowy test - Strona 2

Pierwsza część gry składała się z 12 epizodów, mniej lub bardziej ze sobą powiązanych. Było to o wiele za mało. Przy odrobinie samozaparcia można było zakończyć całą zabawę po trzech albo czterech dniach. W drugiej części przyjdzie nam pokonać 21 etapów, przy czym pierwszy - obejmujący obszar klasztoru – ma charakter treningu i po prostu wprowadza nas w fabułę gry. Wersja beta umożliwia zagranie w połowę z dostępnych misji, ale tak, że możemy zobaczyć każdą z przewidzianych lokacji: Sycylię, Rosję, Japonię, Malezję, północną Afrykę i Indie. Obszar gry został zwiększony – etapy są wielkie, co widać już na pierwszy rzut oka. Skoro już jesteśmy przy etapach, należy wspomnieć o grafice. To co raziło w pierwszej części, to zbytnie przejaskrawienie. Kolorystyka niektórych elementów otoczenia była tak wyrazista, że aż nienaturalna. Niestety w drugiej części, przynajmniej w wersji beta (a nie przypuszczam by to akurat zmieniono), wnętrza pomieszczeń cały czas są przekoloryzowane (chociaż nie wszystkie), a poza tym miejscami wydają się zbyt sterylne. Zupełnie inaczej przedstawia się sprawa z otwartymi przestrzeniami. Tutaj już nic grafikom nie można zarzucić. Budowle są monumentalne, a jeżeli jeszcze uświadomimy sobie, że większość z nich możemy zwiedzić pomieszczenie po pomieszczeniu, to efekt jest wręcz niesamowity. Największe wrażenie robi St. Petersburg. Padający śnieg, majaczące w oddali zarysy wielkich kamienic i rezydencji – to po prostu trzeba zobaczyć. Do tego wszystkiego dochodzą rewelacyjne wręcz efekty świetlne i cieniowane poszczególnych obiektów. Niewiele można także zarzucić oprawie muzycznej. Odgłosy wydawane przez strzelającą broń, dźwięki otoczenia, kwestie wypowiadane przez poszczególne postacie, muzyka skomponowana przez orkiestrę symfoniczną – wszystko to prezentuje się naprawdę bardzo dobrze.

Co w takim razie sprawia, że wersja beta spotyka się z tak krytycznymi uwagami w branży, a premiera gry została przesunięta o pół roku? Otóż największe problemy sprawia engine, który został opracowany na nowo od początku do końca. Niestety krótko mówiąc – gra jest bardzo toporna. Sterowanie głównym bohaterem jest niekomfortowe i wymaga dużo cierpliwości. Niewygodne jest obracanie kamerą, a o bieganiu to już nawet nie wspomnę. No dobra, wspomnę – bohater czasami w ogóle nie chce biegać. Nagminne jest także przenikanie przez ściany i gubienie nóg aż do połowy ud w ziemi. Nasz płatny morderca wygląda wtedy niczym bohater filmu „Willow”. Fatalnie została także rozwiązana sprawa interakcji z elementami otoczenia. W pierwszej części podchodziliśmy do przycisku w windzie, naciskaliśmy prawy klawisz myszy, a następnie scrollem wybieraliśmy konkretną funkcję. Teraz RMB przenosi nas do ekranu ekwipunku, a żeby użyć scrolla, trzeba podejść naprawdę blisko przykładowo zwłok i nielicho się namęczyć żeby zamiast zmiany ubrania uaktywnić funkcję przeciągania ciała w wybranym kierunku.