autor: Maciej Ostachowski
LEGO Universe - przed premierą - Strona 2
LEGO Universe – i wszystko jasne. Bardzo ambitny projekt, który – prawdę mówiąc – ma szansę przerosnąć samych twórców.
Ten tekst był przygotowany przed premierą gry.
Twórcy obiecują także wykreowanie wielkiego, interaktywnego miasta, na które każdy gracz będzie mógł w dużym stopniu oddziaływać, poszerzać, rozbudowywać i cała reszta kreatywnych epitetów. Po metropolii przechadzać się będą sami gracze oraz ogromne mechy (sam do takowego wsiądziesz), dinozaury (sam takowego oswoisz) czy inne znane klockowe osobistości. Jest też iskierka nadziei, że w trakcie przygód spotkamy samego Indianę Jonesa oraz całą spółkę kwadratowych filmowych bohaterów. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie szansa, że ścieżka fabularna każe z niektórymi z nich współpracować! A jak nie uda się tego patentu upchać do pełnoprawnej wersji, to mówi się coś o obszeeernych update'ach.
Przed rozpoczęciem zabawy otrzymasz możliwość stworzenia swojego własnego plastikowego avatara. Szereg idiotycznych min, kubraczków i spodni robi wrażenie. Każdy znajdzie coś, z czym można się utożsamić. A po skończeniu kreacji swoistego klockowego „Ja” będziesz mógł załatwić sobie zwierzaka (mówiłem już o dinozaurze, a to pewnie tylko jeden z wielu...) bądź założyć z kumplami gildię. Ciężko określić, jakie to właściwie będzie niosło ze sobą obowiązki, ale nie oczekuj bitew na miarę Guild Warsów. Na możliwości wspólnego układania klocków, ewentualnej zabawie „kto szybciej?” z konkurencyjnym zespołem, pewnie się skończy... Chociaż mam nadzieję, że te wszystkie roboty i ujeżdżanie pradawnych gadów, to nie tylko czcze obiecanki.
Jak stoimy z oprawą? Po grze tworzonej z tak ogromnym rozmachem, w dodatku nastawionej na rozgrywkę sieciową, nie spodziewałbym się czegoś nadzwyczajnego. Obrazki i jedyny dostępny filmik mają z prawdziwym enginem gry zapewne tyle wspólnego, co piernik z wiatrakiem (a niech ktoś spróbuje powiedzieć, że mąkę...). Nie sądzę, aby końcowy efekt znacznie przewyższał tytuły z klockowej gwiezdnej sagi, czy rozsławionego wśród polskiej młodzieży dzięki idiotycznemu dowcipem z Robinem, Człowieka-Nietoperza.
No, to wypadałoby powiedzieć na zakończenie parę ciepłych słów. Z tym tylko, że jakoś mi to nie może przejść przez klawiaturę... Obietnic jest naprawdę bardzo, bardzo wiele. Czy aby wręcz nie za dużo? Przeniesienie uniwersum LEGO do ogromnego, w pełni interaktywnego świata, w którym naprawdę byłoby coś do roboty (bo właściwie ciężko stwierdzić, na czym będzie stać właściwy gameplay – samo budowanie szybko się znudzi), wydaje się być zadaniem trudnym do realizacji. A już wysyłanie do dziesiątek tysięcy użytkowników, własnoręcznie stworzonych przez nich budowli w wirtualnym świecie, w formie rzeczywistej, sprawia wrażenie prawie niewykonalnego. Ale cóż – ambicje są, pomysł jest, a LEGO to naprawdę spory koncern. Impossible is nothing – jak mawiają właściciele butówz trzema paskami. Z drugiej strony premiera zapowiedziana jest dopiero na, uwaga, „najbliższe lata”. LEGO Universe można więc brać w sumie za projekt całkowicie przyszłościowy.
Maciej „Ostach” Ostachowski
NADZIEJE:
- przeniesienie zabawy klockami do komputerowego światka;
- możliwość otrzymania w formie rzeczywistej wybudowanej przez siebie w grze budowli...
OBAWY:
- ...może się nie udać;
- gameplay będzie płytki i nudny;
- projekt przerośnie samych twórców;
- hmm... Czy aby na pewno dobrym pomysłem jest pozbawianie dzieciaków wspomnień z dzieciństwa, a w miejsce tego pchanie im do rąk gry komputerowej?
