Tom Clancy's Splinter Cell Essentials - przed premierą - Strona 2

„Wiesz, Snake, musiałem przystosować się do nowych warunków...”

W tej części tekstu skupimy się na chyba najważniejszym aspekcie nowego Splinter Cella, czyli przystosowaniu gry do charakterystyki przenośnej konsoli i środowisku (tym prawdziwym, nie wirtualnym), w którym odbywa się zabawa.

Być może jeszcze nie zdajecie sobie z tego sprawy, ale gdyby dać graczom idealną konwersję na PSP którejś z wydanych już części, nie byłoby wcale tak różowo, jeśli chodzi o wygodę rozgrywki. Ciekawi, czemu? No to jedziemy. Po pierwsze dźwięk, który gra w serii bardzo ważną rolę. W tej grze dużo nasłuchujemy, zamieramy w bezruchu nadstawiając uszu w „poszukiwaniu” strażników. Również jeśli sami generujemy głośniejsze dźwięki, tym gorzej dla nas. Teraz wyobraźcie sobie, że jedziecie pociągiem czy autobusem i wcale nie macie zamiaru podkręcać głośności w słuchawkach na full, albo że w ogóle nie macie przy sobie słuchawek. Da się efektywnie grać? Słaba opcja, prawda? Na szczęście programiści zauważyli problem i na wyświetlaczu pojawią się dwa nowe wskaźniki reprezentujące poziom hałasu po każdej ze stron bohatera. Rozmowy, czy przesłuchania opisane będą nie tylko głosem, ale także wyraźną, jasną czcionką. Jeden problem z głowy – sprytnie. Lecimy dalej. Misje w tej serii zawsze należały do stosunkowo długich, a nagrywać stan gry można było tylko pomiędzy nimi. Nijak ma się to do wygody korzystania z konsoli przenośnej, gdzie przecież często gramy „na raty”, krótkimi partiami. W Essentials save’ować będziemy mogli w dowolnym momencie. Zapewne negatywnie wpłynie to na poziom trudności zabawy (w tym sensie, że to bardzo ułatwi ukończenie gry), ale powiedzmy, że wybrano mniejsze zło.

To jak? Jeszcze godzinka i wyskoczę na nich, nie?

Zaimplementowano też szereg pomniejszych zmian, które bezpośrednio wpłyną zapewne na wygodę gry na PSP. Jedną z nich jest wprowadzenie delikatnego (nie nachalnego) auto-celowania, z uwagi na powszechnie znaną, mniejszą precyzję PSP-owego analoga. Mniejsza liczba przycisków wymusiła też pewne ustępstwa i tak np. „kółko” i „kwadrat” podczas trybu strzelania odpowiadać będą za strafe’owanie. PSP nie ma dwóch gałek, więc rozglądanie się po otoczeniu będzie możliwe, ale dopiero po zatrzymaniu się i wduszeniu dodatkowo „kółka”.

„Wężu, a powiadam Ci, że odpicowali mnie nie licho!”

Splinter Cell od pierwszej części brylował w kwestii grafiki. Ma to związek z pierwotnym wyglądem na Xboxa; była to wtedy gra z absolutnej czołówki w tej mierze, pokazująca duże możliwości x-pudła. Z kolejnymi wydaniami ten trend się zachował i nawet będąc ograniczeni możliwościami technicznymi PS2, programiści odpowiedzialni za konwersje na ową platformę zawsze starali się zwracać uwagę gracza na wysokiej jakości efekty świetlne. To swoisty znak firmowy serii. I byłoby nietaktem oraz brakiem honoru, gdyby ekipa odpowiedzialna za PSP nie wzięła sobie do serca tego faktu.