autor: Przemysław Zamęcki
Recenzja gry Need for Speed: Most Wanted - NFS na modłę Burnout Paradise
Criterion Games po raz drugi próbuje przywrócić blask marce Need for Speed. To tytaniczne zadanie, nawet dla tak doświadczonej ekipy, mającej na swoim koncie fantastyczną serię Burnout.
- prawdziwy samochodowy sandbox z toną „znajdziek”;
- dobry, choć jedynie wizualny, model zniszczeń;
- niezła oprawa z cyklem dobowym;
- dość wysoki stopień trudności i emocjonujące wyścigi z bossami;
- pomimo wtórności potrafi wciągnąć na długie godziny.
- wtórność i autoplagiat Burnout Paradise z prawdziwymi modelami samochodów;
- mocno ograniczony i jednakowy dla każdego auta sposób tuningu;
- sztuczna inteligencja wyraźnie oszukuje;
- okazjonalne chrupnięcia animacji na Xboksie, optymalizacja na PC.
Wydane w 2005 roku Need for Speed: Most Wanted przez dużą część zwolenników serii uważane jest za najlepszą odsłonę tego cyklu na konsolach obecnej generacji. Nic dziwnego – gra ukazała się tuż po premierze Xboksa 360 i jak na tamten czas zachwycała technologicznym poziomem wykonania, świeżością w sposobie prowadzenia fabuły oraz wielkim miastem skąpanym w promieniach zachodzącego słońca. To był tytuł, który zdefiniował markę na nowo, stając się odniesieniem do porównań dla następnych gier z cyklu. Rok po roku kolejne edycje NFS-ów traciły nieco na jakości (z wyjątkiem Shiftów), trzeba było więc jakoś temu zaradzić. Narodził się pomysł wskrzeszania starych dzieł w nowej formie, a wykonawcą tej myśli miało być zaprawione w wyścigowych bojach brytyjskie studio Criterion Games. Tak powstał kontrowersyjny Hot Pursuit oraz nowe wcielenie Most Wanted.
Być może dla niektórych informacja ta będzie zaskoczeniem, ale nowe Most Wanted nie ma nic wspólnego z tym Most Wanted, które kiedyś pokochaliście. Oba te tytuły łączy w zasadzie jedynie występowanie miasta i policyjnych pościgów. Pod niemal każdym innym względem gra zdecydowanie bardziej przypomina inny hit Criterionu, a mianowicie Burnouta Paradise. A może nawet nie przypomina, ale w ogromnej części zaprezentowanych rozwiązań jest jego zwyczajnym klonem. Po kilku godzinach zabawy nie sposób oprzeć się wrażeniu, że Criterion dokonał po prostu autoplagiatu. Need for Speed: Most Wanted to Burnout Paradise z inaczej „pomalowanym” miastem i prawdziwymi markami samochodów.
Po tej straszliwej konstatacji staje się jasne, że Electronic Arts wyraźnie skończyły się pomysły na rozwój serii. Sięganie do ogranych chwytów, i to tak oczywiste, w każdej innej grze traktuję jako samobója czy wręcz przegraną walkowerem. Na nowe Most Wanted można jednak spojrzeć na dwa sposoby. Pierwszy z nich prowadzi do stwierdzenia, że oto pazerny wydawca próbuje wcisnąć graczom produkt o doskonale kojarzonej i dobrze wspominanej nazwie, będący w rzeczywistości zrzynką z zupełnie innej produkcji. Druga, zdecydowanie mniej agresywna i bliższa temu, co myślę po spędzeniu z tą produkcją mnóstwa czasu, brzmi: „Hej, to Criterion Games, oni nie robią słabych gier”.
W odróżnieniu od jej starszego „imiennika” w nowej propozycji EA nie ma żadnej fabuły. Nie uświadczymy tu aktorskich popisów, a przed maskami samochodów nie paradują modelki. To samochodowy sandbox, w którym gracz ma stuprocentową swobodę w podejmowaniu decyzji, ograniczoną jedynie koniecznością uzbierania tzw. speed points, służących do odblokowania opcji zmierzenia się z dziesięcioma różnymi samochodami z listy Most Wanted. To, gdzie pojedziemy, w jakim aucie zasiądziemy i który wyścig rozegramy, zależy wyłącznie od nas.
W mieście w różnych punktach stoją samochody, do których wystarczy podjechać i nacisnąć przycisk, by się do nich przesiąść. W sumie w ten sposób można odszukać nieco ponad 40 aut, które sukcesywnie pojawiają się na liście w podręcznym menu. Rozwiązanie to wyklucza konieczność ponownego dojazdu do konkretnego modelu. Wystarczy wybrać go z menu i natychmiast następuje podmiana. To zupełna nowość w serii, niekoniecznie w guście każdego fana, ale w rzeczywistości wygodne i przede wszystkim szybkie rozwiązanie.
