You are Empty - recenzja gry

Obudziłem się nad ranem. Przez brudne szyby do pokoju opornie przedostawały się promienie słoneczne. Wstałem z łóżka bardziej przypominającego barłóg, niż cokolwiek innego i rozejrzałem się dookoła. Pomieszczenie, w którym się znajdowałem, przypominało małą ambulatoryjną salkę. O takim jego przeznaczeniu mogłyby świadczyć leżące na podłodze metalowe baseny szpitalne do wynoszenia fekaliów. Wyjrzałem przez zabite okno, lecz widok miasta nie wywołał żadnych skojarzeń. Był po prostu obcy. Miałem w głowie idealną PUSTKĘ. Żadnych myśli i skojarzeń, zero absolutne emocji i uczuć, a w pamięci nie znalazłem nawet minimalnej odrobiny śladu wspomnień dotyczących czegokolwiek. – Kim jestem, kim jestem?! – bezgłośnie krzyknąłem w głębi sterylnie oczyszczonej jaźni – i gdzie jestem?! Przeraźliwy, niemal zwierzęcy krzyk dobiegł zza ściany, a drzwi pokoju otwarły się ze zgrzytem od lat nie oliwionych zawiasów. Zobaczyłem w progu wielką, niemal dwumetrową, piersiastą blondynę w stroju sanitariuszki, która pewnym krokiem zbliżyła się do mnie i spojrzawszy z góry spytała – no i co? Otwierałem usta, by powiedzieć coś sensownego, zapytać o cokolwiek, ale potężny kop w krocze pozbawił mnie resztek świadomości.

Dyskretny urok reformowanej służby zdrowia.

Znakomita większość czytelników na swoje szczęście i z przyczyn od siebie całkowicie niezależnych nie zna z autopsji czasów panowania „jedynej sprawiedliwej i słusznej, pełnej egalitaryzmu społecznego oraz okresowych błędów i wypaczeń” formacji ustrojowej zwanej socjalizmem. Osobiście nie miałem tyle szczęścia. Nie zamierzam okresu minionego w jakikolwiek sposób recenzować, gdyż nie na tym moja rola polega, a zainteresowanych odsyłam do kopalni wiedzy na ten temat, czyli własnych rodziców i dziadków. Za sprawą Cenegii wydanej przez nią gry You Are Empty możemy się przenieść w tamte czasy.

Naczelna zasada socrealizmu – monumentalizm i gigantyzm.

Fabuła opowiedziana przez autorów może przyśnić się tylko w koszmarnym śnie. Co ciekawsze, historia została potraktowana z niesłychanie wyważonym dystansem i nie ma co ukrywać – Rosjanie z wielką dozą szyderstwa podeszli do upadłego mitu o „świetlanej przyszłości”, a sami przecież boleśnie przez całe dziesięciolecia odczuwali „bliskość i troskę” władzy sojuszu robotniczo-chłopskiego. Wyobraź sobie, Szanowny Czytelniku, taką sytuację, jaką opisałem we wstępie. Nie wiesz nic, nie masz nic i na przywitanie dostajesz kopa. Rozglądasz się przerażonymi oczami wokół siebie (jak to w grze FPS) i nic do niczego nie pasuje za chińskiego boga. Znalezionym w koszmarnie brudnej toalecie, zgodnie z standardami socjalizmu, kluczem nastawnym, obijasz łepetynki dziwnych facetów w kaftanikach bezpieczeństwa i z aparatami ortodontycznymi w ustach. Usiłując wyrwać się na wolność z tego szpitala, do złudzenia przypominającego sowiecką „psychuszkę”.