Recenzja gry Twierdza: Władcy wojny - solidnie, ale czy to wystarczy?

Podczas gdy świat gier komputerowych zmienia się z roku na rok dosłownie na naszych oczach, istnieją firmy, które konsekwentnie, acz bardzo powoli, rozwijają swoje marki bez specjalnego oglądania się na konkurencję. Skoro raz jakaś formuła wypaliła, wzbudzając powszechne zainteresowanie, przez kolejne niemal dwadzieścia lat uprawia się to samo poletko. Niestety, rzadko kiedy robi się to metodą trójpolówki, przez co zamiast zdrowych i smacznych pomidorków klienci kupują od gospodarza zgniłki o smaku buraków pastewnych.

Od czasu do czasu zdarza się jednak, że dopisze pogoda, a wyjałowiona gleba w cudowny sposób zmieni się w czarnoziem i nagle plony, które miały być skromne, okazują się obfite. Sądzę, że tak właśnie będzie w przypadku gry Twierdza: Władcy wojny, która pomimo archaicznego wyglądu i nie zawsze przystających do współczesności mechanik przyciągnie do siebie fanów rozczarowanych poprzednimi odsłonami tej serii. Myślę, że tak właśnie się stanie, gdyż mnie osobiście spodobało to, co ujrzałem na monitorze. Zaznaczam przy tym, że fanem nie jestem, ale rzadko kiedy mocno się mylę. Zaintrygowani?

Trochę zapuszczona ta twierdza.

Europa jest passe

Śródtytuł tylko częściowo oddaje prawdę, bo przecież obie części Twierdzy: Krzyżowca działy się już w Azji, na Bliskim Wschodzie, a Europa stanowiła dla nich jedynie mgliste tło, z którego wyłonili się żądni chwały uczestnicy kolejnej krucjaty. Jednak to nie miejsce akcji definiowało okoliczności zmagań o Ziemię Świętą, a uczestniczące w nich strony. Bądź co bądź, jedna z nich pochodziła z Europy właśnie, a druga, nawet jeśli egzotyczna, to jednak była dość dobrze graczom znana. Zupełnie inaczej jest z Władcami wojny.

Firefly Studios postanowiło sięgnąć dalej niż zazwyczaj i przedstawić dzieje azjatyckich cywilizacji. Już pierwsza z pięciu dostępnych dla grających solo kampanii przenosi nas do Wietnamu, aby pokazać drogę Thuc Phana do zjednoczenia państwa Au Lac, istniejącego w III i II wieku przed naszą erą. Jest to zarazem nieco pogłębiony samouczek, gdyż ten właściwy okazuje się bardzo ubogi i prezentuje zaledwie podstawy podstaw.

Druga kampania, już bardziej skomplikowana – jako osoba niebędąca fanem odebrałem normalny poziom trudności gry jako wyjątkowo dużo od nas wymagający – zabiera nas do Chin z czasów tzw. Pierwszego Cesarza Qin Shi Huanga, który tytuł ten otrzymał dzięki zjednoczeniu ludów zamieszkujących ten ogromny teren. Po jej ukończeniu przeskakujemy prawie tysiąc lat do przodu i pod wodzą Czyngis-chana prowadzimy hordy koczowników, czyli takich istniejących w rzeczywistości Rohirrimów, Władców Koni z kart powieści Tolkiena.

Ostatnia historyczna kampania przedstawia wojnę o zjednoczenie Japonii. W przeciwieństwie jednak do popularnego i często wykorzystywanego w grach opowiadających o tym okresie Nobunagi Ody kierujemy tu współczesnym mu Toyotomim Hideyoshim – nie tylko wielkim wojownikiem, ale także reformatorem Kraju Kwitnącej Wiśni.

Kampania japońska toczy się najpóźniej, bo w XVI wieku.

Każda z czterech kampanii składa się z sześciu misji o rosnącym stopniu trudności. Jak łatwo podliczyć, twórcy przygotowali ich w sumie dwadzieścia cztery, zatem ukończenie gry może zająć wiele godzin. Co najważniejsze jednak, kampanie nie zostały zrobione na jedno kopyto i różnią się od siebie dzięki bardziej zaawansowanym jednostkom wchodzącym w skład danej cywilizacji. Zupełnie inaczej gra się Wietnamczykami, a całkowicie odmiennie stawiającymi na rozwój kawalerii Mongołami czy korzystającymi z wojowników ninja Japończykami. Takie zróżnicowanie nie tylko cieszy, ale i zaciekawia –jak w klasycznej, dobrze napisanej opowieści. Co będzie dalej?

Ekonomiczne zen

Na piątą kampanię składa się siedem misji ekonomicznych. Głównym zadaniem gracza jest tu utrzymanie prosperującej gospodarki – również w obliczu pojawiających się żywiołów w postaci suszy, pożarów czy pomoru świń. Nie zrezygnowano jednak całkowicie z wątków militarnych i niejednokrotnie przychodzi nam odpierać także wraże siły rywali. Powrót tej kampanii cieszy tym bardziej, że była ona nieobecna w drugim Krzyżowcu, czyli poprzedniej grze z cyklu Twierdza.

Żywioły mogą zniweczyć wszystkie nasze starania.

Misje zostały tu pomyślane w taki sposób, aby stanowić jednocześnie jakieś logiczne i logistyczne wyzwanie – na przykład poprzez mocno ograniczony teren dostępny pod budowę oraz – czego akurat bardzo nie lubię – ograniczony czas na wykonanie zadań. Bawiąc się jednak w tym trybie, odniosłem niepokojące wrażenie, że wszelkie pojawiające się żywioły nie są losowane z jakieś puli, tylko raczej twardo przypisane do danej misji. Co gorsza, pojawiają się w tym samym czasie i kolejności, przez co po którymś nieudanym podejściu do zadania zapamiętujemy, jakie czynności należy po sobie wykonywać.

Sun Tzu

Jeśli miałbym się do czegoś od razu przyczepić, to do sztucznej inteligencji. Ataki wrogów bywają częste i przez to bardzo trudne do odparcia, dopóki nie zbuduje się odpowiedniego zaplecza, ale niemal zawsze odbywają się tą samą drogą i z użyciem podobnych sił. Dodatkowo nieprzyjaciele niejednokrotnie pojawiają się na skraju mapy dosłownie znikąd, co bywa wkurzające, ale jest częścią mechaniki gry. Na wczesnym etapie rozgrywki wystarcza większa grupa łuczników na wieży, by wyeliminować zagrożenie, ale kiedy do boju ruszają jednostki lepiej opancerzone, zwykły łucznik niewiele ma do powiedzenia, a przecież jego „wyprodukowanie” wcale nie jest takie tanie. Trzeba więc inwestować w rozwój warsztatów dostarczających groty do lanc kawalerii czy łuki. Dla mnie, osoby lubiącej gry strategiczne, w których mam czas zastanowić się nad kolejnym ruchem, niekończące się ataki w pewnym momencie oznaczały takie zamieszanie, że autentycznie nie wiedziałem, „za co się wziąć.

Lokalni władcy sterowani genialną sztuczną inteligencją stoją i nic nie robią.

Spodobała mi się natomiast mechanika lokalnych władców, których trzeba podbić lub przekonać do siebie, wykorzystując punkty dyplomacji. Miejscowi watażkowie należący do różnych klanów – tygrysa, konia, myszy czy żurawia – charakteryzują się odmiennymi specjalnościami. Ich pokonanie polega na zabiciu straży pilnującej wieży, na szczycie której stoi jeden z władców. Potem wystarczy nasłać na niego większy oddział pieszych wojowników, aby zmusić go do przyjęcia naszego zwierzchnictwa. Dzięki temu w trakcie rozgrywki możemy żądać dostaw surowców, gotówki czy wojska. O ile posiadamy punkty dyplomacji, których liczba, nawiasem mówiąc, rośnie bardzo powoli. Proces ten da się przyśpieszyć, budując na przykład ambasadę.

Mechanika ta jest ciekawa również ze względu na jej walor taktyczny. Poszczególni władcy zajmują określony fragment terenu, który możemy obsadzić własnymi siłami reagującymi na ruchy przeciwników. Jednocześnie trzeba pilnować, aby nie stracić kontroli nad takim lokalnym watażką – wróg nie śpi i jeśli pozostaniemy nieuważni, przejmie wieżę wraz z jej właścicielem, by następnie samemu korzystać z bonusów – pod warunkiem posiadania każdorazowo wydawanych wspomnianych wyżej punktów dyplomacji.