BloodRayne - recenzja gry

Pełna wersja gry BloodRayne wybrała wręcz idealny moment na pojawienie się na rynku. Gracze znudzeni ciągłymi przesunięciami premiery najnowszej odsłony przygód Lary Croft, oczekiwali innej gry akcji/TPP, która wypełniłaby lukę, jaka powstała w tym gatunku. Aby dany tytuł osiągnął końcowy sukces, potrzebnych było kilka czynników: charakterystycznej postaci głównej bohaterki, trzymającego poziom klimatu, wciągającej fabuły, czy (a może przede wszystkim) powiewu świeżości i sporych nakładów grywalności. Pomimo tego, że powyższa lista to zestaw marzeń każdego gracza, jeżeli chodzi o nowe produkcje, to śmiało można powiedzieć, iż BloodRayne wypełnia ją w stu procentach! Na żadną grę nie można jednak patrzeć w różowych okularach na oczach - także i tym razem nie ustrzeżono się kilku błędów obniżających poziom płynący z prowadzenia panny Rayne poprzez kolejne poziomy... Ale po kolei!

KONWERSJA IDEALNA?

Już na początku poniższej recenzji wypada zaznaczyć, że BloodRayne w zeszłym roku zagościła na wszystkich konsolach nowej generacji (czyli Sony PlayStation 2, Microsoft Xbox i Nintendo GameCube). Niestety, nie spotkała się wtedy ze zbyt przychylną reakcją graczy i wręcz przepadła w maści innych, średnio-udanych (co nie znaczy, że sama taka jest!) produkcji, jakimi co miesiąc developerzy zasypują tamtejszy rynek. Zespół Terminal Reality nie załamał się z tego powodu i na spokojnie zabrał się za przygotowanie opisywanej przeze mnie konwersji. O tym, że wyszła im na poziomie co najmniej zadowalającym możecie przeczytać w dalszej części artykułu, jednak powinniście wiedzieć, że PeCetowa wersja gry różni się od wydań konsolowych dwoma, całkiem ważnymi, aspektami. Po pierwsze posiada znacznie lepsze efekty graficzne, co wynika głównie z faktu posiadania przez popularne „blaszaki” bardziej zaawansowanych technologicznie podzespołów, a po drugie zaimplementowano w niej system sterowania najlepiej sprawdzający się przy korzystaniu z układu myszka + klawiatura (zamiast wszelakich padów, podczas stosowania których pojawiają się problemy z ustawieniami kamery). Czy to dobrze czy źle – zdania są podzielone i zależą od przyzwyczajenia, dlatego wybór sposobu kontroli gry pozostawiam Waszym indywidualnym upodobaniom.

NASZA HEROINA...

Historia, jaką przygotowali dla graczy autorzy gry to prawdziwy horror, zaś jej główna bohaterka – tytułowa BloodRayne – także zalicza się do tej kategorii, zmuszając nas do wyboru poniekąd mniejszego zła (tzn. jej) zamiast typów, na których się natkniemy podczas przygody. Otóż nasza heroina jest „dhampirem” – istotą, w której żyłach płynie krew prawdziwego człowieka oraz wampira, i która jednocześnie posiada jedynie najlepsze cechy tej mieszanki (siła, zręczność, itd.) z jednym małym wyjątkiem: wodą. Nie wodą święconą, nie jakąś magiczną, ale… każdą! Nawet najmniejszy kontakt z kranową „Ha dwa O” czy jakąś kałużą powoduje obrażenia bohaterki – trzeba się tego wystrzegać i tyle.

BloodRayne można śmiało nazwać żeńskim odpowiednikiem Blade’a - nie będzie w tym stwierdzeniu żadnego przekłamania, chociaż ta dwójka żyła (dalej żyje?) w zupełnie różnych czasach. O ile Blade działał w teraźniejszości zbliżonej do naszej, o tyle Rayne poznajemy w latach trzydziestych ubiegłego stulecia. Zostaje wtedy „przygarnięta” pod skrzydła tajnej, rządowej organizacji o nazwie Brimstone Society, której zadaniem jest walka z ponadnaturalnymi mocami zagrażającymi światu. A że czasy przed drugą wojną światową były naprawdę niespokojne, o czym chyba nie trzeba nikomu przypominać – będziemy mieli co robić, z kim walczyć i kogo załatwić, ale ten aspekt dokładniej opiszę w następnym paragrafie.