Wiedźmin raczej nie wstanie już z kolan, Netflix powinien postawić na inną serię fantasy

Wątpliwe wybory kreatywne, odejście Henry’ego Cavilla, miażdżące recenzje – Wiedźmin otrzymał tak wiele ciosów, że ciężko uwierzyć w to, aby produkcje Netflixa z tego uniwersum miały jeszcze odnieść sukces. Wielu miłośników tego świata serialowo-filmową serię spisało już na straty. Niestety, choć powieści i gry zaskarbiły serca wielu odbiorców, tego samego nie udało się osiągnąć serialom.

Netflix jednak dalej w nie inwestuje, nie tylko planując czwarty sezon głównej serii, już bez Henry’ego Cavilla, ale też ponoć pracując nad kolejnym spin-offem. Po rozczarowującym Rodowodzie krwi miałaby nim być opowieść o Szczurach. Interesujący wybór, biorąc pod uwagę to, że nie cieszą się oni sympatią fanów serii. Czy okaże się to kolejną wątpliwą decyzją twórców? O tym jeszcze się przekonamy.

Czy porażka Wiedźmina znaczy, że Netflix nie ma nic do zaoferowania fanom fantasy? Ano nie. W bibliotece giganta streamingowego kryje się także inny serial z tego gatunku, który moim zdaniem z porównania z Wiedźminem wychodzi zwycięsko, a to przecież dzieło na podstawie powieści Andrzeja Sapkowskiego miało być jedną z flagowych produkcji tej platformy.

Cień i kość wkracza, by ocalić honor fantasy Netflixa

Cień i kość, Eric Heisserer, Netflix, 2021

Początkowo jednak Cień i kość, o którym mowa, nie wzbudził mojego zainteresowania. Z marszu odrzuciło mnie to, że opiera się na powieści dla nastolatków (young adult). Prędko jednak udowodniono mi, że popełniłam błąd, oceniając książkę po okładce. Dobre słowa o serialu ze strony znajomych sprawiły, że postanowiłam dać mu szansę. I okazało się, że wcale nie było to złą decyzją. Serial, choć ma swoje mankamenty, urzekł mnie na tyle, że ekspresowo obejrzałam pierwszy sezon. I choć Cień i kość nie był najbardziej wyczekiwaną przeze mnie serią, drugi sezon także znajdował się na moim radarze. A po jego premierze zaledwie dwa dni zajęło mi pochłonięcie całego materiału.

Powiązane:Znamy długość pierwszych odcinków finałowego sezonu Stranger Things. Szykuje się serialowy maraton dla fanów największego hitu sci-fi w historii Netflixa

Ale o czym tak właściwie jest Cień i kość? Historia, jak na gatunek YA, jest bardzo sztampowa. W jej centrum mamy bohaterkę, która jest tą „wybraną” i ma wszystkich ocalić. Ale przed czym? Zacznę może od tego, z jakim światem mamy do czynienia. Ten akurat jest całkiem ciekawy. Cień i kość zabiera nas do krainy, gdzie obok ludzi żyją „magowie” o niezwykłych zdolnościach, Grisze, posługujący się tzw. Małą Nauką, która pozwala im manipulować wiatrem, ogniem, metalem i innymi rzeczami, w zależności od tego, z jakim darem dany Grisza się urodził. Ze względu na swoje zdolności Grisze są napiętnowani i nie na całym świecie mogą liczyć na akceptację.

Cień i kość, Eric Heisserer, Netflix, 2021

Akcja zaś rozgrywa się przede wszystkim w Ravce, kraju, który został podzielony przez ogromną Fałdę. Wewnątrz niej żyją niebezpieczne potwory, zaś sam kraj sąsiaduje z wrogami, przez co ów podział jest dotkliwszy dla narodu, ponieważ kontakt obu części jest ograniczony. I właśnie z Fałdą i związanymi z nią zagrożeniami ma rozprawić się niezwykła główna bohaterka o niespotykanym darze. Rozumiecie więc, czemu początkowo miałam opory przed obejrzeniem tego serialu?

Czy da się słabe strony uczynić mocnymi? Eric Heisserer wie, jak to zrobić

Od razu zaznaczę, że Cień i kość nie jest serialem wybitnym. Jedynie dobrym, poprawnym, lekko naiwnym i prostym, co nie jest niczym złym. Nie każda seria musi być telewizyjnym fenomenem, by oglądanie jej było przyjemne. A ekranizację książek Leigh Bardugo ogląda się dobrze. Ma wszystko, czego potrzeba – intrygujący świat, wzbudzających sympatię bohaterów i wciągającą historię, którą showrunner i scenarzyści dobrze prowadzą, wcale nie unikając zmian względem materiału źródłowego. Nie boją się ich, ale jednocześnie dbają o to, aby były w zgodzie z tym, co stworzyła autorka powieści. Na pewno dokonanie tego zadania ułatwia to, że Bardugo chętnie współpracuje z Erikiem Heissererem, showrunnerem, udzielając na jego pytania obszernych odpowiedzi i pomagając mu przy obmyślaniu nowych wątków, nieznanych z książek, jeśli zachodzi taka potrzeba.

Cień i kość, Eric Heisserer, Netflix, 2021

Nie ma jednak sensu oczekiwać, że wręcz z maniakalną dokładnością będzie tu budowany zawiły świat fantasy, w którym pieczołowicie zostanie dopracowany każdy szczegół. Pomysł na Grishaverse jest całkiem prosty, ale konkretny, sensowny i ciekawy, tym bardziej że czerpie z carskiej Rosji i kultur dalekowschodnich. Największą siłą tego serialu jest jednak to, co początkowo wydawało się, że będzie jego słabością. Mowa o pewnej lekkości i humorystyczności, która jest normalna w YA – w końcu to opowieści skierowane do nastolatków. Nie będą zatem tak ciężkie, jak te przeznaczone dla starszych odbiorców. I to nie tylko wyróżnia Cień i kość na tle innych seriali fantasy (nawet jeśli, oczywiście, nie jest niczym odkrywczym), które obecnie są emitowanie, ale pokazuje, że twórcy doskonale wiedzą, czym jest ta historia, i stawiają na to, zamiast udawać lub próbować być czymś więcej. Zresztą twórca sam przyznał podczas jednego z wywiadów, że gatunek YA nie jest powodem do wstydu, i w pełni akceptuje to, co się z nim wiąże. Jak wynika z jego wypowiedzi, stara się on z szacunkiem podejść do tego, co stworzyła autorka, a ja myślę, że mu się to udało.

Cień i kość znalazł swoją niszę, dzięki czemu twórcom udało się wokół dzieła zebrać rzeszę fanów, wśród których znajdują się nie tylko miłośnicy książek z tej serii. W tej grupie znajdują się także osoby, które poza serialem wcześniej z tym światem nie miały do czynienia. W przeciwieństwie do netflixowego Wiedźmina, który oczywiście także ma swoich fanów, na ekranizację powieści Bardugo nie znajdziemy w sieci tak licznych narzekań. W przeważającej liczbie mamy do czynienia z pozytywnym odbiorem (z ocen na Rotten Tomatoes wynika, że pod tym względem bardzo zgodni są ze sobą widzowie i recenzenci), co dla giganta powinno być sygnałem, że może ich twarzą fantasy powinna jednak zostać inna seria.

Cień i kość na Netfliksie czeka rozkwit?

Zaakceptowanie pochodzenia i charakteru Cienia i kości wyszło twórcom na dobre, bo dzięki temu powstała przyjemna, oferująca dobrą rozrywkę produkcja o zawadiackim charakterze. Szczególnie wtedy, gdy na ekranie pojawiają się Wrony, czyli jeden z mocniejszych punktów serialu. Zarówno w pierwszym sezonie, jak i w drugim, to właśnie ich wątki są najbardziej wciągającymi elementami serii. Fani ich uwielbiają. Wystarczy wejść na Twittera, Reddita czy Tumblr, i od razu można zobaczyć, jaką sympatią są darzeni.

Cień i kość, Eric Heisserer, Netflix, 2021

Twórcy najwyraźniej to dostrzegli i postanowili od razu przystąpić do pracy nad spin-offem Szóstka wron. Ostatnio dowiedzieliśmy się, że scenariusze są gotowe i ekipa czeka tylko na zielone światło od Netflixa. I mam nadzieję, że je dostanie, bo po tym, co pokazał Cień i kość, mam ochotę na więcej historii z tego świata. Jak pisałam, nie są one niczym wybitnym, ale są za to na tyle dobrze zrobione, żeby oderwanie się od nich było trudne.

A opowieść o Wronach? Ma spory potencjał, tym bardziej że może być czymś poważniejszym i mroczniejszym od głównej historii, biorąc pod uwagę to, że ich wątki już w głównym serialu miały dojrzalszy ton. Już teraz mogę powiedzieć, że o wiele bardziej jestem zainteresowana tym potencjalnym serialem niż kolejnym spin-offem Wiedźmina, tym razem o Szczurach, który nawet jako sam pomysł nie wzbudza u mnie pozytywniejszych odczuć. Podobnie jak coraz bardziej ciężkostrawny główny serial. Książki Andrzeja Sapkowskiego uwielbiam, zresztą podobnie jest z grami CD Projekt Red, jednak jeśli chodzi o serial… Powiedzmy, że znam ciekawsze rozrywki.

Więcej:Nowy serial Netflixa o wojsku jest hitem. 8-odcinkowe widowisko podbija streaming i zachwyca krytyków z 92% pozytywnych recenzji na Rotten Tomatoes

• fantasy
• Netflix
• Wiedźmin (marka)
• nasze opinie
• publicystyka filmowa