„Szkoda, że nie ja to wymyśliłem”. George R.R. Martin zachwyca się drugim sezonem Rodu smoka a szczególnie chwali zmiany

Obejrzałem pierwsze dwa epizody drugiego sezonu. Cóż to za wspaniały sposób na rozpoczęcie serii. Reżyseria była ponadprzeciętna. Weteran Gry o tron Alan Taylor wyreżyserował pierwszy odcinek, a Clare Kilner drugi. Oboje wykonali niesamowitą pracę.

Nie mogę się też nadziwić aktorstwu. W odcinku Syn za syna Emma D’Arcy nie mówi wiele, bo wszystko wyraża spojrzeniem, jej żałoba jest namacalna.

Kreacja Saban jest warta uwagi, niewiele z tego, co wnosi ta postać, było obecne w materiale źródłowym. W książce jest pulchną, sympatyczną i szczęśliwą młodą kobietą, którą ludzie kochają. Jeździ na smokach, odkąd skończyła 12 lat. […] W książce nie ma nic z jej dziwności, jaką widzimy w serialu, włącznie z darem proroctwa. To zrodziło się w pokoju scenarzystów. […] Helaena w wykonaniu Phii Saban jest bogatszą i bardziej fascynującą postacią niż ta, którą ja stworzyłem.

Zazwyczaj nie jestem fanem scenarzystów, którzy dodają postacie do adaptowanego materiału źródłowego, zwłaszcza, jeśli to mój materiał. Ale ten pies był genialny. Byłem gotów znienawidzić Cheese’a, ale znienawidziłem go jeszcze bardziej, kiedy kopnął tego psa. A kiedy później pies usiadł u jego stóp i spojrzał na niego – to niemal złamało mi serce. Tak niewielka rzecz, tak mały piesek, ale jego obecność na ekranie przez kilka krótkich momentów dodała szczurołapowi człowieczeństwa. Ludzie to skomplikowane stworzenia. Cicha obecność psa przypominała, że nawet najgorsi ludzie […] mogą kochać i być kochani. Szkoda, że nie ja wymyśliłem tego psa, ale cieszę się, że zrobił to ktoś inny.