Dungeons & Dragons jest świetnym filmem! Złodziejski honor rozbawił mnie do łez

Właśnie obejrzałem zwiastun Złodziejskiego honoru i w tym oto wstępie radzę, byście Wy tego nie robili. Proceder wrzucania do zapowiedzi dobrych momentów, które bawią podczas seansu także za sprawą swojej niespodziewaności, ma się najwyraźniej bardzo dobrze. A szkoda psuć sobie rozrywkę – zwłaszcza przygotowaną z taką pasją jak w przypadku nowego filmu umiejscowionego w świecie Dungeons & Dragons. Ta produkcja po prostu zrobiła mi dzień!

Lochy i smoki lekarstwem na zły humor

Chwilami ten film jest przaśny – trzeba to powiedzieć wprost. Żadnych fabularnych wyżyn nie osiąga, a plan głównego złoczyńcy to typowa klisza z łamów heroicznego fantasy. Jednak tylko na początku żałowałem, że uniwersum D&D nie dostało poważnej historii. Z pocałowaniem ręki biorę bowiem tę radosną przygodę, po której wyszedłem z seansu z uśmiechem na ustach.

Dungeons & Dragons: Złodziejski honor, reż. Jonathan Goldstein i John Francis Daley, Paramount Pictures 2023

Twórcy Złodziejskiego honoru z dużym dystansem podeszli do marki D&D. Całą opowieść, mimo gdzieniegdzie mrocznych elementów (ale takich mrocznych, że jest ciemno i ludki straszne, a nie jakaś głębia), utkali z radosnych figli. Kuglarstwo odbywa się na poziomie narracji, gdy dramatyczna przeszłość regularnie przetykana jest wytrącającym z równowagi żartem. Najlepsze gagi polegają jednak na niewinnym wyśmiewaniu składników tworzących klasyczną, poważną wyprawę RPG – takich jak potężny artefakt, pułapki na każdym kroku, ogromny patos czy traktujący wszystko serio paladyn.

Nie ma tu jednak mowy o wyszydzaniu, od tego filmu bije wyłącznie pozytywna energia. Ponadto obranie kursu na komediową konwencję nie oznacza, że świat został sprowadzony (jak to bywa) do pustej, skromnej makiety. Oczywiście widać CGI (choć na komputerowe efekty w dalszym otoczeniu nakłada się efekt rozmycia, by nie kłuły w oczy). Jednak w zasadzie widzimy, że to przygoda, a nie dożynkowa przejażdżka. Filmowe lokacje są zróżnicowane i ukazywane w szerokiej skali, do czego dochodzi jeszcze dynamiczna praca kamery.

Jak rzadko kiedy – czuć sprawną reżyserię

Produkcje bazujące na znanej franczyzie niekoniecznie są kręcone w oryginalny sposób. Zwłaszcza gdy ich atuty mają opierać się na humorze płynącym z dialogów. Do worka z atutami Złodziejskiego honoru trzeba dorzucić jeszcze obsadę, która wydaje się w równie szampańskich nastrojach odgrywać przerysowane postacie. Po co tu komu jakieś reżyserskie hocki-klocki?

Dungeons & Dragons: Złodziejski honor, reż. Jonathan Goldstein i John Francis Daley, Paramount Pictures 2023

Jednak dobra reżyseria jest niczym mag, który może i w bezpośrednim starciu wypada cienko, ale na odległość, osłaniany przez towarzyszy, wykonuje efektowne czary-mary. I tutaj znów bym wrócił do tego kuglarskiego sznytu, w którym ujęto cały film. Kamera trafiła w ręce jakichś szarlatanów – pomysłowością intensyfikują oni absurdalność pewnych scen (należących zresztą m.in. do konwencji heist movie), a innym razem gnają na łeb i na szyję, cudem nie doprowadzając śledzonego bohatera do złamania karku. Miło się też ogląda pranie gąb czy konfrontację dobra ze złem, bo walczący wykonują tutaj niezłe wygibasy i zadają całkiem solidne ciosy, a w dodatku zdarzają się również elementy slapstickowe. Uniknięto zatem nijakości, o którą łatwo w przypadku fantastyki, magii i cudacznych stworzeń.

Świat D&D ma szansę na dłużej zadomowić się w kinie

Fabuła nie gra tu pierwszych skrzypiec, choć uczciwie powiem, że motyw rodzicielski mnie trochę ruszył. Gdzieś w podświadomości odebrałem uczucia bohaterów jako szczere, a że polubiłem tę niewydarzoną ferajnę, to tym bardziej obchodziły mnie jej losy. Na uproszczenia macham ręką – wszak o niuansowanie problemów nigdy twórcom nie chodziło, więc jeśli ktoś rozwiąże kwestię niskiej samooceny w ułamku chwili, to trudno. Znaczy się: łatwo.

Dungeons & Dragons: Złodziejski honor, reż. Jonathan Goldstein i John Francis Daley, Paramount Pictures 2023

Vin Diesel mógłby idealnie podsumować, o co chodzi w Złodziejskim honorze – o rodzinę! Nie chodzi tylko o Michelle Rodriguez, która do tego stopnia jest twarzą marki F&F, że w jej bohaterce widzę bardziej Letty niż Holgę. Może to też przez lekką toporność w grze aktorskiej? Choć rozumiem, iż Holga w zamierzeniu miała być gruboskórna. Tak czy inaczej recenzowany tytuł gra na lekką nutę familijności, bo zgraja pozornych nieudaczników ma w końcu wykazać się heroizmem i nawiązać między sobą bliższe relacje. Przekaz pasuje do przygody i nie uwiera w jej przeżywaniu.

Powiązane:Stranger Things 5 to „arcydzieło”? Finał hitu sci-fi zaczął się mocno z 86% na Rotten Tomatoes, ale krytycy mają jeden poważny zarzut

Złodziejski honor to produkcja idealna do pośmiania się w gronie znajomych oraz zajadania popcornu popijanego coca-colą. Brakowało w kinie tak sprawnie zrobionego humorystycznego fantasy – właściwie z podobnych przypomina mi się tylko Narzeczona dla księcia. Cykl filmów ze świata D&D mógłby się tutaj nieźle rozgościć – i oby mu się to udało. Jest potencjał na kolejne przygody, a ta pierwsza zdecydowanie narobiła smaku na więcej za sprawą zręcznej reżyserii oraz dystansu do opowieści spod znaku magii i miecza.

Ocena: 8/10

Więcej:„Mógłbym oglądać Evę Green grającą drzewo przez 3 godziny”. Wielka gwiazda dołącza do obsady 3. sezonu Wednesday

• fantasy
• recenzje filmów i seriali
• nasze opinie
• publicystyka filmowa