Blonde Netflixa zabrała mnie na artystyczny trip o seksualizacji kobiet
Andrew Dominik w nowej filmowej biografii Marilyn Monroe skupia się na negatywach hollywoodzkiej sławy oraz uprzedmiotowywaniu kobiet. W tej tematyce i doborze środków stylistycznych twórca nie zna umiaru, dlatego seans Blondynki może być meczący.
W 2021 roku ukazała się filmowa biografia Kaliny Jędrusik pt. Bo we mnie jest seks. Tej produkcji nie można traktować jako źródła rzetelnej wiedzy o aktorce. Polska artystka została zaprezentowana dosyć groteskowo, oczywiście sama była jaskrawą postacią, ale twórców nie interesowało zgłębienie jej wnętrza, próby ujęcia charakteru. Nawet ważny temat seksualizacji potraktowano dosyć lekko. W słodkiej, lukrowej przyjemności nie mogło znaleźć się za dużo gorzkich nut.
Blondynka wkracza w podobną tematykę, ale w obrazowaniu jej wyruszyła na drugi biegun. Tak jak Kalina Jędrusik budziła uśmiech i sympatię, tak Marilyn Monroe wywołuje przede wszystkim współczucie. Ikona Hollywoodu cierpi na każdym kroku, a winni są mężczyźni, którzy widzą w niej drogę do zaspokojenia swoich potrzeb i pragnień. Nie mam nic przeciwko takiej historii, przypomina mi ona zresztą powieść Szklany klosz Sylvii Plath, w której również społeczne oczekiwania stawały się dla kobiety więzieniem. Problem z filmem wyreżyserowanym i napisanym przez Andrew Dominika na podstawie powieści Joyce Carol Oates polega na nadmiarze i przesadzie, zarówno w treści, jak i doborze środków stylistycznych.
Cierpienia Marilyn Monroe
Blondynka zaczyna się od scen, w których Norma Jeane – jak naprawdę nazywała się Marilyn Monroe – jest jeszcze dzieckiem. Nie oznacza to, że film ma na celu pełne przedstawienie swojej bohaterki, po prostu ten punkt daje początek piętnowaniu męskich zachowań, i to z niego wyrastają problemy przyszłej gwiazdy. Poszukiwania ojcowskiego wzoru ciągną się za Marilyn przez całe dorosłe życie. W relacjach z mężczyznami pełni zatem rolę córeczki, seksbomby, ma być panią domu albo substytutem niespełnionej miłości. Nigdy sobą.
W efekcie to nie jest film o tym, kim naprawdę była Norma Jeane. Andrew Dominik przejawia większą ciekawość wobec maski zbudowanej z oczekiwań otoczenia. Bohaterka gra nie tylko na ekranie, lecz także w życiu, dostosowując się do swoich partnerów i publiki. Prawdziwą Normę oglądamy głównie jako cierpiętniczkę prezentującą coraz większy stan obłąkania – nazywającą mężów tatusiami, prześladowaną przez koszmary związane z aborcjami i traktowaną jak prostytutka dla bogaczy.
Ten obraz ogląda się ze świętym oburzeniem wymierzonym w filmowe postacie zgromadzone wokół Normy. Chciałoby się zgłębić myśli aktorki, porozmawiać z nią o przeczytanych książkach Fiodora Dostojewskiego, potraktować ją poważnie. Andrew Dominik też jednak nie jest zainteresowany tym aspektem swojej postaci, dlatego jeśli już widzimy Normę inaczej niż przez pryzmat innych, to tylko jako ofiarę. To mogłoby wystarczyć na treściwy, lecz intensywny seans. Blondynka trwa jednak ponad dwie i pół godziny.
W szaleństwie form i Normy Jeane
Za filmem ciągną się motywy psychologicznej dramy w dwóch osobach – matki Normy i jej samej. Twórca nie prowadzi do poznania postaci, a najważniejszy wątek zaburzeń psychicznych i uzależnień gwiazdy sprowadza do dzikiej i nieokiełznanej formy obrazu. Fabuła jest poskładana z wyselekcjonowanych strzępków, które cierpią na powtarzalność i przesadę w kreacji wyłącznie złego, zdominowanego przez mężczyzn świata. W momencie, gdy znika element szokowania, zostajemy z poczuciem kręcenia się wokół tych samych spraw.
We wspomnianej formie też nie ma umiaru. W pierwszej godzinie artystyczny trip kręcony różnymi metodami czaruje – od czarno-białych ujęć po kolor i w różnorodnych proporcjach obrazu. Tylko że nadmiar ozdobnych efektów i zmian stylu – nie zawsze nawet pasujących, ocierających się o kicz – z czasem zaczyna męczyć, a narkotyczny charakter filmu rozłazi się i traci na wyrazistości.
Za to niegasnącym blaskiem nieustannie otacza się Ana de Armas. Podczas seansu zupełnie zapominamy o kubańskim pochodzeniu aktorki i zostajemy kupieni przez jej interpretację Marilyn Monroe. Chwilami aż zastanawiałem się, czy w Blondynce nie wykorzystano oryginalnych nagrań z przedstawianą aktorką, a ja właśnie mylę ją z odtwórczynią roli. Armas zadbała nie tylko o wierność oryginalnej postaci, lecz także o oddanie jej masek i pojawiających się na nich pęknięć. Wróżę Kubance pierwszą nominację do Oscara.
Przeciwko kultowi ciała
W Blondynce pojawia się wiele scen nagości i seksu. Niektóre, wyjęte z kontekstu, mogą wydawać się atrakcyjne, ale to właśnie kontekst nadaje erotyzmowi bardzo mroczny wymiar. Daleko idąca seksualizacja Marylin Monroe musi budzić sprzeciw i skłania do refleksji nad czerpaniem przyjemności z oglądania nawet naiwnych filmideł, jeśli te traktują kobiece postacie jedynie jako posągi piękności dodające blasku męskim bohaterom. Zastanawiam się, czy ten kierunek jest właściwy – można przecież podziwiać fizyczną urodę, ale nie wpisywać się w toksyczne wzorce. Zabrakło zbalansowania w tym aspekcie, ale to dlatego, że Blondynka przybrała zbyt krzykliwą formę, mającą wstrząsnąć widzami.
Biografia Marylin Monroe mogłaby być lepszym filmem, ale wciąż zasługuje na uwagę dzięki bardzo mocnemu przekazowi, który pokazuje skalę problemu seksualizacji i skłania do dyskusji. Blondynka ogółem jest bardzo wdzięcznym materiałem do rozmów, a pod względem formy, w mojej opinii nadmiernie różnorodnej i na dłuższą metę męczącej, też znajdzie swoich zwolenników. Jedno trzeba oddać Andrew Dominikowi – stworzył oryginalne dzieło, wyróżniające się wśród oceanu przeciętności. Szkoda, że nie krótsze i bardziej skondensowane.
Ocena: 6/10
Film:Blondynka(Blonde)
premiera: 2022dramatromanshistoryczny
Blondynka (Blonde) to biograficzny dramat psychologiczny w reżyserii Andrew Dominika oparty na bestsellerowej powieści Joyce Carol Oates o tym samym tytule. Skupia się na karierze i życiu prywatnym Marilyn Monroe. Blonde przedstawia nową, odważną wizję życia jednej z największych ikon Hollywood — Marilyn Monroe. Począwszy od niestabilnego dzieciństwa Normy Jeane przez jej drogę do sławy i skomplikowane romanse film ukazuje pogłębiający się rozłam między publiczną i prywatną tożsamością gwiazdy. Produkcja dostała najwyższą przewidzianą przez Motion Pictures Association kategorię wiekową NC-17.
Komentarze czytelników
Krzyslewy4 Legionista
Definicyjnie biografia jest opisem życia i działalności jakiejś osoby. W tym przypadku precyzyjniej można byłoby powiedzieć, że to fabularyzowana biografia, dopowiadająca sobie pewne rzeczy, idąca za jakimiś spekulacjami i je rozbudowująca, nietrzymająca się twardo faktów. Niemniej fakty są: kręcenie słynnych produkcji, małżeństwa, choroba psychiczna matki (schizofrenia paranoidalna), romanse.
Sądzę, że spokojnie można do tej kategorii produkcji zaliczyć również "Bo we mnie jest seks". Żaden z tych filmów nie ma na celu przedstawienia historii całego życia autentycznej postaci (do tego bardziej adekwatna mogłaby być forma dokumentu), lecz chodzi o ukazanie tej postaci w określonej perspektywie.
Jeśli natomiast masz na myśli, że film jest na podstawie książki Joyce Carol Oates, to tę informację uwzględniłem w treści :)
GRYOnline.pl:
tvgry.pl:
