Shu

Po zagraniu w MAX: The Curse of the Brotherhood naszła mnie ochota na kolejne gry platformowe, w których polegać można przede wszystkim na własnej zręczności, ale nie tylko. W tym roku poza wspomnianym MAXie mam już za sobą niezły i sympatyczny The Purring Quest, mega klimatyczny The Swapper, nastrojowe The Way, intrygujący Contrast i kilka pomniejszych. W końcu czas przyszedł na "Shu". Po całkiem sympatycznym, choć i smutnym wstępie i pierwszym świecie wrażenia były pozytywne. Jednak z czasem pojawiała się irytacja i zniechęcenie. O ile spokojne przemierzanie platform jest fajne, tak momenty, gdzie trzeba pruć naprzód, uciekając przed Panem Ciemnością mocno dawały w kość i denerwowały. Widać było, że w wielu momentach były to etapy zrobione na zero, czyli nie wybaczały jednego błędu. Wkurzało to jeszcze tym bardziej, że platformy nie były wymierzone i niekiedy przeskakiwało się dalej niż się chciało lub zahaczało o kolce na suficie, czy jakieś dziwne kolizje z przeszkodami, co kończyło się śmiercią. Każdy etap to wiele checkpointów, z którego możemy po śmierci zacząć znowu wędrówkę, ale tylko do 5 prób. Gdy wykorzystamy 5 i nie dotarliśmy do kolejnego checkpointu zaczyna się wszystko od nowa. Ok, takie zasady, ale platformy jak i rozmieszczenie "motylków", które zbieramy mogłoby być zdecydowanie lepsze. A zazwyczaj zaczynanie od nowa następowało po etapach z ucieczką. A nie uciekamy sami. W kolejnych krainach natrafiamy na postacie, które wędrują z nami, a które maja specyficzne umiejętności pomagające nam w dotarciu do celu - maksymalnie 2 postacie. Nawet przełączając między nimi podczas ucieczki dochodziło do irytujących sytuacji.
Oceniam grę jako średniak, bowiem audiowizualnie jest fajna, ale sterowanie mogłoby być bardziej dopieszczone a platformy i technikalia lepiej dopracowane.

Dodam jeszcze, że w opisie, w przed ostatnim akapicie są napisane rzeczy mijające się z prawdą. Otóż, ZAWSZE trzeba zabrać napotkaną postać, bo bez niej nie da rady ukończyć danego etapu.