Sang-Froid: Tales of Werewolves

Kanada w XIX wieku była śmiertelnie niebezpiecznym miejscem. W Sang-Froid: Tales of Werewolves bronimy się przed wilkołakami, wendigo a nawet samym Diabłem. Czy taka mieszanka jest piekielnie dobra?

Szanowni Państwo, zdarzył się zimowy cud - znalazłem atmosferyczną grę idealną na tę porę roku! Specjalnie mówię zimowy, nie świąteczny, bo "Sang-Froid" ogrywałem już po Nowym Roku, ale i tak byłem zachwycony - gra aż ocieka klimatem chłodnej, zimowej nocy, w której wilki wyją a czart grasuje. Ten klimat, utrzymywany przez świetną kreskówkową oprawę graficzną, doskonały soundtrack (pierwsze odsłuchanie "Réel ŕ Bouche" na ekranie ładowania zwala z nóg) i nawet wciągającą, nawet jeśli prościutką historię, to jeden z dwóch solidnych filarów, na których zbudowano tę grę. Drugą jest rozgrywka, która zrobiła niemal takie wrażenie jak zimowa atmosfera. Walka jest nieco toporna, przyznaję, ale gdy rozważy się ją w kontekście szerszych systemów gameplay'owych w oparciu o które zbudowane jest "Tales of Werewolves" ma to perfekcyjny sens. Ile tu tego jest! Różnorodni, porządnie zaprojektowani i wyróżniający się wizualnie przeciwnicy, system pułapek, który dobrze wykorzystany daje całą masę satysfakcji i wreszcie wyważona ekonomia zmuszająca nas do nieustannego podejmowania trudnych decyzji. Przyznaję, że pierwszy raz bawiłem się dobrze w czymś, co można nazwać tower defence! Czegóż chcieć więcej, skoro gra jest i sympatyczna, i satysfakcjonująca, i rzuca nam uczciwe wyzwanie, i tak generalnie daje masę frajdy? No, może tylko tego, żeby była dłuższa, ale mi tam krótki metraż w tym miejscu nie przeszkadza. Jak dla mnie to jest to od tej pory zimowy odpowiednik tego, czym doskonałe "Ghost Master" jest dla Halloween. Serdecznie polecam, zwłaszcza że gra była swego czasu rozdawana za darmo na GOGu, więc u wielu ludzi kurzy się w odmętach biblioteki i tylko czeka, by ją odkryć i się wciągnąć.