Puyo Pop Fever

Omawiana odsłona gry to rzecz jasna stary pomysł w nowej, rozbudowanej formie. „Puyo Pop Fever” zawiera mnóstwo trybów, dodatków, ulepszeń itd. Dla niedoświadczonych graczy przygotowano trzy poziomy treningowe (RunRun Curse), pozwalające opanować zasady i podstawową taktykę gry. Ufni w swe umiejętności mogą popróbować sił na ośmiu planszach dla średniozaawansowanych (WakuWaku Curse), a prawdziwi desperaci z pewnością z pewnością od razu uderzą na poziom dla najlepszych – HaraHara Curse. Ciekawostką jest tryb Mission, pozwalający rozegrać szereg pojedynków pomiędzy sterowaną przez gracza postacią a wirtualnym przeciwnikiem. Do wyboru jest 16 zabawnych osobników, w tym młode czarodziejki, duch, szkielet, Frankenstein, ptak, żaba, a nawet cebula. Każdy bohater posiada specjalne umiejętności, które wykorzystuje w potyczce do uprzykrzania rywalowi życia (np. spuszcza mu kupę bąbelków w paskudnych kolorach lub serwuje przezroczyste zapychacze, do których żaden element nie pasuje).

Gry logiczne nie wymagają niesamowitej oprawy wizualnej, niemniej „Puyo Pop Fever” nie ma się czego wstydzić. Plansze są generalnie dwuwymiarowe, ale występują tu i ówdzie elementy 3D (np. przy animacjach bohaterów). W oczy rzucają się przede wszystkim efekty świetlne towarzyszące uaktywnianiu się specjalnych zdolności przeciwników oraz żywa kolorystyka teł. W grze zawarty jest tryb wieloosobowy dla dwóch graczy, umożliwiający zabawę w jedną z trzech gier na wspólnym ekranie telewizora.

„Puyo Pop Fever” w wersji japońskiej nosi nazwę „Puyo Puyo Fever”.

Autor opisu gry: Marek Czajor