Ogre Battle: The March of the Black Queen

Mechanika

Zabawę w wydanym na konsoli PS1 Ogre Battle: The March of the Black Queen rozpoczynamy od nietypowego procesu kreacji postaci, w którym odpowiadamy na rozmaite pytania, mające określić nasz charakter. Dzięki temu możemy poprowadzić do boju praworządnego bohatera, śmiałka zepsutego do szpiku kości lub herosa starającego się zachować neutralność; poza tym udzielone przez nas odpowiedzi determinują bazowe umiejętności protagonisty oraz to, jakie jednostki zostaną mu przydzielone.

Po tym swoistym psychoteście możemy zacząć właściwą przygodę. Zmagania toczą się na dwóch płaszczyznach; na mapie świata możemy zarządzać swoją postacią i podkomendnymi, a także dobierać elementy ekwipunku, zapisywać oraz wczytywać stan rozgrywki czy wreszcie wybierać misje. Po wykonaniu ostatniej z wymienionych czynności zostajemy przeniesieni na mapę taktyczną, po której poruszamy się w czasie rzeczywistym, obserwując herosa z góry. Na każdej z nich naszym nadrzędnym celem jest pokonanie bossa i zdobycie twierdzy wroga.

To właśnie tutaj toczy się lwia część rozgrywki, podczas której uwalniamy miasta i świątynie spod panowania nieprzyjaciela oraz obsadzamy je naszymi podkomendnymi (by w ten sposób zapewnić im ochronę w razie ataku). Jednostki zróżnicowano pod kątem specjalizacji – w naszej armii mogą się więc znaleźć zarówno ludzie (jak wojownik i amazonka), jak i fantastyczne istoty pokroju smoków, aniołów, gigantów, demonów czy gryfów. Każda z nich posiada indywidualne umiejętności, a swój potencjał bojowy może zwiększyć, nie tylko awansując na kolejne poziomy doświadczenia, lecz także zmieniając specjalizację. Warto przy tym pamiętać, że utrzymanie jednostek kosztuje – walutę generują na przykład należące do nas miasta; do tych ostatnich warto zaglądać również w celu zdobycia informacji czy uzupełnienia zapasów.

Po napotkaniu sił nieprzyjaciela zostajemy przeniesieni na osobny ekran – w trakcie starć toczonych w trybie turowym, w których może brać udział od trzech do pięciu należących do nas jednostek (liczebność oddziałów różni się w zależności od rozmiarów ich członków), nasza rola sprowadza się do doboru ogólnej taktyki oraz używania czarów wspomagających, ukazanych jako karty tarota.

Historia ma nieliniowy przebieg, a to, które z trzynastu jej zakończeń zobaczymy, zależy od naszych decyzji i reputacji. Wpływ na tę ostatnią ma zarówno charakter postaci, jak wykorzystywane przez nas jednostki oraz rozmaite, z pozoru błahe posunięcia; przykładowo, oswobodzenie miasta przy użyciu „złych” podkomendnych pokroju wilkołaków czy wampirów nie przysporzy nam popularności, podobnie jak eliminacja przeciwników znajdujących się na niższym poziomie niż my.

Kwestie techniczne

Z uwagi na fakt, że Ogre Battle: The March of the Black Queen zadebiutowało na konsoli Super Nintendo Entertainment System, pixelartowa oprawa graficzna nie zachwycała już w momencie premiery. Niemniej całość została poprawiona względem oryginału – rzucaniu czarów towarzyszą ładniejsze efekty wizualne, a postacie i potwory mają więcej detali.

Autor opisu gry: Krystian Pieniążek