Norco

"Norco" to pierwszorzędny kandydat na growy odpowiednik wielkiej amerykańskiej powieści, taki adekwatny do depresyjnego ducha XXI w. Być może "Kentucky Route Zero" by je wyprzedziło do tego tytułu, ale pewien być nie mogę, bo w nie jeszcze nie grałem. Tak czy inaczej mamy tu do czynienia z grą bardzo poetycką, rozsmakowaną w powolnym, refleksyjnym tempie, gęstą od symboliki, zwłaszcza religijnej. Doskonała, wyrazista atmosfera, która w katoliku takim jak ja stanowczo rozpala mistyczną wyobraźnię, kusząc tym, co sami autorzy określają w ostrzeżeniu na początku rozgrywki "materiałami bluźnierczymi". Nie sposób nie zacytować tu nieśmiertelnych słów pieśni Simona i Garfunkela:"And the people bowed and prayedTo the neon god they madeAnd the sign flashed out its warningIn the words that it was formingAnd the sign said, <The words of the prophetsAre written on the subway wallsAnd tenement hallsAnd whispered in the sounds of silence>".Duch tych właśnie słów, a raczej intencji, która je zrodziła, przeziera z "Norco" na wylot. Niektórzy porównują tę grę do "Disco Elysium". Częściowo jest to słuszne (jakość dialogów, nacisk na aspekt narracyjny, głębia refleksji), a częściowo wręcz przeciwnie (różnice w rozgrywce i skali przedsięwzięcia). Jedyne miejsce, w którym Harry DuBois i Kay Madčre mogą się spotkać na wspólnym gruncie to kościół, i jest to miejsce, w którym oboje będą czuć się równie nieswojo, spoglądając na odwieczne witraże z taką samą mieszaniną zachwytu i niechęci...O czym to ja? A tak, o "Norco". Bardzo dobra gra. Serdecznie polecam. Ostrzegam jedynie, że pseudomitologie pozazieskiego chrześcijaństwa jest to studnia bez dna, z której niewielu udało się wyjść nie zatraciwszy po drodze chociaż cząstki swojego zdrowego rozumu.

Industrialne nadrzeczne miasteczko oczyma wspomnień przefiltrowane przez tonę konwencji - i surrealizm, i psychodeliczne SF , i religijną fikcję literacką.