Lords of EverQuest PC

Recenzja 20 maja 2004, 13:01

We wstępie wspomniałem, iż jest to typowy RTS, tak więc tradycyjnie naszym celem jest zdobycie surowców, rozbudowanie bazy i wyszkolenie jednostek, którymi zmiażdżymy wroga. Kwestia ekonomiczna została uproszczona do niezbędnego minimum. Mamy tylko jeden surowiec – platynę, którą niemal automatycznie wydobywamy z pobliskich kopalni. Rozbudowa bazy w teorii również nie miała być prosta- budynków jest wprawdzie aż 13, jednak do ich stawiania nie trzeba robotników- wystarczy wskazać miejsce, w którym ma powstać budowla. No właśnie, w teorii, bo w praktyce jest zupełnie inaczej! Budynek musi zostać wzniesiony na odpowiednim dla niego terenie i odpowiedniej odległości od wcześniejszych struktur. Po pewnym czasie znalezienie właściwego miejsca staje się prawdziwym wyzwaniem, sprowadzającym się do rozpaczliwego machania kursorem po ekranie, wyczekując aż nasz upragniony budynek zaświeci się na zielono, czyli będziemy mogli go tam postawić. Autorzy gry postanowili jeszcze całą sytuację skomplikować (!), albowiem ilość jednostek, które możemy stworzyć, zależy bezpośrednio od ilości budynków w naszej bazie. Inaczej mówiąc, musimy budować po kilka identycznych budynków i ciągle przeżywać mękę szukania odpowiedniego miejsca. Ostatnim elementem, o którym należy wspomnieć, są oczywiście dostępne w grze jednostki. I tu w końcu twórcom gry należą się brawa, albowiem jest tu ich mnóstwo! Zobaczymy niemal wszystkie baśniowe stwory i jestem prawie pewien, że nazwy nawet połowy z nich nie będziecie znali! Armie, mimo iż są tak zróżnicowane, nie będą zbyt liczebne- czekają nas raczej potyczki małych oddziałów niż masowe starcia. Jednocześnie możemy zaznaczyć 12 jednostek, i prawdę mówiąc nie przypominam sobie bitwy, w której brało udział więcej niż 50 żołnierzy. Oczywiste staje się więc, iż główną rolę na placu boju pełni skuteczne „mikro zarządzanie”, polegające na wykorzystywaniu specjalnych umiejętności naszych oddziałów. A trzeba przyznać, iż gama czarów i zdolności jest dość liczna; na szczęście można ustawić, by część z nich była wykorzystywana automatycznie. Każda jednostka zdobywa punkty doświadczenia, awansując z czasem na kolejny poziom i stając się znacznie silniejszą. Warto o to zadbać, gdyż żołnierz np. 3 poziomu bez trudu ubije dwóch identycznych nowicjuszy. Ważnym dla mnie plusem jest wprowadzenie możliwości przenoszenia wybranych przez nas jednostek do kolejnych scenariuszy. Przed każdą bitwą otrzymujemy pewną ilość punktów, za które „zakupujemy” nasze jednostki z poprzedniej misji (oczywiście, im silniejsze tym droższe). Dla mnie zawsze jest to znakomite rozwiązanie, albowiem przestajemy traktować nasze wojska jak typowe mięso armatnie, patrząc na jego stratę wyłącznie przez pryzmat surowca, który znów będziemy musieli wydać. Jeśli też dodamy, że poziom trudności kolejnych misji rośnie bardzo szybko, to okazuje się, iż bez doświadczonych oddziałów, wykształconych w poprzednim scenariuszu, ciężko jest wygrać kolejne starcie.