Helltaker

Nie rozumiem tej gry. Być może nie jestem jej właściwym odbiorcą, ale przyznam, że zmaganie się z nią było dla mnie większym wyzwaniem niż się spodziewałem. Zaczyna się bardzo sympatycznie, ale po kilku poziomach projekt zagadek przechodzi z banalnej łagodności w perfidię. Nie gram za często w gry logiczne, a gdy już zaczynam to w nich utkam. Tym razem, przyznam, nie było inaczej. W końcu doczłapałem się do zakończenia, ale że jeszcze na koniec twórcy z jakiegoś powodu postanawiają zmienić o 180 stopni gatunek i nagle wymagają od nas zupełnie innego zestawu umiejętności, to zareagowałem na to wzruszeniem ramion. A już fakt, że wszystko w tej grze da się pominąć, jeśli tylko się zechce, to już jest w ogóle żart. Także moje osobiste zdanie, napędzane, przyznam, frustracją, jest takie, że nie wiem, po co właściwie ta gra powstała i nic z niej nie wyciągnąłem. Grałem w wiele krótkich gier, nawet wymagających, które jednak reprezentowały sobą coś ciekawego. Tutaj nie wyczułem nic, nawet humor mnie specjalnie nie bawił. Jestem rozczarowany. Wielu się pewnie nie zgodzi, i szanuję ich zdanie, ale dla mnie to jest antyteza ciekawej gry.

Miks visual novel oraz logicznej turówki. Idziesz do piekła i zbierasz własny harem. Choć rozgrywka potrafi porządnie wyżąć szare komórki, tak najbardziej podobał mi się humor gry i autentycznie poprawił mi on dzień. Co prawda gra potrafi być piekielnie (hehe) trudna, tak każdy poziom można po prostu pominąć. Parę razy skorzystałem z tej opcji, zwłaszcza w Examtakerze, który niestety trochę zaniża poziom całości. Tak czy owak, jeśli masz wolną 1/4 wieczoru, warto Helltakera sprawdzić - nie pożałujesz.