Crypt of the NecroDancer

Crypt of the NecroDancer to oryginalna produkcja niezależna, stanowiąca niecodzienne połączenie roguelike’owego RPG akcji oraz niewinnej gry tanecznej. Za jej powstanie odpowiada jednoosobowe kanadyjskie studio Brace Yourself Games, założone przez Ryana Clarka, który zaprosił do współpracy kilku utalentowanych twórców niezależnych z całego świata.

Fabuła

W grze wcielamy się w postać dziewczyny imieniem Cadence, poszukującej swego zaginionego ojca Doriana. Trop wiedzie do wnętrza tajemniczej krypty, którą włada demon znany jako NecroDancer. Podczas próby dostania się do krypty pod naszą bohaterką zapada się ziemia, a ona sama wpada wgłąb ciemnej rozpadliny. Odzyskawszy przytomność, Cadence spotyka samego NecroDancera, który rzuca na nią niecodzienną klątwę. Polega ona na tym, że serce dziewczyny będzie już zawsze bić w rytm muzyki. Nasza protoplastka nie daje jednak za wygraną i wyrusza do wnętrza krypty z zamiarem odnalezienia ojca i zdjęcia klątwy.

Mechanika

Na pierwszy rzut oka mamy do czynienia z oldskulowym RPG akcji, w którym, eksplorując proceduralnie generowane podziemia, stawiamy czoła rozmaitym potworom. Szybko jednak okazuje się, że nasi przeciwnicy poruszają się w rytm muzyki i żeby ich pokonać, kontrolowana przez nas bohaterka musi dostosować się do ich tańca. Każdy z napotykanych szkieletów, zombie czy smoków ma swój własny, unikalny styl, a odkrycie właściwej kombinacji ruchów stanowi klucz do zwycięstwa. Oczywiście podczas rozgrywki Cadence korzysta z odnajdywanych lub kupowanych po drodze broni oraz czarów, ale cała mechanika rozgrywki podporządkowana jest muzyce. Aby wypełnić cel naszej misji, musimy pokonać szereg wypełnionych potworami etapów, z których każdy zakończony jest walką z bossem. Niewątpliwe utrudnienie stanowi fakt, iż - zgodnie z zasadami systemu roguelike – nie mamy możliwości zapisu stanu gry, a nasza śmierć definitywnie kończy zabawę.

Kwestie techniczne

Oprawa gry wykonana jest w oldskulowym, pixel-artowym stylu, choć pod względem jakości i szczegółowości grafiki produkcji nie można nic zarzucić. Stanowiąca bardzo istotny element gry ścieżka dźwiękowa jest dziełem Danny’ego Baranowskiego, który ma na swoim koncie muzykę do takich gier niezależnych, jak Super Meat Boy czy The Binding of Isaac. Rozbrzmiewające podczas gry dźwięki są dosyć zróżnicowane: od prostego chiptune’a, poprzez nowoczesną muzykę elektroniczną, na cięższych brzmieniach skończywszy. Nic nie stoi też na przeszkodzie, aby podczas zabawy wykorzystać muzykę z własnej kolekcji mp3.

Wśród kilku dostępnych trybów rozgrywki znajdziemy tryb praktyki, codzienne wyzwania przygotowywane na bieżąco przez twórców oraz możliwość zabawy w lokalnym trybie kooperacji. Jako kontrolera możemy użyć klawiatury, gamepada, a także typowej maty do tańczenia, jaka wykorzystywana jest w większości popularnych gier muzycznych.