Komentarze Clair Obscur Expedition 33

Jedna z najwspanialszych gier w jakie w życiu grałem. Przemyślana, piękna, satysfakcjonująca. Tutaj po prostu wszystko zagrało. I pomyśleć, że chciałem pominąć ten tytuł z uwagi na momentami wysoki poziom trudności. Oj, jaki to byłby błąd. Gra wybitna, Arcydzieło.

Hype na tę grę jest naprawdę ogromny i mimo że taki styl graficzny nie do końca mi leży, postanowiłem zagrać. Po ukończeniu rozumiem zachwyty nad tym tytułem i muszę przyznać, że historia, muzyka i sposób przedstawienia całej gry zostanie mi w głowie na długo. Ale do rzeczy:

Zalety:
- Po prostu piękna gra
- Wspaniały styl graficzny, który robi wrażenie nawet na mnie, mimo że to nie moje klimaty
- Mistrzowsko surrealistyczny klimat (choć to też nie do końca moje rejony)
- Bardzo dobrze przygotowany i oryginalny system rozwoju (pikto + lumie + umiejętności)
- Wciągająca walka (choć z czasem robi się nużąca)
- Dojrzała, ciekawa i wciągająca fabuła osadzona w oryginalnym i przemyślanym świecie
- Bardzo dobra muzyka
- Interesujący bohaterowie ( Maelle <3 )
- Baaaaardzo duże możliwości tworzenia zróżnicowanych buildów
- Uczciwa długość - 25-40h w zależności od tego, czy zaglądamy w każdy kąt
- Liniowa gra z ewentualnymi zamkniętymi hubami (w tym przypadku to duży plus)
- Jeśli przegrywamy, to tylko z naszej winy - gra nas nie oszukuje
- Można zmienić poziom trudności w trakcie gry

Wady:
- Czasem potrafi zmęczyć
- Ilość pikto i różnych możliwości może przytłoczyć i zniechęcić niektórych to kombinowania z buildami
- Gdy z czasem znajdziemy zestaw skutecznych kombosów i odkryjemy synergie między bohaterami, to większość walk wygląda tak samo
- Surrealizm i styl graficzny, mimo swej wspaniałości w tej grze, nie każdemu może przypaść do gustu
- Mocno pokręcona i surrealistyczna fabuła nie wszystkim przypadnie do gustu
- Niektórzy przeciwnicy zdecydowanie zbyt irytujący
- Naprawdę trudno wykonać parowanie
- Brak minimapy
- Na początku ciężko się w tym wszystkim połapać
- Moim zdaniem - niepotrzebne przemieszczanie się po dużej mapie - lepszym rozwiązaniem byłaby zamknięta struktura z bocznymi odnogami, jak np. w nowych God of War

Ta gra to małe dzieło sztuki ze względu na piękną grafikę, sam styl graficzny czy klimat. W ten tytuł się nie gra, go się doświadcza. To naprawdę dojrzała gra i tak wielki powiew świeżości, że przywróciła mi wiarę w gamedev z sercem. Nie jest jednak idealna i też nie każdemu przypadnie do gustu. Artystycznie to coś wspaniałego, jednak uważam, że od strony typowo gamingowej jest trochę przehype'owana - jako gra jest bardzo dobra, niektóre jej elementy są wręcz wybitne, lecz nie robiłbym z niej branżowego zbawcy. Naprawdę warto zagrać, o ile nie odbijecie się od mocno artystycznego stylu graficznego, który choć piękny, nie każdemu podejdzie. Należy też mieć na uwadze, że cała gra opowiada o żałobie, smutku i stracie - to dość ciężki mentalnie format. Artystycznie w pełni zasłużone 10/10, gamingowo 8/10. Jako całość - 9/10.

Absolutnie nie moje klimaty... Po 2 sesjach dałem sobie spokój.

Początkowa rewelacja w grze dotycząca śmierci bohaterów w określonym wieku momentalnie przypomniała mi o oryginalnym scenariuszu FF 10, który ostatecznie został zmieniony. Czyli tego, czego nie mieli jaj zrobić Japończycy te 25 lat temu (uznano że historia byłaby zbyt mroczna), zrobili Francuzi w tym roku

Nie lubię stylu graficznego tej gry, bo nie przepadam za impresjonizmem. Również projekty przeciwników mi nie odpowiadają, są za bardzo abstrakcyjne. Gram więc wyłącznie dla fabułki i wymagających walk. A to przecież w JRPGach najważniejsze, PRAWDA?

Dobra gra, ale są w niej elementy które się uwielbia i takie których się nie cierpi. Gra ma troche vibe japońskich gier w których poważna fabuła przeplata się z niepoważnymi, czasami absurdalnymi scenkami i aktywnościami przez co ta cała powaga cierpi. Fajny pomysł na fabułę, ale świat nie przypadł mi do gustu, choć ten cały chaos artystyczny ma sens fabularny. Najfajniejsze w Expedition 33 są walki, dawały mi sporo frajdy, zwłaszcza dzięki konieczności aktywnego blokowania ciosów. Grało się przyjemnie, ale przez te japońskie absurdy i kilka innych rozwiązań, które mi się nie spodobały nie mogę dać jej lepszej oceny niż 7.5.

Kilkanaście godzin za mną i przyznam, na początku gra wciągnęła jak diabli. Naprawdę rewelacyjna oprawa graficzna, za dźwięk daję z pewnością 10/10 bo nie pamiętam innej gry z taką piękną ścieżką dźwiękową, rewelacyjny kompani no ale są elementy niesamowicie irytujące.

Po wejściu w daną lokację brak jakiejkolwiek mapy czy kompasu. Owszem, może mapa byłaby tu nad wyrost bo te lokacje nie są duże jednak jakikolwiek kompas by się przydał. Nieraz kręciłem się po tych lokacjach „w kółko” kompletnie nie wiedząc gdzie iść a często nawet jak się wrócić. Nie jest to odosobniona pretensja, kolega w pracy dokładnie z tego samego powodu o którym pisze zakończył przygodę z tą grą podobnie jak i po części ja.

Kolejna mega irytująca rzecz, po części powiązana z tym co pisałem przed chwilą, elementy są takiej wielkości, że nie wiadomo czy się da na nie wskoczyć czy przecisnąć przez dziurę czy nie. Jest np. półka skalna na wysokości około 0,5m i nie da się jej pokonać a kawałek dalej jest inna półka znacznie wyższa i da się na nią wejść. Na tym, polu zostało wiele do dopracowania.

Walki to kwestia bardzo dyskusyjna, jednym się spodoba a innym jak mi, nie. Otóż nie lubię gier które nie wiadomo czym są. Albo robimy grę gdzie kładziemy nacisk na strategię turową albo robimy zręcznościówkę i dajemy się tym cieszyć graczowi. Właściwie z tego samego powodu porzuciłem swego czasu serię Sherlock Holmes, starsze odsłony to było jedynie rozwiązywanie zagadek, dedukcja, kojarzenie faktów, potem wprowadzili do tego kompletnie niepotrzebnie elementy zręcznościowe co bardzo rozpraszało.

Daję ogólnie 7/10 bo jest to coś nowego, piękna oprawa graficzna i dźwiękowa, odejmuję za hybrydowy system walki i niedopracowaną nawigację po lokacjach.

Dobra gra, ale nie podzielam powszechnej opinii o GOTY i ocenach 9,5/10. Doceniam walory artystyczne, piękny i oryginalny świat, w jakim toczy się akcja, ale dostrzegam też liczne bolączki. W tym takie jak powtarzalna walka w dużej mierze bazująca na quick time eventach (czyli uniki, bloki czy podskoki), puste lokacje, w których można dostrzec powtarzające się modele 3D, liniowość i kompletny brak angażujących aktywności pobocznych czy słabej jakości animacje postaci. Do tego szereg uproszczeń objawiających się na przykład skróconymi dialogami członków drużyny w obozie. Na GOTY jak dla mnie za dużo problemów i niedociągnięć. Może w części drugiej...

Clair Obscur Expedition 33 jest to gra która zostawia niedosyt i melancholię

Moja przygoda z grami JRPG zaczęła się w 2020 od Final Fantasy X. Ta gra przekonała mnie że gry z torowym systemem walki są świetne, a szczególnie te japońskie RPG. Dziś już takich gier się za bardzo nie robi, wychodzą tam jakieś typowo anime gierki z takimi systemami, ale gra która odbiła się takim echem z tego gatunku, to już dawno nie wyszła. Chyba ostatnią taką grą było Final Fantasy XIII ale mogę się mylić.

Clair Obscur: Expedition 33 jest grą którą oczarowuje od samego początku. Ma jeden mankament wynikający z gatunku JRPG, ale z czystym sumieniem mogę jej dać 10/10. I tak naprawdę mógłbym skoczyć pisać ten swój wywód, ale chcę odnieść się do jednego problemu który mnie irytował.

Najbardziej drażniło mnie levelowanie postaci. W Final Fantasy X było to gorzej zrealizowane. Najlepiej miał to opanowanie Final Fantasy XIII. O co chodzi? Mamy ekipę składającą się z 5 poszukiwaczy, do walki może stanąć tylko 3. Należy sobie podzielić naszą ekipę na 2 drużyny, główną i rezerwowa. Jak główna drużyna padnie podczas walki to rezerwowa może dokończyć walkę. Oczywiście postacie które przegrały nie dostają XP. Ale jak nasza główna drużyna wygra walkę to rezerwowa dostaje tylko połowę tego XP. I teraz w czym problem? Jak chcemy grać tylko 3 poszukiwaczami to pozostała dwójka będzie po czasie mocno odstawać, gra wymusza rotowania postaci. Z jednej strony okej gra jest bardziej różnorodna, ale z drugiej strony hamujemy postęp tych drugich. W Final Fantasy X było tak że jak postać nie stanęła do walki to nie dostawała XP. Ale w FFX można było podczas walki zmieniać postacie i tak naprawę wystarczyło wejść do walki i zrobić 1 akcje i zabrać postać a ona dostawała XP. W Ekspedycji nie można zmieniać postaci w trakcie walki. Final Fantasy XIII miał to ogarnięte najlepiej. Czy postać brała udział w walce czy nie, to zawsze dostawała tyle samo XP. Dla mnie to mankament ale do kogoś to może być zaleta bo gra jest różnorodna. To tyle jeśli chodzi o wady reszta to samo cukrowanie hehe.

Świat który przemierzamy jest naprawdę ładny. Od łąk po góry, a w tle latające wyspy. Każda lokacja emanuje unikalnym klimatem. Gracz ma na czym oko zawiesić. Mamy duży kontynent i możemy wchodzić do poszczególnych lokacji. Plus taki ze te poszczególne krainy na kontynencie są odpowiednio wyważone. Mamy bardziej liniowe sekwencje, są też bardziej otwarte, ale i też zręcznościowe. Wszystko się przeplata i nie nuży.

Twórcy podeszli w oryginalny sposób do walki, levelovania, ulepszanie broni to standard. System parowania, uników, kontr świetnie sprawdza się w JRPG. Nie wiem czy inne tego typu gry już miały coś takiego, chodzi mi głównie o te anime gry bo Finale tego nie mały. Jest to takie połączenie Final Fantasy z Dark Souls. I takie eksperymenty to ja lubię. Gra jest wymagająca i trzeba skupić się na walkach bo okienko na parowanie jest mniejsze jak na unik. Nie raz się tak zdarzy że 2-3 uderzenia i padamy na glebę. Levelovanie też jest dosyć unikatowe. Oprócz zwykłych umiejętności i atrybutów które przydzielmy co level mamy jeszcze Pikto. Pikto znajdujemy i daje ono nam jakieś plusy do atrybutów np.: +500 do HP ale mamy też pasywne umiejętności np.: +25% do obrażeń. I teraz należy stoczyć 4 wali z tym pikto i wtedy pikto zamienia się w lumine. Lumina bierze tylko pasywną wartość pikto. Lumine możemy sobie przypisać do postaci bo zbieramy również punkty luminy po drodze i tak ulepszamy postać jeszcze bardziej. Trochę to skomplikowanie brzmi ale w trakcie gry bardzo szybko się to ogarnia.

Nie będę pisał tutaj nic o głównej historii ale jest ona cudowna, oryginalna, wzruszająca posiada wiele zwrotów akcji. Ogromny plus za historie opowiedzianą w grze. Nie jeden film czy książka mogły by się uczyć od Clair Obscur.

Po drodze spotkamy jeszcze kilka ciekawych postaci ale na tym skończę. Powiem tak polubiłem te postacie i widać że Internet też. Jest sporo cosplayów z Ekspedycji 33.

Na koniec opowiem o muzyce. Pewnie już wiele osób słyszało że soundtrack z Clair Obscur jest cudowny. Muzyka podczas eksploracji, walki jest świetnia. Jak wyjdzie O.S.T w wersji fizycznej na pewno się skuszę. Nie jestem fanem tego typu dźwięków ale Clair Obscur ma po prostu genialną muzykę.

Podsumowując gra jest świetna dla mnie GOTY. Przede mną jeszcze jest Death Stranding 2, a na to też mocno liczę. Więc będzie potężny dylemat co będzie dla mnie GOTY. Pewnie obie gry, a czemu nie xD. Ale wracając. Polecam Clair Obscur: Expedition 33 każdemu, nawet osobą które nie lubią gier z turowym systemem walki. Ta gra nie ma błędów. Ani razu nie wywaliło mnie do dashboarda. Grałem na PS5 w trybie wydajności. Spędziłem w tym świecie około 120h i szczerze mam niedosyt gra mnie nie nuży. Mam taką samą sytuacje co przy Death Stranding pięć lat temu, nie miałem ochoty grać w co innego. Ode mnie 10/10.

To nie jest tak, że ta gra nie ma wad, czy że miejscami nie jest niedosmażona. Kwestią gustu jest np to, czy sposób prowadzenia walk daje radę (mi siadło to połączenie + duże pole do kombinowania z buildami i premiowanie eksperymentowania), ale już te opcjonalne sekwencje zręcznościowe są po prostu okropne.
Natomiast za to, w jaki sposób przebiega fabuła, jak się ją prowadzi, co dzieje się z bohaterami i jak się to wszystko kończy należy się grze złoty medal! Wizja tego świata zapada w pamięć na długi czas i zostaje z człowiekiem na długo.
Cenię sobie też bardzo oszczędną ekspozycję, to miła odmiana od gier, które z buta chcą nam wszystko tłumaczyć, zabijając przy tym całą aurę tajemnicy.

Absolutne TOP 1 , Dla mnie to już jest gra roku , A jeszcze do tego ta genialna muzyka , Arcydzieło totalne