ChromaGun

Mechanika

Podstawowe zasady każdego z pokojów-łamigłówek są banalnie proste: dostać się do oznaczonych drzwi wyjściowych, przy okazji unikając wszelkich zagrożeń. Gdy jednak przyjrzymy się ścianom i podłodze, zauważymy, że każdy panel lub kafelek może zostać pokolorowany za pomocą karabinu ChromaGun, dysponującego „amunicją” w trzech kolorach podstawowych.

Wystarczy chwila, aby pojąć, że identycznie zabarwione przeszkody i elementy otoczenia zaczynają się przyciągać, a kuliste roboty są eliminowane przez elektryczne pułapki na podłodze. Po paru pierwszych komorach testowych zabawa nabiera rumieńców, gdyż gracz musi dość szybko uczyć się nowych mechanik oraz sprawnie łączyć w głowie kolory podstawowe, np. scalić czerwoną kulkę z żółtą, by zmienić tor lotu szarżującej na nas pomarańczowej sfery z kolcami. Takie „mieszanki” stają się jedną z bardziej skomplikowanych mechanik w grze, warto więc je zapamiętać lub zaopatrzyć się w malarski diagram łączenia barw.

Po przyzwyczajeniu testera do rutynowych mechanik zaczynają się one zmieniać oraz tworzyć wyjątki. Do gry wnet dołączają czarni przeciwnicy, których nie sposób unieruchomić kolorami i trzeba przed nimi uciekać. Niektóre fragmenty ścian zostają otoczone polem siłowym, blokującym nasze tęczowe ataki. Jednokolorowe obiekty zaczynają się zamieniać miejscami, a te pomalowane na brązowo zostają zatrzymane i nie ma możliwości dalszego ich malowania. Złośliwi naukowcy zmieniają też co i rusz mechanizmy otwierania drzwi. Od gracza zaczyna się wymagać rozwiązań mało oczywistych, a dalsze pokoje zatrzymają nawet najzmyślniejszych na dłuższy czas.

Kwestie techniczne

Początkowy prototyp z Ludum Dare został całkowicie przerobiony na potrzeby nowoczesnych platform. Podczas gdy edycja na iOS pozostała dość „lekka” i prosta w swej grafice, każda tekstura i obiekt z wczesnej wersji został zmieniony na potrzeby PC, PlayStation 4 i Xboksa One. Kolory są dość żywe i nasycone, co umożliwia ich szybką identyfikację nawet z pewnej odległości i ułatwia skupienie się na myśleniu. Same otoczenia są zaś sterylnie białe i zbudowane z niezbędnych do rozwiązania zagadki „klocków”. Stonowana muzyka pojawia się dość sporadycznie i jest jedynie tłem dla kolejnych odzywek narratora, naturalnych odgłosów laboratoryjnych urządzeń oraz cichych kroków samotnej postaci.

Autor opisu gry: Krzysztof Sobiepan