Najciekawsze materiały do: The Thing

Jako fan to tak. A gdzie ja dostaniesz teraz?

Ile miejsca na dysku zajmuje ta gra?

Marzy mi się jeszcze porządne odświeżenie tej gry i jednocześnie filmu (tego z 1982 r.). Pamiętam przerażenie, jak zagrałem w nią po raz pierwszy.

Bardzo dobra gra. Jedna z niewielu która jest powiązana z filmem i nie jest crapem, co w większości przypadków się zdarza. Nie dawno sobie zagrałem jeszcze raz po paru latach i mogę stwierdzić że mimo iż ta gra już stara to nadal trzyma poziom. Grafika jest już słaba, bo to jedna z tych gier robiona pod starą generację konsol (PS2, Xbox) ale klimat nadal ma niepowtarzalny. Wadą jest że jest dość krótka, można ją przejść w 4-5 godziny, czyli gra na dwa wieczory, ale i tak warto zagrać. Z gier która rozgrywa się w mroźnym klimacie, mogę polecić D2 na Dreamcasta. Grę można odpalić na emulatorze NullDC.

Dobra gra.Przetłumaczone tylko teksty z kartek i menu.Dialogi nie są tłumaczone.

Jest to growa kontynuacja najlepszego horroru jaki kiedykolwiek powstał. Naprawdę dobrze oddano tutaj ducha filmu. Przez większą ilość czasu graczowi towarzyszy poczucie zaszczucia. Zagrożenie może nadejść z każdej strony i praktycznie w każdym momencie. Nawet przyjaciel może okazać się tutaj wrogiem. I w tym oto miejscu przechodzimy do naprawdę świetnych mechanik, które tutaj zaimplementowano. Konkretnie chodzi mi o zaufanie członków drużyny oraz to, że każdy z nich może w pewnym momencie zostać zarażony i wtedy obraca się on przeciw graczowi. Jak do tej pierwszej nie mam zastrzeżeń, bo wszystko działa idealnie tak do drugiej już tak. Grając pierwszy raz fakt, że członek naszego oddziału może zamienić się w potwora potęguje tutaj znakomity klimat i przy okazji sprawia, iż baczniej się im przyglądamy. Niestety po przejściu tego tytułu okazuje się, iż te momenty zostały oskryptowane. W sumie biorąc pod uwagę rok produkcji można na to przymknąć oko, ale jednak sprawia to, iż testy, które możne wykonywać na towarzyszach są tutaj zbyteczne. Gdyby tak dopracować ten element tak, żeby nie zmieniali się oni w wyznaczonym miejscu to tytuł ten dużo by na tym zyskał. Kto wie, może dostalibyśmy świetną grę, a tak mamy tylko i wyłącznie dobrą. Ponarzekać jeszcze muszę na finałowego bossa, który nie stanowi żadnego zagrożenia.

Oglądałem filmu:
"The Thing 1982" a potem "The Thing 2011".

Przyznaje się że jest rewelacja gra ale kuzwa nieprzyjemna horror o kreaturze jest podobna do gry Dead Space.
np Głowa-pająk ryczy czy dziecko-coś to nie wiem i po prostu OBRZYDLIWE Fuj :-D

The Thing to bardzo klimatyczna gra survival horror z widokiem TPP wydana w 2002 roku. Resident Evil i Half Life dostały przyrodniego brata. Produkcja jest dość krótka, nie jest szczególnie skuteczna w wywoływaniu strachu i cierpi na chwiejny schemat sterowania, ale dzięki wysokim wartościom produkcyjnym i niezmiennie ciekawym scenom akcji wznosi się ponad te wady.
Fabuła. Rozpoczyna się dokładnie tam, gdzie zakończył się kultowy film "The Thing" 1982 Carpentera. Zostajemy wysłani, aby zbadać dwie stacje badawcze na Antarktydzie, które stworzyły scenerię wydarzeń w filmie. Można to ocenić jako samodzielny twór lub kontynuację. Wprowadza w ideę i nie trzeba widzieć filmu, by zrozumieć o co chodzi. Opowiadanie historii jest w porządku. Głównie za pomocą licznych przerywników filmowych na silniku gry.
Gameplay. The Thing to gra trzymająca w napięciu z wielu powodów. W grze wcielamy się w przywódcę ekipy ratunkowej próbującej ustalić co wydarzyło się na stacjach badawczych na Antarktydzie i staramy się powstrzymać zmiennokształtną obcą formę życia, która zniszczyła placówkę naukową. Znalezienie broni i utrzymanie się przy życiu to tylko połowa problemów. Po drodze spotykamy różnych ocalałych i innych badaczy z którymi musimy połączyć siły i zdobyć ich zaufanie. Możemy wręczać im broń i amunicję, leczyć ich i wydawać proste polecenia. Ponieważ sama choroba jest infekcją pasożytniczą nikt nie wie kto jest zakażony, a kto nie. Każdy członek drużyny ma miernik zaufania. Różne akcje takie jak leczenie ich, pomaganie w walce i dawanie im ekwipunku podnoszą ten poziom zaufania podczas gdy inne akcje go obniżają. Gdy już są zarażeni mogą atakować się nawzajem. Więc nie zawsze wiemy czy ci, którzy powinni nas wspierać w terenie są przyjaciółmi czy wrogami. Każda osoba ma również swój poziom strachu. W miarę jak wzrasta jego przerażenie staje się coraz bardziej niezrównoważona. Jeśli nic nie zostanie zrobione, aby złagodzić jego strach w końcu oszaleje i może całkowicie przestać reagować, popełnić samobójstwo, zmoczyć spodnie lub zacząć strzelać na oślep. Ten system strachu/zaufania/infekcji wydaje się świetnym sposobem na uchwycenie filmowej atmosfery nieustannej paranoi. Przebywanie w odizolowanym miejscu, gdzie temperatura sięga czterdziestu stopni poniżej zera oznacza, że nie można bezpiecznie pracować przez dłuższy czas na zewnątrz co zwiększa napięcie. Jednak przebywanie w środku niesie też ze sobą oczywiste niebezpieczeństwa więc gra trzyma nas w napięciu zmuszając do walki o przetrwanie w bardzo nieprzyjaznych warunkach. Interfejs celowania nie jest doskonały, ale w większości przypadków udaje mu się nie zakłócać balistycznej błogości. Miotacz ognia wymiata w tej grze. Automatyczne celowanie jest świetne i zawodzi tylko w rzadkich przypadkach. Sztuczna inteligencja jest świetna w walce i jest kilka dobrze zainscenizowanych bitew. Szczególnie intensywna jest ta, która rozgrywa się w małym budynku atakowanym ze wszystkich czterech stron przez fale stworów. Łamigłówki są dość intuicyjne. Gra ma niemal idealne połączenie fabuły i rozgrywki. Ciekawe rzeczy dzieją się bez zakłócania toczącej się akcji. Gra wykorzystuje nawet ograniczony system zapisu, który z kilkoma wyjątkami jest na tyle łagodny, że nie powoduje frustracji. Sceny walk są dość makabryczne, a gra zawiera wiele brutalnych i krwawych momentów, które nas nie zawodzą. Szkoda, że sama gra taka krótka na 7-8 godzin. Tyle mi zajęło przejście na najwyższym poziomie trudności, gdy powróciłem sobie do niej po ok 20 latach. Optymalnie najlepiej grać w mroźną zimową noc, gdy pada śnieg za oknem korzystając oczywiście ze słuchawek. Potęguje to doznania i jeszcze mocniej idzie wczuć się w lodowaty chłód i bezlitosną pogodę Antarktydy, paranoje i strach przed zainfekowaniem.
Grafika i udźwiękowienie. Prezentacja jest niemal bezbłędna. Oświetlenie, szczegółowe tekstury i nastrojowe efekty dźwiękowe otoczenia są na najwyższym poziomie jak na możliwości techniczne maszyn z 2002 roku. Projektantom udało się wycisnąć niesamowitą różnorodność z długiego spaceru po betonowym bunkrze i otaczającym go jałowym krajobrazie Antarktydy. Modele postaci są dobrze animowane.
Podumowanie. Klimat jest tu na najwyższym poziomie, a poczucie desperacji, które odczuwamy, gdy utkniemy na zewnątrz i jesteśmy bliscy poddania się żywiołom lub osaczeni przez stada wstrętnych stworzeń jest bardzo realne. Elementy oparte na drużynie i sposób w jaki utrzymujemy swoich ludzi przed utratą rozumu również zwiększają głębię rozgrywki. To bez wątpienia świetna gra wideo, ale ma swoje wady, a jedna z nich to zestawy do badania krwi, które nie zawsze działają jak należy. Możemy przetestować członka swojej grupy i może być czysty, ale minutę później zamieni się mimo, że zestaw wskazywał, że wszystko z nim w porządku. To bardziej klimatyczna gra akcji z dreszczykiem i makabrycznymi scenami w której można strzelać do potworów niż nastrojowy survival horror. Polecam tym, którzy cenią w grach klimat. Gra najlepiej wygląda po dograniu do wersji Pc Sui's wrapper, który dodaje wygładzanie krawędzi techniką MSAA oraz ulepsza filtrowanie tekstur. Dobrze prezentuje się też na emulatorze PS2 - PCSX. Gra, która jest najbardziej podobna do The Thing 2002 to prawdopodobnie Cold Fear 2005.
https://www.youtube.com/watch?v=3SH1d78oDXE&ab_channel=P.B.HorrorGaming