Eragon - test przed premierą - Strona 3

Otoczenie jest zróżnicowane. Zwiedzamy między innymi lasy, wioski, warownie, jaskinie. Nie ograniczamy się jedynie do poruszania się przed siebie. Wchodzimy do budynków, wspinamy się po drabinach, zsuwamy po linach i niczym bohater gry Prince of Persia przemieszczamy się, zwisając z krawędzi. Eragonowi brakuje jednak gracji i wdzięku, z jakimi poruszał się Książe.

Od początku rozgrywki towarzyszy nam Brom, pełniący funkcję przyjaciela, a także mentora. Zazwyczaj jego ruchami steruje komputer, jednak w każdej chwili możemy do zabawy zaprosić znajomego. Oczywiście da się grać w pojedynkę, ale biorąc pod uwagę, że nasz komputerowy przyjaciel inteligencją nie grzeszy, sugerowałbym znalezienie sobie jakiegoś ludzkiego sprzymierzeńca.

Ciekawie rozwiązany został wskaźnik Furii. Wyświetlony w postaci znajdującego się na dole ekranu paska, jest ładowany z obu stron: z jednej przez Eragona, z drugiej przez Broma. Kiedy obie części spotkają się pośrodku, mamy możliwość odpalenia specjalnego trybu, w którym nasi bohaterowie są praktycznie niezwyciężeni, a ich ciosy zadają o wiele większe obrażenia niż normalnie.

Czasami będziemy musieli zmierzyć się z zapowiadanymi przez autorów zagadkami. Sprowadzają się one jednak co najwyżej do przestawienia dźwigni albo użycia magii w odpowiednim miejscu. Nie są to zadania, do których rozwiązania trzeba by wysilać szare komórki.

Zupełnie odrębnym elementem są misje powietrzne. Dosiadamy wtedy naszej smoczycy i mkniemy przez przestworza eliminując wrogów. Do dyspozycji mamy łuk oraz zabójczy cios smoczym ogonem, a w późniejszych partiach gry popisowy numer legendarnych jaszczurów – zionięcie ogniem.

Dosiadanie smoka i lot wyglądają świetnie, niestety są niedopracowane.

Przyznać muszę, że najwięcej oczekiwałem właśnie po tym elemencie rozgrywki. Niestety mocno się rozczarowałem. O ile naszym smokiem możemy poruszać się w miarę swobodnie, to kamera zachowuje się, jakby jechała po jakichś niewidocznych szynach. Nigdy nie wiadomo, w którą stronę skręci. Możemy jedynie w ten sposób kierować Saphirą, by nie wpadać na drzewa i inne przeszkody terenu. Jest do dość trudne do wykonania, kiedy kamera nie nadąża za akcją. W pewnych momentach lecimy po prostu na oślep, ponieważ nie widzimy drogi przed sobą. Dodajmy do tego, że nasz środek transportu do najwolniejszych nie należy, a wrogowie wyskakują z najbardziej niespodziewanych miejsc i często nawet nie zauważamy, kiedy nas atakują. Zdecydowanie nie nazwałbym tego komfortowym rozwiązaniem.

Wspominałem już o tym, że gra podzielona jest na misje poprzedzone filmikami przerywnikowymi. Dostęp do nich mamy za pomocą mapy świata, na której ponanoszone są kolejne etapy naszej podróży. Każdy z nich odkrywany jest wraz z rozwojem fabuły. Mamy jednak możliwość ponownego przechodzenia już ukończonego zadania w celu pobicia swoich rekordów czy też znalezienia ukrytych przedmiotów. Tylko z poziomu mapy możemy zapisywać stan gry.