Shadow Ops: Red Mercury - przedpremierowy test - Strona 2

Gracz zostaje od razu rzucony na głębokie wody, bez żadnego tutoriala lub treningu. Czeka go dwadzieścia pięć misji podzielonych na pięć epizodów, rozgrywających się w różnym częściach naszego globu. Syria, Kongo, Kazachstan i inne egzotyczne miejsca tylko czekają na to, by je odwiedzić. Cała zabawa przypomina grę w kotka i myszkę – gdy już myślisz, że zaginione narzędze zagłady jest na wyciągnięcie ręki, okazuje się, iż znajduje się ono zupełnie gdzie indziej, a ciebie czeka kolejna wycieczka. Misje są różne – w jednych masz ze sobą cały oddział, w innych jesteś samotnym wilkiem polującym na wrogów, wyposażonym tylko w snajperkę. Maksymalnie można nieść cztery rodzaje broni, każdą z nich możesz też walczyć wręcz. Wykonując zadania wykorzystamy ponad 20 autentycznych broni, w tym karabin M4, granatnik M203, karabin snajperski, pistolet oraz kilka rodzajów granatów. Granaty nie są „osobną” bronią, jak w większości gier – wystarczy wcisnąć odpowiedni hotkey, by bohater opuścił broń, wyrzucił granat i z powrotem podniósł giwerę, gotów eksterminować wrogów.

Na szczególną uwagę zasługuje AI, tak twoich współtowarzyszy jak i komputerowych przeciwników. Nie tylko współdziałają w grupach czy strzelają z ukrycia, potrafią także kopnąć rzucony weń granat lub podnieść go i odrzucić w twoją stronę. Jeśli działają w grupach, to jeden z wrogów może nawet rzucić się w stronę granatu, by ochronić swoich przyjaciół (godne... uwagi poświęcenie). Co ciekawe, AI steruje przeciwnikami coraz lepiej w miarę gry. Zwykli żołdacy czy słabo wytrenowani najemnicy chowają się za pierwszą lepszą zasłonę i na ślepo strzelają w miejsce, gdzie jesteś. Lepiej wyszkolone oddziały używają technik wykurzania i okrążania, znacznie lepiej ze sobą współpracując. Przykładowo, jeśli walczysz z trzema przeciwnikami, to możesz się spodziewać, iż jeden będzie próbował się do ciebie zbliżyć, a pozostała dwójka będzie go osłaniać, strzelając, byś nie wychodził z ukrycia. Komputer ma elastycznie dostosowywać się do otaczającego go terenu – inaczej AI zachowa się w mieście, inaczej w dżungli, a jeszcze inaczej otwartym terenie.

W wersji na Xbox’a był tryb co-operative, w PC go nie będzie. Jednak nie ma się czym przejmować – pozostaje Deathmatch, drużynowy Deathmatch, Capture the Flag i eskortowanie VIP-a (w niego wciela się gracz, który dzierży tylko i wyłącznie pistolet, a reszta drużyny musi go ochraniać przed drużyną przeciwną). Wersja pecetowa będzie zawierała razem trzydzieści map do multiplay’a (tych nie znajdziecie grając na Xbox’ie). Dodany zostanie także jeszcze jeden bonus – podzielenie ciała na strefy trafień. Logiczne – strzał w głowę powinien kończyć się natychmiastowym zejściem z pola bitwy. Niestety, stref tych nie uświadczymy podczas jednoosobowej rozgrywki. Niektóre poziomy do gry wieloosobowej będą na tyle wielkie, że spokojnie pomieszczą nawet i trzydziestu graczy. Choć gra wykorzystuje silnik UT2 2003, wersja PC będzie używała opcji sieciowych wprost z UT2004 – obsługujących m.in. komunikację głosową.