Graliśmy w Devil May Cry 5 – fani zapłaczą ze szczęścia - Strona 2

SSS-tylowo!

Mechaniczne ramię odświeża sposób grania Nero, ale nie jest to zmiana fundamentalna – w Devil May Cry 5 każdy fan poprzednich odsłon cyklu błyskawicznie poczuje się jak ryba w wodzie i bez zbędnego treningu będzie mógł siec, rąbać i rozstrzeliwać armie wrogów. Nie pojawiło się tu żadne przejście do otwartego świata czy inne kombinowanie z dostosowaniem i tak świetnie działającej formuły do dzisiejszych realiów. W sterowaniu także nie dokonano większych zmian – mamy oddzielne przyciski odpowiedzialne za używanie broni białej, palnej i devil breakera, a gdy równocześnie z atakami wciskamy różne kierunki, aktywujemy różnego rodzaju kombinacje. Wszystko po staremu.

W grze nie mogło zabraknąć Dantego, głównego bohatera całej serii.

Gra na bieżąco ocenia nasz styl walki – im bardziej różnorodne ciosy stosujemy i częściej unikamy obrażeń, tym wyższa ranga. System ten tradycyjnie zachęca do główkowania i zabawy, sprawdzając się równie dobrze jak zawsze. Poziom trudności udostępnionego mi fragmentu nie okazał się szczególnie wysoki (była to prawdopodobnie jedna z pierwszych misji w grze), ale nie przeszkadzało mi to właśnie dlatego, że skupiałem się na wykręcaniu jak najlepszych rezultatów. Dopiero wieńcząca misję potyczka z olbrzymim demonem wymagała minimalnie więcej wysiłku – jednak i ją udało mi się zaliczyć za pierwszym podejściem.

Choć było łatwo, to zdecydowanie nie nudno. Samo eksperymentowanie z systemem walki sprawiło mi sporo radości, zwłaszcza że efekty bywały często bardzo widowiskowe i nieprzewidywalne (wspomniana latająca deskorolka). We wprawnych rękach Nero to prawdziwa maszyna do mordowania demonów, której efektywne używanie jest ekstremalnie satysfakcjonujące. Capcom pomyślał także o mniej doświadczonych graczach – przed rozpoczęciem zabawy można aktywować asystę walki, która uruchamianie najpotężniejszych kombinacji sprowadza do wielokrotnego wciskania pojedynczego przycisku. Frajdy moim zdaniem nie ma w tym żadnej, ale jak ktoś nie czuje się w gatunku zbyt dobrze (albo z jakiegoś powodu chce grać w DMC wyłącznie dla – o zgrozo! – fabuły), pewnie doceni taką możliwość.

Dante walczy m.in. za pomocą swojego motocykla.

MIKROTRANSAKCJE

Niestety, mamy złe wieści – gra doczeka się mikrotransakcji. Za realne pieniądze kupimy red orby, które z kolei posłużą jako waluta do nabywania wszelkiej maści ulepszeń i nowych ataków. Oczywiście nic nie stanie na przeszkodzie, by zdobywać je, po prostu grając, ale przy jednorazowym przejściu tytułu na pewno nie uzbieramy ich dość, by uzyskać dostęp do pełnego arsenału umiejętności postaci.

Broń palna nie zadaje dużych obrażeń, ale można nią urozmaicać bardziej tradycyjne ataki.

Bang! Bang! Bang! Pull my Devil Trigger

Jeśli coś mnie rozczarowało w testowanym fragmencie Devil May Cry 5, to była to zapowiadana funkcja dostosowywania się muzyki do tego, jak dobrze gramy. W teorii im lepiej gra nas ocenia, tym lepszej jakości ścieżka dźwiękowa nam towarzyszy, w praktyce nie udało mi się jednak zaobserwować większej różnicy między melodią graną przy randze B a tą przy SS. Być może funkcja ta po prostu nie była jeszcze zaimplementowana w wersji demonstracyjnej, jeśli jednak ostatecznie ma to tak właśnie wyglądać, to szału nie ma. Mimo to muzyka jako taka jest świetna – w trakcie jednego ze starć towarzyszył mi słynny już utwór Devil Trigger w wykonaniu Ali Edwards, przy innych pojedynkach w tle przygrywały bardziej typowe dla cyklu i doskonale zagrzewające do boju kawałki pozbawione wokalu.

V to trzecia i najbardziej tajemnicza z grywalnych postaci.

Pod względem oprawy wizualnej DMC5 nie ma się czego wstydzić, choć opadu szczęki u mnie nie wywołało. Modele mają porządną liczbę detali, otoczenie nie razi, a efekty w trakcie pojedynków cieszą oczy feerią rozbłysków i masą wybuchów, widać jednak, że priorytet stanowiły tu płynność i dynamika rozgrywki, którym nie sposób absolutnie niczego zarzucić.

Długo musieliśmy czekać na powrót prawdziwego Devil May Cry, ale warto było – po tym, w co zagrałem, jestem bardzo dobrej myśli i nie potrafię sobie wyobrazić, że Capcom mógłby zepsuć to, co do tej pory osiągnął. Dante i Nero wracają – i szczerze wierzę, że będzie to prawdziwy powrót w wielkim stylu. Jeśli fani serii zapłaczą w przyszłym roku, powinny to być łzy szczęścia.