10 największych wpadek i porażek firmy Apple - zgniłe jabłka w sadzie
Apple od lat okupuje topowe miejsca na liście najcenniejszych marek świata. Rekordowe przychody i rewolucyjne produkty przykrywają jednak sporo porażek, jakich Apple dorobiło się na przestrzeni lat. Prezentujemy więc największe wpadki i najgorsze pomysły.
Spis treści
- 10 największych wpadek i porażek firmy Apple - zgniłe jabłka w sadzie
- Newton PDA – dziadek iPhone’a
- Ping – muzyczne social media
- Power Mac G4 Cube – najpiękniejszy kawał komputerowego złomu
- Licencjonowanie OS – atak marnych klonów
- Apple III – „walnij o biurko”, by działało
- iPod Hi-Fi – głośnik z ambicjami
- Apple Maps – gorsze niż mapy papierowe
- iPhone „Gates” – iPhone’owe afery
- Butterfly keyboard - nożyce pokonują motyla
Firma Apple znana jest z tego, że wywołuje głównie te skrajne emocje – albo uwielbienie, albo coś zupełnie przeciwnego. Niezależnie od swoich sympatii czy antypatii, trudno zaprzeczyć, że udało jej się stworzyć kilka naprawdę innowacyjnych produktów – od komputera prostego w użyciu dla każdego, przez rewolucję w słuchaniu muzyki, po wzór wszystkich dzisiejszych smartfonów oraz nie mający konkurencji tablet. Wiele firm ciągle stara się naśladować produkty i pomysły marketingowe Apple, nawet jeśli początkowo podchodzą do nich krytycznie.
Apple to jednak tylko jeden z wielu producentów elektroniki i nie ma immunitetu od wpadek. Dość powiedzieć, że bez Steve’a Jobsa firma stanęła w 1997 na krawędzi bankructwa, między innymi przez inwestycje w wiele nietrafionych produktów oraz katastrofalne w skutkach decyzje, jak choćby licencjonowanie systemu macOS na komputery-klony innych producentów. Dopiero powrót Jobsa, gruntowna zmiana asortymentu i wielki sukces iPoda skierowały Apple na właściwy tor. Sprawdźmy więc, jak wyglądało 10 największych wpadek firmy Apple.
Jeśli zastanawiacie się, jak teraz radzi sobie Apple, to zerknijcie do naszej relacji z niedawnej prezentacji nowych produktów firmy z Cupertino.
Bandai Pippin – konsola do gier od Apple
W czasach pierwszego PlayStation, Nintendo 64 i Segi Saturn, Apple również chciało mieć własną konsolę do gier i stworzyła ją we współpracy z japońską firmą Bandai. Miała funkcjonować jako niedrogi komputer multimedialny, głównie do grania, oraz jako stacja do łączenia z serwerem sieciowym. Niestety, jak większość produktów Apple, Pippin nie był w żadnym wypadku tani. W 1996 roku kosztował 600 dolarów, gdzie dla porównania za N64 trzeba było dać 200, a za PlayStation 300 dolarów.
Konsola polegała wyłącznie na nośnikach CD. Nie miała własnego systemu operacyjnego ani nośnika pamięci, z wyjątkiem 128kB na save’y. Biblioteka gier opierała się na tytułach dla komputerów Mac oraz tworzonych przez Bandai, co nie stanowiło w porównaniu do konkurencji atrakcyjnej oferty, a poza tym podzespoły były za słabe, by większość tytułów działało na niej z przyzwoitą płynnością. Przykładowo, jeden z pierwszych FPS-ów w historii – gra Marathon od studia Bungie - osiągała na Pippinie od 10 do 15 klatek na sekundę. Można było wprawdzie zmniejszyć rozdzielczość oraz ilość detali, ale wtedy „pikseloza” uniemożliwiała odróżnianie jakichkolwiek szczegółów na ekranie i gra stawała się i tak niegrywalna. Kłopotliwe było również sterowanie padem, który posiadał… trackball.
Pippin miał parę pozytywnych cech. Jedną z największych zalet w latach 90. był brak blokady regionalnej napędu CD. Gry kupowane w Japonii bez problemu działały w USA i Europie, a konsola współpracowała z telewizorami w systemach PAL i NTSC, co wtedy nie było takie oczywiste. Jednym z oferowanych dodatkowo akcesoriów był rewolucyjny wtedy bezprzewodowy pad. Nic z tego jednak nie ratowało konsoli Apple. Sprzedano zaledwie 42 tysiące egzemplarzy i po roku zaniechano dalszej produkcji.
QUICK TAKE – PIERWSZA CYFRÓWKA
Oprócz konsoli do gier, Apple próbowało swoich sił również w dziedzinie fotografii. Quick Take z 1994 roku był pierwszym aparatem cyfrowym oferowanym na rynku amerykańskim dla zwykłego użytkownika. Pomimo wielu wad pionierskiej konstrukcji, nie był do końca wpadką – uznano go za jeden z najbardziej wpływowych gadżetów, a klienci byli całkiem zadowoleni.
Quick Take kosztował prawie 800 dolarów, nie miał wyświetlacza z podglądem i mógł zapisać tylko 8 zdjęć o rozdzielczości 640x480. Wygoda ściągnięcia obrazów do komputera tuż po ich zrobieniu, dla wielu była wtedy jak magia i aparat robił wrażenie. Pierwsze wersje współpracowały wyłącznie z komputerami Apple. Dopiero później stworzono odrębny model dla sprzętu z Windowsem. Przygoda Apple z fotografią zakończyła się w 1997 roku, gdy na rynku zaczęło pojawiać się coraz więcej aparatów z logiem firm kojarzonych wyłącznie z tą branżą, a więc Canon czy Fuji.
