Fate/Extra

Rozpoczynając rozgrywkę wybieramy pleć bohatera, a pod koniec prologu wprowadzającego nas w fabułę gry musimy zdecydować się też na jednego z trzech dostępnych pomocników. Każdy nich ma własną osobowość, specyficzny styl walki oraz umiejętności. Co ważne, w czasie gry możemy z nimi swobodnie rozmawiać i poznawać ich historię, a nawet romansować.

Czas w grze wyznacza podział na doby i tygodnie. W czasie dnia, jako zwyczajni uczniowie uczestniczymy w szkolnych zajęciach, rozmawiamy z przyjaciółmi, nawiązujemy nowe znajomości, ale także zbieramy informacje o naszych przeciwnikach i ich sługach oraz przygotowujemy się do walki kupując w gabinecie pielęgniarki przydatne przedmioty lecznicze. Wieczorem możemy wybrać się razem z naszym towarzyszem do labiryntu, w którym walcząc z potworami zdobędzie on doświadczenie i będzie mógł rozwinąć swoje umiejętności. Po koniec każdego tygodnia musimy zmierzyć się z innym mistrzem uczestniczącym w wojnie o Graal. Jeżeli w czasie poprzedzającego pojedynek tygodnia udało nam się zebrać wystarczająco dużo danych, zarówno o nim jak i jego słudze, zwiększamy własne szanse na zwycięstwo w walce, ponieważ możemy przewidzieć jego ruchy.

Turowy system walki Fate/Extra jest wariacją na temat zabawy w papier-nożyce-kamień. W każdej turze nasz sługa jak i jego przeciwnik, wykonują sześć akcji, w czasie których mogą atakować, bronić się bądź szarżować. Kiedy np. w swojej akcji atakujemy, a nasz przeciwnik wybiera szarżę, zadajemy mu obrażenia. W następnej możemy się bronić, a przeciwnik ponownie szarżować. Wówczas to on rani naszego towarzysza. W skrócie: szarża wygrywa z obroną, obrona atakiem itd. System ten jest prosty, ale ponieważ najczęściej nie wiemy jakie ruchy wybiera przeciwnik, musimy zastanowić się nad obraną przez niego w danej turze strategią. Na szczęście walcząc z potworami automatycznie zbieramy o nich dane, które z czasem pozwalają przewidywać ich ruchy w walce. Potyczki wzbogaca jeszcze możliwość używania specjalnych ataków oraz przedmiotów leczących czy zmieniających statystyki.

Podobnie jak w Personie 3, warstwa muzyczna gry to głównie przyjemne dla ucha popowe i jazzujące melodie, przerywane od czasu do czasu cięższymi rockowymi utworami. Interfejs, trójwymiarowa grafika i dwuwymiarowe ilustracje towarzyszące rozmowom bohaterów są schludne i estetyczne, ale z pewnością nie zachwycają różnorodnością czy liczbą detali.

Autor opisu gry: Michał Kułakowski