Recenzja gry Metro: Last Light - przepiękna postapokalipsa 2034 roku

Mogłoby się wydawać, że tak silne ukierunkowanie na fabułę i potężne nafaszerowanie gry skryptami w dużej mierze ogranicza swobodę działania, ale w rzeczywistości nie jest tak źle. Choć do celu podążamy ustaloną przez autorów ścieżką, często możemy zboczyć z głównego szlaku, by zwiedzić najbliższą okolicę. Nieobowiązkowa eksploracja dodatkowych pomieszczeń owocuje znalezieniem amunicji, broni, użytecznych przedmiotów czy dokumentów pogłębiających naszą wiedzę o życiu mieszkańców metra. Pociąga to jednak za sobą pewne ryzyko – wszak nigdy nie wiemy, jakie zło czyha za rogiem. Pod względem konstrukcji Last Light bardziej przypomina serię Half-Life niż Call of Duty, choć w obu grach brniemy do celu jedyną słuszną drogą.

Z gościnnymi występami u Czerwonych.

Dające zauważyć się w trakcie wędrówki książki i reklamy nie pozostawiają żadnych niedomówień – już wkrótce możemy spodziewać się kolejnej powieści z serii Metro, napisanej przez Dmitrija Głuchowskiego. Rosjanin podjął decyzję o jej stworzeniu w trakcie prac nad scenariuszem i dialogami do gry. Fabularnie będzie więc ona ściśle związana z historyjką przedstawioną w Last Light, ale niektóre wątki zostaną znacznie rozbudowane.

Swobodę odczujemy również podczas licznych spotkań z przeciwnikami. Przez większość terenów opanowanych przez ludzi da się przejść, nie wzbudzając podejrzeń, można także pobawić się w uszczuplanie szeregów wroga, po cichu wyłączając przeciwników z walki. Artem doskonale porusza się w cieniu, jest w stanie neutralizować ułatwiające wykrycie źródła światła, zarówno odkręcając żarówki i gasząc lampy naftowe, jak i strzelając do nich z broni palnej. Zróżnicowana konstrukcja mocno obsadzonych przez nieprzyjaciela lokacji pozwala na eksperymenty, co cieszy, bo unikanie strażników często sprawdza się lepiej niż otwarty konflikt. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, żeby wrogów dziesiątkować w najprostszy możliwy sposób – strzelając. Wówczas trzeba mieć jednak na uwadze szybko zużywającą się amunicję (im wyższy poziom trudności, tym jej zasoby są skromniejsze). Dotyczy to też walk z mutantami, które są mniej wyrafinowane – tu nie ma przebacz, bezwzględne stwory należy zabić, zanim to one rozszarpią nas na strzępy.

Broń można modyfikować na różne sposoby. Tutaj dodajemy tłumik.

Jeśli chodzi o arsenał, to Artem może nosić trzy pukawki jednocześnie, wybór osprzętu jest całkowicie dowolny. Każdą broń da się modyfikować na kilka sposobów u rzemieślników, przebywających nie tylko na stacjach, ale pojawiających się czasem również w tunelach metra. Oprócz standardowych środków zagłady stalker dysponuje też nożami do rzucania (eliminują rywali bezgłośnie), dwoma rodzajami granatów (odłamkowymi i zapalającymi), a także minami przeciwpiechotnymi. Podstawowy ekwipunek uzupełnia latarka, zapalniczka, absolutnie niezbędna na powierzchni maska gazowa i bardzo funkcjonalny zegarek, pokazujący nie tylko czas pozostały do zużycia filtra, ale również to, czy przeciwnicy nas widzą, czy nie. W stosunku do Metra 2033 ten ostatni aspekt nieco uproszczono. Zamiast trzech różnych stanów wykrycia teraz mamy tylko jeden – ogólny.

Mutanty to stworzenia nie mniej groźne od ludzi.

Dużą rolę w pozytywnym odbiorze tego, co dzieje się na ekranie, odgrywa klimat. Chyba w żadnej innej produkcji odwołującej się do postapokalipsy zrujnowany świat nie sprawia wrażenia tak rzeczywistego i beznadziejnego zarazem. Stacje to oazy względnego spokoju, gdzie moskwianie opowiadają niestworzone historie o licznych niebezpieczeństwach czyhających nieopodal, tuż za wysuniętymi stanowiskami karabinów maszynowych. Przemierzając ludzkie osady, jesteśmy też świadkami licznych prób, jakie podejmują ich mieszkańcy, by wieść w miarę normalne życie. Dzieci cieszą się najprostszymi rzeczami, jak występ żonglera ubranego w paskudny dres z kreszu, a dorośli kombinują, by zdobyć środki na najprostszy posiłek.

Stacja, czyli oaza spokoju.

O tym, że życie w metrze do łatwych nie należy, przekonujemy się również w jego tunelach. Próżno szukać na rynku tytułów, w których degrengolada jest tak silnie zaakcentowana jak właśnie tutaj. Pozbawione wyrzutów sumienia jednostki poniżają i gwałcą bezbronne kobiety, a karawany kupców są bezlitośnie wyrzynane przez uzbrojonych po zęby bandytów. W kwestii przedstawiania zła Last Light nie patyczkuje się w ogóle. Przesłuchiwani nieszczęśnicy są w brutalny sposób mordowani wprost na naszych oczach, a napotykani ludzie, często wykazujący dobre zamiary, w najmniej oczekiwanym momencie potrafią wbić bohaterowi nóż w plecy. Są też elementy humorystyczne, jak zaimprowizowany na jednej ze stacji amatorski teatr, co stanowi doskonały kontrast dla ogromu beznadziei wylewającej się z monitora. Ilość rozmaitych smaczków, jakie serwuje nowe Metro, jest olbrzymia i chylę przed autorami czoła, bo właśnie dzięki tym zabiegom zapomniałem, że testuję kolejną strzelaninę.

Niewątpliwie duży atut tej gry stanowi też jej oprawa wizualna. Promocyjne materiały w żadnej mierze nie fałszują obrazu rzeczywistości, to bez wątpienia jedna z najładniejszych produkcji dostępnych aktualnie na rynku, choć trzeba mieć na uwadze, że okupione zostało to stosunkowo wysokimi wymaganiami sprzętowymi. Posiadacze słabszych, kilkuletnich maszyn nie stoją co prawda na straconej pozycji, bo po obniżeniu detali całość nadal wypada nieźle, ale faktem jest, że lepiej doświadczać Last Light na naprawdę wypasionym blaszaku, dzięki czemu ujrzymy w akcji wszystkie wodotryski bez wyjątku.

Oczywiście sam silnik to nie wszystko, nowe Metro nie prezentowałoby się przecież tak dobrze, gdyby Ukraińcy nie zdołali wykorzystać jego atutów. Projekt lokacji to światowa czołówka, dawno nie oglądałem tak perfekcyjnie opracowanych miejscówek. Gdziekolwiek się znajdziemy, zawsze jest na czym zawiesić oko, niezależnie, czy są to spowite mrokiem podziemne tunele, czy zrujnowane miasto na powierzchni. Oszałamia nie tylko dbałość o detale, ale też różnorodność terenów – autorzy na okrągło zmieniają otoczenie, dzięki czemu widoki nie opatrzą się po piętnastu minutach wędrówki. Świetnie animowani są też przeciwnicy, choć akurat w tym przypadku lepiej wypadają ludzie niż groteskowe mutanty.

Last Light jest produktem nietuzinkowym i naprawdę nie trzeba być fanem tego uniwersum, żeby to docenić. Niemal wszystkie aspekty zostały usprawnione w stosunku do pierwowzoru, od oprawy audiowizualnej poczynając, na właściwej rozgrywce kończąc. Rosyjskie gry zawsze cechowały się pewną topornością i na ogół nigdy nie były tak dopracowane jak kosztujące wiele milionów dolarów dzieła zachodnich programistów. Tym razem jednak studiu 4A Games udało się ten diament należycie oszlifować, dzięki czemu różnice poziomów są praktycznie niezauważalne. Owszem, nie obeszło się bez różnej maści mankamentów technicznych, jak np. dziwnie zachowujący się przeciwnicy, potrafiący zaplątać się w krzesło, ale – szczerze mówiąc – nie jest to coś, czego nie dałoby się wyeliminować za pomocą łatek. Sporadycznie napotykane błędy nie są tak naprawdę w stanie naruszyć fasad tej misternie zbudowanej konstrukcji, choć niewątpliwie rzucają się w oczy.

Takim oto cackiem możemy pojeździć w jednej z misji. Fragment ten do złudzenia przypomina etap On a Rail z pierwszego Half-Life'a.

Metro: Last Light z pewnością nie jest grą dla każdego, kolejną strzelaniną z górnej półki, stworzoną z myślą o masowym odbiorcy. Siła tej produkcji tkwi w tym, czym po brzegi wypełnione są jej trzewia – w dojrzałej, brutalnej, bezwzględnej treści. Nie, nie mam tu na myśli wyłącznie samej fabuły, która zresztą już niedługo doczeka się realizacji w postaci książki, ale całą masę drobnych elementów, sprawiających, że ten wirtualny świat jest tak cholernie przekonujący. A że przy okazji wygląda fenomenalnie i gra się w to naprawdę nieźle, no cóż, pozostaje się tylko cieszyć. Po takiej laurce podsumowanie nie może być inne: zakup obowiązkowy.