Korzyści i umiejętności, czyli czego nauczyły nas gry?

Mnie nauczyły głównie Angielskiego i refleksu (po godzinach przegranych w COD'a).

Szlifowanie angielskiego w grach RPG i podobnych. Podstawy znałem ze szkoły, jednak brak obycia sprawiał, że zapominałem wiele z tego co się nauczyłem. Obecnie nie gram w gry po polsku. Dodatkowo obycie ze sprzętem różnego rodzaju i typu. Wiele lat temu miałem często coś nowego i ciągle były jakieś zmiany, więc automatycznie sam się uczyłem to wymieniać i konfigurować. Jestem starszym graczem jednak trochę strategii i taktyk w różnych grach się stosuje. Refleks już słabszy ale celność zostaje :)

Dla mnie w ogromnej mierze angielski. Jednak najlepiej - powiem szczerze - sprawdza się taka nauka kiedy rozmawiasz na komunikatorach. Inaczej wygląda temat tłumaczenia fraz inaczej rozmowy z "żywymi" ludźmi. Następuje wtedy zderzenie z rzeczywistością i na prawdę nauka w praktyce tego co łapałeś wcześniej w teorii na spokojnie.

Mnie gry nauczyły przede wszystkim angielskiego! Tak samo jest w przypadku filmów czy seriali!

Czego nauczyły mnie gry:
-Geografii
-Jazdy samochodem
-Angielskiego (nawet rozumiem słowa, których nie znam)
-Historii
-Dramaturgii
-Dyskrecji
-Survivalu
-Timingu (zrobienia czegoś poprawnie w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie)
-Podejmowania najlepszych/optymalnych wyborów
-Wyszukiwania niespójności, błędów
-Koordynacja ręka-oko, refleks
-Myślenie taktyczne i określanie najlepszych strategii
-Odporności na stres, nie ulegania emocjom, pozytywnego nastawienia
-Specjalistycznych nazw i rodzajów np. broni - większość graczy wie, czym się różni takie MP5 od FN-Fal
-Mądrości, słów i sentencji ("Strach jest dla tych, co nie mają wiary w siebie!")
-Wczuwania się w postać, komunikacji z ludźmi, ortografii (MUDy)
-Myślenie techniczne, zmysł elektroniczny, instynktowne rozwiązywanie problemów.
Poważnie, mam taką umiejętność, że wyłączam myślenie zwykłe i robię i po chwili
np. naprawiam niedziałającą pralkę :D
-Szeroko rozumianej komputroniki, jak to wszystko działa, a także ciekawości
świata elektronicznego - szybciej mi idzie poznawanie najnowszych technologii
i zasad ich działania
-DOS, Batch i komendy używane w nim a później wiersz polecenia
-Podstaw programowania, zabezpieczeń, poznawania funkcji Windows (kiedyś żeby zagrać w jakąś grę,
trzeba było np. zmienić rozdzielczość, ustawić kolory i doszukiwać się, co zrobić, żeby zagrać.
Ale jak się już udało jaka była satysfakcja!)
-Naprawy komputera i przywracania systemu po zawirusowaniu, używania specjalistycznych programów np. Hirens, Acronis
-Socjotechniki, psychologii co prawda nie przez gry per se ale przez to że grałem interesowałem się tym
-Umiejętność dobrego zestawienia sprzętu, wyboru komponentów, priorytetów (żeby płynnie działały na nim nowe gry,
w miarę możliwości finansowych)
-Logicznego myślenia
-Abstrakcyjnego myślenia
-Myślenia po swojemu
-Myślenia tak, jak ktoś chciał, żebym pomyślał (też przydatne)
-Robienia tego, co trzeba zrobić, by osiągnąć cel
-Walki o swoje, nałogu wygrywania
-Znoszenia porażek
-Elastyczności moralnej
-Dostrzegania co dobre a co złe
-Latania samolotem, helikopterem, pływania łodzią podwodną, takie tam życiowe sprawy ;)

Są gry dobre, mniej dobre i takie co dobre nie są.
Dobrze umieć w tym gąszczu wybrać, które są które i się czegoś nauczyć
a to co niedobre wyłapywać i nie tracić na to czasu
Tak jak w życiu, należy wybierać perełki i nie tracić czasu na głupoty
(I np. włączyć MUDa - a nie np. gierkę we flashu czyjakiegoś bezmózgiego mmorpga)

Tyle mi do głowy przychodzi, ale pewnie więcej by się znalazło...

Czego nauczyły mnie gry? Tego, że nigdy nie można ufać recenzjom, tego, że ten sam odgrzany kotlet można sprzedać 20 razy i tego, że Free to Play to największe kłamstwo.

Tak czytam te komentarze i aż mnie brzuch rozbolał... ze śmiechu. Jedyne czego faktycznie można się nauczyć, to chyba tylko ten angielski, ale chyba grubo przeceniacie w tym rolę gier. Niektórzy sprawiają wrażenie, jakby w ogóle gry nauczyły ich prawdziwego życia. Zręczność i refleks od strzelanek? Dobre sobie, na pewno ta zręczność przekłada się na jakieś zdolności w realu, może żonglowanie albo gra w ping ponga,? Umiejętność podejmowania decyzji? Decyzje w RPGach powodują przecież tak wielkie dylematy! Umiejętności pracy w zespole? Czyli co, "dobra, dawajcie raszujemy B"? XD

Ważne pytanie. Czy dzięki grom umiecie też usiąść na kiblu?

Palić,Rabować,Gwał...no dobra tego nie :P

Ale faktem nieco anglik nieco się poprawił, i robiłem bez niczyjej pomocy obiad(pomoc od takiej gierki na NDSa :D)
Choć jakbym zasiadł za kierownicę samochodu to na pewno zamiast siedzieć w lepszej furze za zarobioną fortunę bym siedział za kratami.

:) Choć jest taka gra co pozwala nauczyć się jeździć po ludzku ale jeszcze w nią nie grałem.

No i granie w jakiegoś Tenisa na PS2 sprawiło że czasem z moją kumpelą rozgramy w tego prawdziwego.

Gry przede wszystkim ucza logicznego i analitycznego myslenia. Mam na mysli glownie starsze produkcje, bo te nowe czesto prowadza gracza za reke przez cala gre, w efekcie gra taka bardziej przypomina film niz gre.
Wiadomym jest, ze grajacy w gry czlowiek sie nie rozwija lepiej niz ktos w gry nie grajacy, ale nie da sie powiedziec, ze niczego sie z grania nie wyciaga.
Dorosly gracz wiele sie nie nauczy, moze jedynie tego jezyka, ale dzieci z gier moga wiele wyciagnac, stawiane przed nimi problemy/zagadki/questy wymagaja pracy szarych komorek. Dorosly gracz raczej z automatu radzi sobie z zadaniem, dziecko jednak musi sie zastanowic, i tutaj bym szukal plusow grania. Ale tez po prostu trzeba znac umiar, granie raz na czas moze rozwijac mlody umysl, granie id rana do nocy wrecz przeciwnie. Ale i od czytania podrecznikow przez 20h mozg sie predzej zlasuje niz rozwinie.

Mnie nauczyła jednej rzeczy o samym sobie. Czasami w zdobywaniu niektórych życiowych umiejętności jest po górkę. Wówczas siadam do konsoli i w wirtualnym świecie zdobywam umiejętności, o których wcześniej w danej grze mogłem tylko pomarzyć. Tak było z niektórymi platynami, itd. Wówczas nachodziła mnie refleksja, że skoro robię w grach coś, co kiedyś wydawało mi się wyzwaniem dla prawdziwych wyczynowców, to dlaczego takich samych postępów nie miałbym zrobić w prawdziwym życiu. Dużo się wtedy o sobie dowiadywałem. Między innymi tego, że wszelkie blokady tkwią przede wszystkim we mnie.