Jeśli mogę, to lepiej to zrobić! Do czego przyzwyczaiły nas gry? - DEKONSTRUKTOR #9

Super materiał.

Dobry materiał. Zobaczcie w Wolfenstein New Order. Akcja z wydłubaniem oczu. Mamy wybrać jednego z kolegów, ale nie ma opcji, żeby nic nie robić. Trochę mnie to rozsierdziło.,

Już dawno nie oglądałem materiału o grach, po którym na prawdę zacząłem się zastanawiać na tym jak gram i jak zmienić moje złe przyzwyczajenia. GRATULACJE!! Genialne rozważania!

Mój kolega tak się właśnie wkopał - wyrwał zarówno Triss, jak i Yennefer i myślał, że bezkarnie będzie mógł romansować z obiema, albo że później będzie musiał wybrać którąś z nich - ale się zdziwił poligamista jeden xD

Dlatego właśnie, zazwyczaj gram w RPG (jeśli jest tego warte) więcej niż jeden raz. W trylogii Mass Effect miałem trzy postacie. Pierwsza to zawsze była ta do „wczucia się” nie zaglądała w każdy zakamarek i robiła tylko to co wynikało z mojego wczucia sie w protagoniste. Dwie następny to właśnie były do odkrycia wszystkiego. Z czego jedna była maksymalnie dobra a druga maksymalnie zła. A materiał rewelacyjny. Pozdrawiam.

Ktoś się orientuje może co to za gra z 3:34 ?

Jest jeszcze wczytywanie stanu gry, przez które nie boimy się nawet trudnych wyborów, mało tego, lepsze produkcje wręcz kuszą tymi konsekwencjami, są ciekawsze gdy coś zrobimy źle. Zdarza mi się w grach odmawiać wykonywania zadań dla podejrzanych npców, jednak często po prostu widać że nie będzie to miało znaczenia dla świata gry. Kiedyś jeszcze jak byłem sporo młodszy nie przyłączałem się do gildii zabójców(morrowind) bo nie podobała mi się idea zabijania za pieniądze, niestety elder scrollsy na wszystko pozwalały, a i warto było robić wszystko. W dragon Age na przykład lepiej nie zabierać niektórych towarzyszy przy pewnych zadaniach, żeby ich do siebie nie zrazić.

W 3:25 Autor materiału samo powiedział, dlaczego ludzie zawsze klikają opcje na "tak". W "Wiedźminie 3" wybierałem obie panie i zapłaciłem za to surową karę, bo resztę życia spędzałem sam zabijając kolejne nekkery. Nie muszę dodawać, że takie rozwiązanie nie przypadło mi do gustu. Z punktu widzenia gracza pomaganie Triss i Yennefer w różnych sprawach wydawało się rzeczą jak najbardziej naturalną. Nie przyszło mi w ogóle do głowy, że fantazja twórców posunie się do tego stopnia, aby z gracza zwyczajnie zadrwić. Przyznam, że po pierwszym przejściu byłem wściekły. Nie zachęciło mnie to do ponownego przejścia. Dlatego na dodatki się już nie skuszę.

Podobną grą, ale z innymi konsekwencjami, jest "Heavy Rain". Tylko że tam rezygnacja z wykonania jakieś zadania lub niezręczność w kierowaniu postacią kończą się albo jej wyeliminowaniem, albo poważną zmianą scenariusza. gdy przeczytałem, że istnieją trzy lub cztery główne zakończenia fabularne, w ramach których są jeszcze ich lekkie odmiany, to również do tytułu nie wróciłem. Może dlatego, że nie miałem ochoty próbować, czymś się skończy na przykład niewypicie napoju przez jedną z bohaterek.

Te dynamiczne scenariusze są jeszcze w powijakach i długo poczekamy, zanim takie rzeczy będą w grach oferować naprawdę niezłą zabawę.

Świetnie, że pojawił się materiał poruszający tę kwestię. Przyznam, że należę do tej grupy ludzi, którą irytuje niemożność bycia "złym do szpiku kości" w stanowczo za dużej liczbie gier które na to pozwalają, gdyż po prostu blokujemy sobie tym większość zadań czy czynności pobocznych, a co za tym idzie niedostępna staje się dla nas spora część gry i sami niszczymy sobie przyjemność z rozgrywki.

"Questy w dzienniku męczące naszą duszę" - skąd ja to znam! Muszę zrobić je wszystkie w RPG'ach, bo mnie krew zalewa! A co do samego materiału i romansów w Dzikim Gonie - prawdą jest, że ciężko jest czegoś nie zrobić, jeśli mamy taką możliwość (tak jak w przypadku Triss). Stąd wielu graczy kończyło z "niczym" (po wyborze obydwu czarodziejek). Ja też nawiązałem romans z Triss, ale to wynikało z mojej decyzji i pozostałem wierny! ;] Świetny materiał!