Emerytura hardkorowca - co wyrośnie z pokolenia graczy?

Tak jest, to mi się podoba! :) Jest nas dużo więcej niż może się wydawać. :)

Zapomniałem dodać, iż oczywiście cały czas z naszą "Grupą 40+" aktywni jesteśmy (PC-ty, Konsole) jak na pokolenie "Y" przystało ;-) I choć niestety - po mimo wielu lat prób - nie udało się nam naszych małżonek tą wspaniałą pasją "zarazić" tak z czasem zaczęły ją jakoś tolerować, dochodząc do wniosku iż po prostu bezsensu jest walczyć z wiatrakami, a to już takie "trochę zwycięstwo", nie? ;-) :-D

Świetny materiał! Genialna rozbiórka tematu. I choć sam jestem z połowy lat siedemdziesiątych to oficjalnie stwierdzam, że ja też jestem/należę z/do pokolenia "Y". Co więcej - jest nas dużo więcej niż sądzicie ;-). Pomijając ZX Spectrum, Atari czy też Amicę 2000 to pierwszą Sega Mega Drive miałem "już" 1995 roku... jejku aż łzę z oka wyciska :-D. Tylko tak dalej trzymać Panowie!

Z moich obserwacji: jeśli ktoś jest kawalerem to nie ma problemu, żeby z późniejszym wiekiem całkiem sporo pogrywać (wiem to po sobie). A jeśli jest żona i dzieci..., no to siłą rzeczy zostaje casualowe granie ("od niedzieli"), albo wręcz całkowite odpuszczenie. Zasadniczo jeśli ktoś dorastając grał z pasji, miał przy tym mnóstwo frajdy, to przyjemność z grania nigdy z wiekiem nie przejdzie. Cała różnica z poprzednimi pokoleniami polega na tym, że kiedyś królowały klasyczne gry karciane, czy jakieś szachy, albo zadania szaradziarskie (to też pewnego rodzaju gry logiczne), a teraz są gry komputerowe.

Mam taką propozycję dla redakcji gola. Wyszukajcie byłych dziennikarzy ze starych pism poświęconych grom komputerowym i w ramach cyklu przeprowadzajcie z nimi wywiady. Tematyka nie tylko sentymentalna, ale i popytać co teraz robią, czy dalej grają i jaki mają stosunek do aktualnej sytuacji na rynku growym (jeśli w ogóle ich to jeszcze interesuje), i na podstawie takich rozmów można by sobie wyrobić zdanie jak to jest wśród graczy 40+. Ja np. chętnie bym poczytał co słychać u takiego Pieńkowskiego (ongiś naczelnego ŚGK).

@el.kocyk @ajax34
A ja już jestem po 40 i dalej od czasu do czasu gram.
Oczywiście nie tyle co 20 lat temu bo po pierwsze mam dużo więcej obowiązków (rodzina, praca itd) i siłą rzeczy mniej czasu a po drugie jestem o wiele bardziej wybredny niż kiedyś i większość tytułów szybko mnie nudzi.
Ale nie jest też tak że pogram w coś raz w roku przez 5 minut.
Co więcej wielu moich znajomych w podobnym do mojego wieku wciąż gra, chociaż oczywiście dużo mniej niż kiedyś.
Z graniem jest trochę jak z czytaniem książek jak ktoś za młodu złapał bakcyla to raczej tak szybko nie przestanie.

Valroth ,jestem trochę młodszy (`75), także zaczynałem od Spectrum w połowie lat 80-tych. Ciekawie mnie jedna rzecz,Twój cytat: " Także wcześnie się przekonam co to znaczy emerytura growa i czy będę miał czas i przede wszystkim ochotę na granie" ===> czyli? jak to rozumieć? Masz już jakieś refleksje i wnioski???

@n0rbji - oczywiście też często wolę zagrać, ale to nie jest aż tak satysfakcjonujące i budujące jak książka czy film. Twoja ocena kina jest druzgocąca :D

@matematematyka - a ja wole zagrać niż oglądać słabe i przewidywalne filmy. niestety takich dobrych jest mało. książek w ogóle nei czytam bo mnie to usypia. ale na szczescie mam pasje - fotografię, więc co raz fotografuję jakieś ciekawe klasyczne ub sportowe auta

Reprezentuję graczy 40+ automaty, pierwsze mikrokomputery. Uważam siebie za pokolenie o którym jest ten materiał.:) Gram i grać będę aż do śmierci, mój Tatulek też gra i 65 lat mu nie przeszkadza.:) W podstawówce, codziennie na otwarcie salonu gier we Wrocławiu przy ul. Mikołaja wykręcałem rekord na "Trojan i Phoenix". Musiałem to robić codziennie przed szkołą albo zaraz po, żeby zawsze widniał mój rekord bo na noc wyłączali automaty i rekordy się kasowały.:) Żeby była jasność, moja siedemnastoletnia Córka też gra i często gramy razem.:) Przypomniały mi się początki informatyzacji, Wrocławska giełda w stołówce Politechniki, handel sprzętem komputerowym i pirackim oprogramowaniem.:) Uff, dajcie spokój bo łezka się kręci.:)

A cóż to za gra, która pojawia się od 4. minuty ??
Grać w np. CoD nr.1 czy 2 za 30-40 lat ? Ale na czym ??? Trzeba by, np. pc, szczelnie opakować próżniowo i skitrać w suchej piwnicy. I tylko raz na 2-3 mies. włączać dla rozruchu. Po za tym stwierdzono, że dane na HD i dyskietkach też nie są wieczne, o Steam'ie czy Uplay nie wspomnę.

Chu....a tam - mnie kręgosłup boli i oczy też nie te a gram od 25 lat już wiec ma to swoj wplyw ! A i gry z wiekiem stają się nudne i powtarzalne i tyle

Czasem, kiedy spędzam w ciągu dnia np. 4h na graniu, to wieczorem już tego żałuję. Myślę, że pan Grzegorz wysunął trafną obawę jeżeli chodzi o skalę całego życia. Granie jest ciekawe i trochę wartościowe, ale jestem przekonana, że jest co najmniej kilka aktywności dużo bardziej wartościowych. Mam na myśli: poświęcanie czasu swojemu przyjacielowi, czytanie książek, filmy, muzyka, może też obejrzenie kawałka świata. Gry są trochę dalej i należałoby tym rzeczom przydzielić proporcjonalną ilość czasu. Mam wrażenie, że od gier ludzie nie stają się mądrzejsi, bo gry są niedojrzałe treściowo, mają naiwne przesłania. Pod tym względem nie mogą się równać z tradycyjnymi formami sztuki (z wyjątkiem Dark Souls, które jest metaforą udręki istnienia:).

W czasach gimnazjum i liceum grałem sporo, zwłaszcza po premierze Call of Duty grałem maniakalnie w multiplayer. Potrafiłem pół nocy grać żeby zwiększać skill. Przed szkołą i po szkole trening w CoD'a, założyłem klan i graliśmy mecze. Teraz już nie mam czasu na granie. Praca i żona na pierwszym miejscu, ale czasami jak mam wolny czas i nic do roboty to siąde i w coś pogram, między innymi w multi CoD 1 :) Kiedyś w liceum powiedizałem do kumpla że bedziemy mieli po 30 lat i bedziemy grali w CoDa. Ja mam 27 więc nie wiele mi już brakuje do spełnienia tego :)

No jako veteran z Vietnamu czasem mam wrażenie, że niektóre gry prą za szybko w stronę szybkości - szczególnie strzelanki i rtsy - przez co mnie samemu odechciewa się już w nie grać. A tak to myślę sobie, że u mnie na starość będzie bez zmian :) To znaczy dla mnie nie ma czegoś takiego jak starość. Starość to tylko stan umysłu spowodowany odrętwieniem kończyn, depresją, nawarstwieniem się smutów, zmartwień, stresów itp. A jeśli tych nie będzie to jest tylko wieczna młodość "aż po same końce". "Im gonna stay young till I die"

Stosunkowo młodzi ludzie mogą sobie wyobrażać różne rzeczy o tym jak będzie wyglądała ich "emerytura gracza". To wszystko warte jest tyle co wróżenie z fusów. Nie mamy pojęcia w jakim kierunku pójdzie nasza ulubiona rozrywka. Może zniknie, może stanie się niszowa tylko dla starych pierdzieli, może się zmieni nie do poznania i nie do zaakceptowania dla starych ludzi. A jeśli chodzi o wpływ na zdrowie i funkcjonowanie organizmu to chyba ciągle brakuje odpowiedniej ilości materiału badawczego - czyli graczy z odpowiednio długim stażem - i rzetelnych badań.

Nie oszukujmy się - w tym kraju nie dożyjemy emerytury, więc nie nadrobimy zaległych gier! ;)

Rocznik 1982: Atari, Amiga, Pegasus, PC, PSX, N64, Dreamcast, PS2, Xbox, Xbox 360, PS3, PC, Xbox One...co dalej..jestem zafascynowany rozwijającą się technologią i z otwartymi rękami przyjmuję growe nowinki..jednak zauważam, że coraz mniej gram, czasem wolę sobie pooglądać Wasze flesze i materiały typu liczę na glicze..poczytać coś na gryonline..czy w miesięcznikach dotyczących gier, ale na szczęście wracają momenty totalnego podjarania grą..kiedy np. rozpoczynam jakąś pyrę i cały dzień w pracy myślę żeby po powrocie tylko zasiąść przed ekranem..i kontynuować..niczym kiedyś w szkole średniej na lekcji myślałem tylko o tym, że jak wrócę do domu będę śmigał moim nowym Vectorem w Gram Turismo 2..bezcenne..:) Ogólnie na dzień dzisiejszy jestem pewny, że już zawsze będę za pan brat z growym światem..niezależnie w którą stronę ten świat będzie zmierzał..amen..

[47]
"Zauważam to po sobie i wielu znajomych, mimo jeszcze nadal młodego wieku (czas studiów), gramy co raz mniej, lub zaczynamy dany tytuł i nie kończymy go z braku chęci/czasu. Czy w związku z tym gry z czasem całkiem nie zniknął z naszych zainteresowań?"
Gry przestaną interesować (co zupełnie naturalne ;)) kiedy w ich miejsce, podejdzie nam bardziej, inny rodzaj rozrywki. Przyczyny będą różne - osobowość, obowiązki i kariera własna czyli niemożność wygospodarowania czasu dla gier, czasem środowisko, i.t.d. i.t.p. ;)
Wbrew pozorom, domowa stabilizacja (praca, rodzina) grom sprzyja ;)

Jak dla mnie w materiale zabrakło jednej kwestii.
Czy z biegiem lat nie będziemy tracić tej pasji do grania?
Jak nie stracić chęci do grania, lub nawet jak ją odzyskać?
Zauważam to po sobie i wielu znajomych, mimo jeszcze nadal młodego wieku (czas studiów), gramy co raz mniej, lub zaczynamy dany tytuł i nie kończymy go z braku chęci/czasu. Czy w związku z tym gry z czasem całkiem nie zniknął z naszych zainteresowań?

Jordan ma mój ulubiony długopis