Emerytura hardkorowca - co wyrośnie z pokolenia graczy?

A cóż to za gra, która pojawia się od 4. minuty ??
Grać w np. CoD nr.1 czy 2 za 30-40 lat ? Ale na czym ??? Trzeba by, np. pc, szczelnie opakować próżniowo i skitrać w suchej piwnicy. I tylko raz na 2-3 mies. włączać dla rozruchu. Po za tym stwierdzono, że dane na HD i dyskietkach też nie są wieczne, o Steam'ie czy Uplay nie wspomnę.

Reprezentuję graczy 40+ automaty, pierwsze mikrokomputery. Uważam siebie za pokolenie o którym jest ten materiał.:) Gram i grać będę aż do śmierci, mój Tatulek też gra i 65 lat mu nie przeszkadza.:) W podstawówce, codziennie na otwarcie salonu gier we Wrocławiu przy ul. Mikołaja wykręcałem rekord na "Trojan i Phoenix". Musiałem to robić codziennie przed szkołą albo zaraz po, żeby zawsze widniał mój rekord bo na noc wyłączali automaty i rekordy się kasowały.:) Żeby była jasność, moja siedemnastoletnia Córka też gra i często gramy razem.:) Przypomniały mi się początki informatyzacji, Wrocławska giełda w stołówce Politechniki, handel sprzętem komputerowym i pirackim oprogramowaniem.:) Uff, dajcie spokój bo łezka się kręci.:)

@matematematyka - a ja wole zagrać niż oglądać słabe i przewidywalne filmy. niestety takich dobrych jest mało. książek w ogóle nei czytam bo mnie to usypia. ale na szczescie mam pasje - fotografię, więc co raz fotografuję jakieś ciekawe klasyczne ub sportowe auta

@n0rbji - oczywiście też często wolę zagrać, ale to nie jest aż tak satysfakcjonujące i budujące jak książka czy film. Twoja ocena kina jest druzgocąca :D

Valroth ,jestem trochę młodszy (`75), także zaczynałem od Spectrum w połowie lat 80-tych. Ciekawie mnie jedna rzecz,Twój cytat: " Także wcześnie się przekonam co to znaczy emerytura growa i czy będę miał czas i przede wszystkim ochotę na granie" ===> czyli? jak to rozumieć? Masz już jakieś refleksje i wnioski???

@el.kocyk @ajax34
A ja już jestem po 40 i dalej od czasu do czasu gram.
Oczywiście nie tyle co 20 lat temu bo po pierwsze mam dużo więcej obowiązków (rodzina, praca itd) i siłą rzeczy mniej czasu a po drugie jestem o wiele bardziej wybredny niż kiedyś i większość tytułów szybko mnie nudzi.
Ale nie jest też tak że pogram w coś raz w roku przez 5 minut.
Co więcej wielu moich znajomych w podobnym do mojego wieku wciąż gra, chociaż oczywiście dużo mniej niż kiedyś.
Z graniem jest trochę jak z czytaniem książek jak ktoś za młodu złapał bakcyla to raczej tak szybko nie przestanie.

Z moich obserwacji: jeśli ktoś jest kawalerem to nie ma problemu, żeby z późniejszym wiekiem całkiem sporo pogrywać (wiem to po sobie). A jeśli jest żona i dzieci..., no to siłą rzeczy zostaje casualowe granie ("od niedzieli"), albo wręcz całkowite odpuszczenie. Zasadniczo jeśli ktoś dorastając grał z pasji, miał przy tym mnóstwo frajdy, to przyjemność z grania nigdy z wiekiem nie przejdzie. Cała różnica z poprzednimi pokoleniami polega na tym, że kiedyś królowały klasyczne gry karciane, czy jakieś szachy, albo zadania szaradziarskie (to też pewnego rodzaju gry logiczne), a teraz są gry komputerowe.

Mam taką propozycję dla redakcji gola. Wyszukajcie byłych dziennikarzy ze starych pism poświęconych grom komputerowym i w ramach cyklu przeprowadzajcie z nimi wywiady. Tematyka nie tylko sentymentalna, ale i popytać co teraz robią, czy dalej grają i jaki mają stosunek do aktualnej sytuacji na rynku growym (jeśli w ogóle ich to jeszcze interesuje), i na podstawie takich rozmów można by sobie wyrobić zdanie jak to jest wśród graczy 40+. Ja np. chętnie bym poczytał co słychać u takiego Pieńkowskiego (ongiś naczelnego ŚGK).

Świetny materiał! Genialna rozbiórka tematu. I choć sam jestem z połowy lat siedemdziesiątych to oficjalnie stwierdzam, że ja też jestem/należę z/do pokolenia "Y". Co więcej - jest nas dużo więcej niż sądzicie ;-). Pomijając ZX Spectrum, Atari czy też Amicę 2000 to pierwszą Sega Mega Drive miałem "już" 1995 roku... jejku aż łzę z oka wyciska :-D. Tylko tak dalej trzymać Panowie!

Zapomniałem dodać, iż oczywiście cały czas z naszą "Grupą 40+" aktywni jesteśmy (PC-ty, Konsole) jak na pokolenie "Y" przystało ;-) I choć niestety - po mimo wielu lat prób - nie udało się nam naszych małżonek tą wspaniałą pasją "zarazić" tak z czasem zaczęły ją jakoś tolerować, dochodząc do wniosku iż po prostu bezsensu jest walczyć z wiatrakami, a to już takie "trochę zwycięstwo", nie? ;-) :-D

Tak jest, to mi się podoba! :) Jest nas dużo więcej niż może się wydawać. :)