AC Valhalla – gameplay. Wszystko o AC Valhalla

• Wszystko o Assassin’s Creed Valhalla - premiera, cena, wymagania sprzętowe
• AC Valhalla - data premiery
• AC Valhalla – gameplay
• AC Valhalla – wymagania sprzętowe i inne technikalia
• AC Valhalla – cena i edycja kolekcjonerska
• AC Valhalla – recenzje i oceny
• AC Valhalla – DLC
• AC Valhalla – trailery i inne video

AC Valhalla – gameplay

Mapa i lokacje

Malownicze krajobrazy to mocna strona gry Assassin’s Creed: Valhalla.

AC: Valhalla oddaje nam do dyspozycji otwarty świat, na który składa się Norwegia (opuszczamy ją w pierwszej fazie rozgrywki, jednak nic nie stoi na przeszkodzie, by w dowolnym momencie do niej wrócić i sprawdzić, jak się tam sprawy mają), Anglia oraz pewne dodatkowe terytoria. W tej drugiej znajdziemy zarówno duże miasta, czyli Londyn, Winchester i Jórvík (York), jak i szereg mniejszych osad oraz liczne charakterystyczne miejsca i budowle, na czele z Wałem Hadriana oraz Stonehenge.

Świat gry jest na tyle rozległy, że duże odległości po raz kolejny przychodzi nam pokonywać konno lub na pokładzie własnego drakkara. Warto odnotować, że tym razem zabrakło morskich bitew znanych choćby z Odysei. Statek, który mieści dziewięcioosobową załogę (wraz z Eivorem; każdy jej członek posiada unikalne imię oraz osobowość) służy nam bowiem wyłącznie za środek transportu. Co ciekawe, można go do siebie przywołać w każdym momencie, pod warunkiem, że znajdujemy się blisko wody.

Wracając jeszcze na chwilę do kwestii rozmiarów świata gry, warto zauważyć, że niedługo po zapowiedzi Assassin's Creed: Valhalla Malek Teffaha, czyli jeden z pracowników Ubisoftu, przyznał, iż nie jest to największa odsłona cyklu. Jakiś czas później światło dzienne ujrzał kwietniowy wywiad z Julienem Lafarriere, czyli głównym producentem omawianego projektu w Ubisoft Montreal, który z kolei stwierdził, że opisywany tytuł jest nieco większy niż Assassin's Creed: Odyssey. Choć mogłoby się wydawać, że obaj panowie wyraźnie sobie przeczą, istnieje możliwość, że Teffaha nie miał na myśli kwestii rozmiarów mapy (która może okazać się większa niż antyczna Grecja w Odysei), a jedynie sztuczne wypełnienie jej zawartością (co było jednym z zarzutów stawianych Odysei przez wielu graczy).

Walka i skradanie

Ciekawość i cele misji to dobre powody, by eksplorować oddane nam do dyspozycji olbrzymie połacie terenu. Równie ważna jest jednak konieczność zdobywania surowców i poszerzania swojej strefy wpływów, z czym wiążą się działania wojenne. Te ostatnie obejmują zarówno szturmy, czyli potężne bitwy na czele z atakami na duże fortyfikacje, jak i najazdy – mniejsze potyczki, na które udajemy się na pokładzie swojego statku w towarzystwie innych wikingów. Werbowani przez nas wojownicy, którzy towarzyszą nam w trakcie krwawych (pod)bojów, mogą być udostępniani innym graczom w charakterze najemników, zapewniając nam udział w ich łupach.

System walki doczekał się szeregu usprawnień względem tego z poprzedników. Autorzy uczynili starcia z adwersarzami bardziej brutalnymi niż kiedykolwiek – dość powiedzieć, że Eivor nie ma problemu z odcięciem nieprzyjacielowi kończyny (lub kończyn) bądź pozbawieniem go głowy. Co więcej, bohater (albo bohaterka) potrafi walczyć dwiema broniami jednocześnie, niezależnie od tego, czy mowa o mieczach, toporach, czy też tarczach (służących zarówno do obrony, jak i do ataku). Jak zatem widać, walka jest różnorodna, podobnie jak przeciwnicy, których na swojej drodze spotykamy około 25 rodzajów; każdy z nich posiada przy tym słaby punkt – jego odkrycie stanowi klucz do zwycięstwa.

Mieczem, toporem, maczugą, tarczą, strzałą, ukrytym ostrzem... – wachlarz możliwości posyłania wrogów do piachu jest szeroki.

Niejako po drugiej stronie barykady znajduje się możliwość cichej eliminacji wrogów przy użyciu ukrytego ostrza. W przeciwieństwie do Origins i Odyssey, w których wybrani oponenci potrafili przeżyć taki atak, cios zadany ukrytym ostrzem zawsze jest śmiertelny, niezależnie od tego, jaki nieprzyjaciel stanie nam na drodze. Skradanie urozmaica możliwość wtapiania się w tłum, ręcznego zakładania kaptura (co wpływa na możliwość wykrycia nas przez adwersarzy), a także udawania martwego; w dniu zapowiedzi gry jeden ze słowackich sklepów podał ponadto, że autorzy zaimplementowali tu mechanikę maskowania w śniegu lub błocie. Kończąc temat walki warto jeszcze wspomnieć, że na naszym podorędziu znajduje się łuk umożliwiający zabijanie wrogów z bezpiecznej odległości.

Ekwipunek, rozwój postaci i inne elementy RPG

W Assassin’s Creed: Valhalla sporo uwagi poświęcono rozwojowi postaci, co odbywa się poprzez zdobywanie nowego ekwipunku oraz ulepszanie posiadanego wyposażenia przy pomocy run. System jest jednak na tyle elastyczny, że grę można ukończyć z orężem, z którym rozpoczynamy swoją przygodę. A o jakiej broni mowa? Autorzy oddają nam do dyspozycji między innymi miecze, sztylety, broń obuchową, maczugi, topory oraz włócznie; dopełnieniem tego wszystkiego są łuki oraz oczywiście ukryte ostrze. Ponadto Eivor rośnie w siłę, zdobywając nowe umiejętności oraz rozwijając już posiadane. Warto dodać, że autorzy odcinają się od koncepcji „drzewka zdolności”. Powodem jest synergia pomiędzy poszczególnymi „skillami”, a także fakt, że ich lista jest na tyle duża, by gracze mogli swobodnie dobierać spośród nich takie, które najlepiej odpowiadają ich stylowi gry. Co ciekawe Eivor potrafi oswajać napotkane zwierzęta, toteż nic nie stoi na przeszkodzie, by przemierzać Anglię mając u boku własnego niedźwiedzia czy wilka.

Inne elementy RPG to konieczność prowadzenia rozmów i dokonywania wyborów rzutujących na przebieg opowieści, możliwość romansowania z wybranymi postaciami niezależnie od płci bohatera (śluby stanowią tu zresztą przypieczętowanie zawieranych przez nas sojuszy), a także szeroki wachlarz opcji związanych z personalizacją postaci. W trakcie zabawy możemy bowiem modyfikować jej wygląd, zmieniając fryzurę i kolor włosów (oraz brody), a także decydując o jej barwach wojennych i tatuażach zdobiących jej ciało.

Osada

Wszędzie dobrze, ale w (nowym) domu najlepiej.

Jako że wikingowie to nie tylko zaprawieni w bojach wojownicy, lecz również doskonali osadnicy, w Assassin’s Creed: Valhalla przychodzi nam wznieść od podstaw wioskę naszego klanu – Ravensthrope – a następnie systematycznie ją rozbudowywać. W jej obrębie wznosimy rozmaite budowle dające nam dostęp do różnych ulepszeń i bonusów (jak choćby koszary, kuźnia, stajnia czy warsztat tatuatora), a także udoskonalamy już istniejące konstrukcje. Osadę można rozwinąć do maksymalnie szóstego poziomu; każde przejście na kolejny etap rozwoju pociąga za sobą zwiększenie rozmiarów wioski oraz możliwość budowy niedostępnych wcześniej obiektów.

Ravensthrope stanowi swoistą bazę wypadową, do której często musimy wracać, a także jest miejscem, gdzie rozpoczyna się i kończy wiele naszych przygód, rodzą się nasze przyjaźnie i romanse z towarzyszami oraz zapadają podejmowane przez nas decyzje. Znajdziemy w niej również kilka interesujących postaci. Oktawian to zarządca wioskowego muzeum fascynujący się Imperium Rzymskim, Hytham jest jednym z Ukrytych, zlecającym nam zabójstwa, natomiast Valka to szamanka, której mikstury i rytuały wprowadzają naszą postać w trans pozwalający jej na odwiedzanie fantastycznych lokacji i przeżywanie przygód rodem z mitów.

Aktywności poboczne

Motorem gry są misje fabularne, z których każda, niczym odcinek serialu telewizyjnego, stanowi unikalną historię. Jako że nie samą wojaczką wikingowie żyją, zabawę urozmaicają liczne poboczne aktywności. Wśród nich znajdziemy między innymi rybołówstwo, polowania, zawody pijackie, a także „tradycyjne wikińskie pyskówki” polegające na obrzucaniu się obelgami z oponentem; podczas tych nietypowych pojedynków zadaniem gracza jest dobór obelg odpowiednich pod względem rytmu i kontekstu.