Niezniszczalni 4? Raczej nieporadni. John Wick bije ich na głowę, stojąc w miejscu

Nie wierzę, że kino akcji musi być tylko wykwintne, z mordobiciem na najwyższym, eleganckim poziomie jak w Johnie Wicku. Jest miejsce dla innej kategorii filmów z tego gatunku – dla przaśnych produkcji, w których starcia nie wyglądają zbyt realistycznie, ale też dają bezpretensjonalną radość. Zawsze chętnie zobaczę znajome twarze Sylvestra Stallone’a czy Jasona Stathama w walce o życia niewinnych, jednak… nie w takich produkcjach jak Niezniszczalni 4. Nie spodziewałem się, że czwarta odsłona serii, gromadząca na ekranie starych wiarusów, okaże się aż do tego stopnia koszmarna.

Brygada RR z Pokemonów byłaby ciekawsza

Scenariusz Niezniszczalnych 4 jest bardzo ciężki w śledzeniu. To znaczy – akcja prezentuje się zrozumiale, ale lista kompletnie przerysowanych elementów okazuje się przeogromna. Dialogi napisano z gracją słonia w składzie porcelany, zwroty akcji da się łatwo przewidzieć i urągają one logice, z której zrobiono kurtyzanę. Do tego z marki uczyniono dojną krowę, dającą na zawołanie mleko różnych smaków.

Zdaję sobie sprawę, jakie założenia przyświecały tej serii. Zbierała ona największe gwiazdy kina akcji i pozwalała im mierzyć się ze sobą – bo oczywiście nie każdy trafiał do tytułowej drużyny, część aktorów musiała zadowolić się rolami złoczyńców. Tylko w takim razie po diabła zaangażowano Megan Fox? Ona została jedną z Niezniszczalnych, nie spełnia się jedynie jako partnerka jednego z bohaterów.

Powiązane:Świat oszalał na punkcie thrillera Netflixa z Keirą Knightley, ale w Polsce nowość nie miała szans z rodzimym hitem. Polacy wolą kryminalną produkcję

Ba, właściwie Fox trafia na pierwszy plan, gdzie lata jako dowódczyni z karabinem w ręku, w makijażu i z wyraźnymi, acz dyskusyjnymi efektami zabiegów medycyny estetycznej. Jestem za wprowadzaniem do filmu silnych kobiet, ale niech to ma ręce i nogi. Wpuszczenie do Niezniszczalnych drugiej Pameli Anderson i kreowanie jej na twardzielkę porównywalną ze Stathamem wypada absurdalnie. Twórcy próbują nam sprzedać feministyczne hasła, tylko że ewidentnie traktują postać Fox jako obiekt seksualny – nie mogą się zdecydować, czy grana przez nią Gina powinna być pozbawioną charakteru, ładną statystką, czy raczej najemniczką z krwi i kości.

Te cele się kłócą. Dlaczego Gina podczas akcji jest najskromniej ubraną osobą? Gdzie jej kamizelka kuloodporna? Poza tym jaki aktorski życiorys ma Fox? Czy ona w przeszłości grała twarde babki, które zapisały się w historii kina albo chociaż w pamięci widzów? Tutaj dużo lepiej pasowałaby Sigourney Weaver (Obcy), Charlize Theron (Atomic Blonde) albo Emily Blunt (Sicario, Na skraju jutra).

Niezniszczalni 4, reż. Scott Waugh, Lionsgate 2023.

Plastikowy świat najemników

No ale przybyliście tutaj oglądać rozróbę i od czasu do czasu pośmiać się z sucharów, tak? Zostawmy zatem Fox, skupmy się na fajerwerkach, które mieli dostarczyć nam Niezniszczalni 4 – niestety to nawet nie są zimne ognie. Sceny akcji zostały strasznie poszatkowane (tragiczny montaż), a w oczy kłują komputerowe efekty na poziomie gier wideo sprzed 20 lat. Trudno uwierzyć w świat bohaterów, skoro na każdym kroku trąci on plastikiem o jakości nie amerykańskiej, lecz z jakiegoś biednego kraju Afryki. Ale gdyby to zrobił pasjonat z Czarnego Kontynentu za zbierane latami oszczędności, tobym się nie czepiał.

Tylko że budżet filmu wyniósł 100 mln dolarów – gdzie to wszystko trafiło? Do kiesy aktorów? Gdyby tu jeszcze faktycznie zebrano prawdziwą śmietankę… A tymczasem w porównaniu do poprzednich odsłon mam wrażenie smakowania piątej kawy zaparzanej z tych samych ziaren. Z powracających twarzy pozytywnie wypada jedynie Statham, próbujący jakoś odnaleźć się w drewnianych tekstach i maksymalnie kabareciarskich scenach (jak kłótnia z Giną o nic – bo powszechnie wiadomo, że kobiety awanturują się bez powodu; zabawne). Z nowych nabytków znakomicie wypada Tony Jaa, odgrywający niepozornego, uśmiechniętego wojownika – ta konwencja ma pewną lekkość, której brakuje wszędzie indziej.

Nawet nie wiecie, jak bolą puste wybuchy czyniące szkody albo właśnie ich nieczyniące, i to w sposób kolidujący z prawami fizyki. Jak razi sceneria – nienaturalny kolor nieba, ewidentny green screen czy jakaś tektura znajdujące się za plecami strzelających bohaterów. Bardziej realistyczne otoczenie widziałem na paintballu.

Nic tu się nie trzyma kupy. Ani fabularnie, ani technicznie, ani aktorsko (choć rozumiem, że trudno odgrywać tak źle napisane sceny). Końcówka, która w zamierzeniu miała być nieskrępowanym żartem, sprawia nawet, że główne postacie można odbierać jako złoczyńców. A jeśli mowa o tych faktycznie złych – intryga jest przewidywalna w swojej niedorzeczności. Niezniszczalni w takim wydaniu nie mają racji bytu, bo dziś cieszymy się innym kinem akcji. John Wick może spać spokojnie. Jego rywale sami się wybijają.

Więcej:Prime Video właśnie anulowało serial, który był numerem 1 na Amazonie, łamiąc serce Jensenowi Acklesowi: „Tak działają rzeczy w tym przemyśle”

• kino
• kinematografia
• thriller (filmy i seriale)
• filmy sensacyjne
• recenzje filmów i seriali
• nasze opinie
• publicystyka filmowa