Komentarze The Legend of Zelda Breath of the Wild

Bawiłem się nieźle. Jakiś czas temu próbowałem na WiiU grać, ale mi nie podeszła, tym razem wróciłem na switch i ukończyłem w 4 dni (główny watek, 4 bestie, wszystkie wspomnienia). Gra jest naprawdę spoko, jedna z niewielu gdzie po ukończeniu nadal gram. Czemu nie 9-10/10? Za pełno upierdliwości typu:
- jednorazowe bronie i tarcze,
- mały ekwipunek,
- konieczność zbierania jedzenia,
- gotowanie - jedna potrawa na raz, brak możliwości robienia po prostu z przepisu - trzeba wybierać produkty, animacje,
- w ogóle wszystkie menu są niezdarnie zrobione ...
- walka, nie podoba mi się nacisk na parowanie i uskoki.

- tylko na Swithch/WiiU, popup, niska rozdzielczość, 30 fps. Robi wrażenie co wycisnęli z tak słabych konsol, ale po ostatnio ogranym Horison FW człowiek zastanawia się, jak by ta gra wyglądała na porządnym sprzęcie.

Pomimo wad ma coś w sobie, zwykle sprzedaję gry po przejściu, ale tą sobie zostawię.

Fajne połączenie open worda z survivalem, ale akurat tej drugiej survivalowej części nie lubię w grach, więc sobie odpuszczę przejście tej gry do końca. Z wad mogę wymienić duży, ale pozbawiony szczegółów świat przypominający taniego MMORPG i faworyzowanie przez grę spędzania godzin na zbieractwu i przeczesywaniu każdego zakątka mapy. Z zalet na pewno rzuca się w oczy mnogość ukrytych, ale intuicyjnych mechanik, oraz interakcji z przeciwnikami i przedmiotami. Dobra gra, ale nie dla mnie.

https://www.zelda.com/breath-of-the-wild/media/?cid=N1115-01:ch=pfb

Explorer''s Guide teraz do pobrania za darmo.

Dużo hype’u nazbierała Zelda, nazywana jest „najlepszym open worldem” w historii, przywoływane są wysokie oceny na Metacriticu. Ja mam jednak wrażenie, że gry japońskie „grają po prostu na easy” – i więcej się im wybacza (grind, infantylne fabuły, słabe AI, seksizm - nie żeby mi to przeszkadzało, ale obrywa się tylko produkcjom zachodnim).
Nie mam tutaj zamiaru stawać okoniem i obrzucać produkcję Nintendo błotem – nie zrozumcie mnie źle, to dobra, przyzwoita produkcja, ALE jeśli nie masz fiksacji na temat japońszczyzny, to warto przed zakupem spojrzeć na tę produkcję bardziej krytycznym wzrokiem. Tym bardziej, że gry Nintendo do tanich nie należą, a sam dałem się ponieść masowej histerii na temat Animal Crossing, a zamiast dostać drugie Stardew Valley (tak wiem, Barone wzorował się na AC) straciłem bezpowrotnie dwie i pół stówy.
Dlatego, jeśli zamierzasz zakupić Zeldę z 2017 roku, ale jesteś trochę sceptyczny do zakupu, to zwróć uwagę na wady tej produkcji o której rzadko się wspomina:
- świat jest wielki, przeolbrzymi wręcz, ale strasznie pusty. Ok, są tam jakieś biomy – łąkowo-lesny, tropikalny, zimowy, pustynny, ale ogranicza się to do olbrzymich pustych połaci ziemi. To nie produkcje Bethesdy, gdzie na każdym kroku czai się jakaś ciekawostka, detal, konstrukcja…
Fani Zeldy uważają za jedną z jej zalet to, że możesz podróżować bez korzystania z mapy – ok, ale to dlatego, że Nintendo poszło na wertykalne ukazanie świata, częste góry i wieże ułatwiają orientację, ALE między nimi są wspomniane połacie przez które trzeba drałować. Ok, ma to w sobie jakąś relaksującą przyjemność, ale za pierwszym razem. To jeden z nielicznych open worldów, gdzie nagminnie korzystałem z szybkiej podróży. Gry – chociażby wspomnianej Bethesdy, ale też 3 Wiedźmin, RDR, seria Watch Dogs, GTA, Mafie – tam wszędzie też możesz podróżować bez mapy, ale środowisko jest dużo bardziej atrakcyjne, pełne detali. W wiedźminie np. rozróżniałem skrzyzowanai w lesie po charakterystycznych punktach – kapliczkach, rozwalonym wozie, wielkim drzewie.
Wszystkie wspomniane open worldy dawały mi przyjemność, która w Zeldzie BotW jest znikoma – wirtualną turystykę.
- ciekawe miejsca – oczywiście nie jest tak, że Zelda nie ma absolutnie niczego do zaoferowania. Sęk w tym, że ten przeogromny świat ma do zaoferowania co najwyżej kilka-kilkanaście osad, w których nie ma za wiele do roboty. Dodatkowo, brakuje mi tutaj (na duuuużo większą skalę) tego, z czego słyną gry Bethesdy – mnóstwo małych lokacji, które same opowiadają historię – tutaj jakaś jaskinie gdzie odprawiano czarną magię, w kolejnej jaskini mamy łóżko, na nim dwa przytulone szkielety, noże i puste butelki wina, idąc przez pustkowia słyszymy wybuch – i idąc tam, skąd dobiegł hałas przeszukujemy zgliszcza, by uzmysłowić sobie, że oto… wyjebała bimbrownia XD. Po 50 godzinach grania w Zeldę nie mam ani jednej równie ciekawej historii ze świata.
- znajdźki – w branży Ubisoft uchodzi za korporację, która lubi zaśmiecać mapy tysiącami mało angażujących znajdziek. Sęk w tym, że jest to jeden z koronnych argumentów przytaczany przez fanów Zeldy, który jednocześnie jest największą hipokryzją, bo w Zledzie te znajdźki są
absolutnie mało angażujące. Szukamy nasion Koroków – na zasadzie igły w stogu siana. No może przesadzam, bo te zazwyczaj są pod kamieniami lub trzeba wrzucić jabłko do miseczki przy posążku bóstwa (?), czasem zrzucić kamienie w przepaść, ale wchodzenie na występ skalny by upewnić się, czy znajdę tam TEN kamień to mało pasjonujące zajęcie. Oprócz nasion zbieramy też orby, te pozyskać można w świątniach – wszystkie mają IDENTYCZNY wystrój (ascetyczny, niby-cyfrowy), a zadaniem gracza jest sprostać wyzwaniu – czasem logicznemu, czasem zręcznościowemu, czasem obydwu by ten orb uzyskać. Większość mnie zwyczajnie irytowała. Zanim wyjaśnię co dają orby i nasiona – często czytałem przy okazji Zeldy, że „jeśli czegoś nie chcesz robić, to nie musisz (bo to piaskownica)”, sęk w tym, że w porównaniu do wspomnianych znajdziek z gier Ubisoftu, tu naprawdę powinno się odwiedzić co najmniej kilka świątyń. Jak zbierzemy 4 orby, dostaniemy w specjalnych miejscach dodatkowe serduszko, co jest wręcz niezbędne do pokonania silniejszych stworzeń – i zakładam – Calamity Ganona, głównego bossa. Bez nasion już się można obejść, ale zebranie kilku odblokowuje dodatkowe miejsca w ekwipunku, co sprowadza nas do:
- niszczące się bronie – to akurat częsty zarzut wobec Zeldy
- dużo klikania w ekwipunku – tworzenie potraw czy mikstur też jest męczące i czasochłonne
- walka – niby są jakieś kombinacje, ataki specjalne, ale taki lamus w Nintendo jak ja korzystał w zasadzie tylko z podstawowego ataku + łuk + czasem zamrożenie i bomby. Niemniej – brak nagród za wygranie walki z przeciwnikami (w skrzyniach zazwyczaj jest scam) skutkował tym, że od dłuższego czasu po prostu unikam walki – więc zamiast monotonnej walki, mam tylko monotonne, średnio atrakcyjną eksplorację (na razie 50+ h grania i ok. 45% odsłoniętej mapy)
- pozorna innowacyjność – fani Zeldy też często mówią o wyjątkowych doznaniach czy innych niesamowitych „ficzerach” sęk w tym, że pod tymi hasłami czają się znane już bardzo dobrze mechanizmy – jak crafting, używanie tarczy do defensywy (a zjeżdżanie na niej to bajer jednej sztuczki, nie żadne odkrycie, ludzie!)
Jak wspomniałem – nie ukończyłem jeszcze gry, po 50 godzinach (i to rozwodnionych na kwartał grania) mogę się wypowiedzieć i wystawić ocenę. Dla mnie jest to tytuł zbyt rozbuchany – mało treści, za duży i za pusty świat, fabuła bez polotu, ale miejscówki – szkoda, że nieliczne i w zasadzie z typowymi questami – naprawdę klimatyczne.

Zelda BoTW: 6/10
Platforma: NS 2
Czas gry: 8h
NIEUKOŃCZONA
Kolejny raz dałem szansę standardowej grze Nintendo i kolejny raz się od niej odbiłem. Choć tym razem doszedłem dalej niż ostatnio, gra kolejny raz mnie wynudziła i odrzuciła od siebie powtarzalnością, pustką i brakiem fabuły. Bieganie od shrinu do shrinu, który każdy wygląda tak samo, bezsensowne nagrody za misje, puste gadki z mijającymi npc oraz brak fabuły to dla mnie za dużo. Gra ma swoje momenty, można fajnie zaplanować walkę, która jest dynamiczna, choć dosyć łatwa. Świat jest ładny, eksploruje się go przyjemnie, ale ileż można... Bieganie od kapliczki do kapliczki aby podnieść poziom życia lub staminy szybko robi się nudne, a przeciwnicy są coraz silniejsi. Ciężko mi zrozumieć zachwyty nad tą grą. Pod żadnym względem nie jest ona wybitna, a w wielu jest wręcz przeciętna.