Phantasmagoria

Jeżeli ktoś się zastanawia, czy warto zagrać po 30 latach od premiery, to powiem krótko - tak. O ile historia nie jest jakaś złożona i może wydawać się przewidywalna to wciąga i chce się ją poznać do końca. Trochę boli brak napisów, niektóre dialogi są niewyraźne dla średniaka z angielskiego.W trakcie rozwiązywania niezbyt trudnych zagadek i interakcji z otoczeniem w tle gra naprawdę fajna i zapadająca w pamięć muzyka. Na największy minus zaliczam ostatni rozdział, który niestety jest zabugowany i potrafi cofnąć do checkpointów, które nijak mają się do tego, co robiliśmy i mieszają historię - musiałem ratować się save'em z 6. rozdziału... Oprócz tego gra aktorska Dona jest tragiczna, psuje cały efekt, i daleko do świetnego występu głównej postaci. Mimo wad jak na 95 rok to i tak dosyć imponujący projekt - w szczególności jak zagłębimy się w historię i kulisy powstawania gry.

Jeśli chodzi o gameplay to gra całkiem nieźle przetrwała próbę czasu i udało się jej przykuć mnie do monitora na te kilka godzin rozgrywki. Daleko mi jednak do nazwania tego tytułu rewelacyjnym. Historia jest taka sobie i nie ma w niej za wiele oryginalności. Niektórzy aktorzy wypadli zbyt karykaturalnie, niczym z filmu klasy Z. Niewątpliwą wadą jest łatwe zepsucie sobie końcówki gry - mnie się to udało i musiałem powtarzać dwa ostatnie rozdziały. Dla niektórych klasyk, dla mnie jedynie solidna produkcja.