Gorogoa

++ Motyw wiary i spojrzenia w siebie ++ Proste, ale ciekawe zagadki ++ Interesujący kierunek artystyczny + Historia w formie książki - - Zbyt powtarzalne motywy zagadek - - Większość zagadek możnaby pokonać poprzez losowe klikanie we wszystko - Czasem pomimo znania rozwiązania, trzeba powtarzać niektóre elementy - Historia nie jest ciekawa - Niektóre powiązania są zbyt luźne

Chociaż dzisiaj, w dobie n-tych "Old Man's Journey" i innych tego typu gier mechanika "Gorogoi" nie robi już większego wrażenia, to autorowi oddać trzeba, że z kunsztem wykorzystał ją w sposób nie tylko sprawny, dobrze konstruując kolejne zagadki, lecz również z dużym wyczuciem artystycznym. Mamy tu do czynienia z tytułem, który bez słów i scenariusza na setki godzin eksploruje tematykę traumy, depresji, cechującej ludzkość tendencji do autodestrukcji oraz przemijania. To tematy dzisiaj chyba nawet bardziej na czasie niż te pięć lat temu, gdy gra miała swoją premierę. Czytałem swego czasu pełne zachwytu recenzje "Gorogi", i choć nie podzielam entuzjazmu ich autorów wobec tej gry, to w żadnym razie nie mam zamiaru jej tutaj krytykować.

W niecałości - całość. Rozpaczliwe, kabalistyczne próby scalenia rzeczywistości mają to do siebie, że przynoszą odwrotny efekt. O pamięci i powracającym czasie.

Zgadzam sie, niesamowicie skonstruowana gra, trzeba pomyslec zeby zrobic to jak nalezy. Mozna tez klikac bez sensu i sie w koncu trafi samo, mimo wszystko nie o to chodzi przeciez :) Gra bardzo krótka, ale satysfakcjonująca.