Fastlane Carnage

Więcej wyjaśnień chyba już nie potrzeba. Po wybraniu sobie wozu stać nas w zasadzie tylko na zapisanie się do podziemnej ligi amatorskiej. Walkę na torze obserwujemy z klasycznego lotu ptaka (jak w Death Rally albo Micro Machines) lub z perspektywy trzeciej osoby (a'la Ignition, Rollcage czy ReVolt). Na każdy sezon składa się seria wyścigów, podczas których rywalizujemy na dwóch płaszczyznach: rajdowej i destrukcyjnej. Wyższa pozycja na mecie gwarantuje punkty w pierwszej, zaś duża ilość poczynionych rywalom zniszczeń automatycznie przekłada się na profity w drugiej kategorii, przy czym obie punktacje mają taką samą wagę i w rankingu generalnym sumują się. Oczywiście, aby być pewnym triumfu w lidze, musimy starać się zdobywać maksymalną ilość punktów w obu kategoriach. Po każdym wyścigu zgarniamy mniej lub więcej kasy, którą następnie inwestujemy we wzmocnienie bolidu (do wyboru: grubszy pancerz, lepsze przyspieszenie, wyższa prędkość maksymalna oraz bardziej przyczepne opony) lub wyposażenie go w potężniejszą broń (od klasycznego karabinu maszynowego przez granaty i miny aż po Railguna). Ponadto, jak na szanującego się rajdowca przystało, posiadamy własne mieszkanie, które niestety z początku niestety nie nastraja optymistycznie. Jeśli gotówka pozwala, sprowadzamy sobie do mieszkanka kolejne sprzęty (telewizor, kolumny, nową podłogę, stół itd.), czyniąc je bardziej atrakcyjnym i miłym dla oka.

Bardzo istotnym elementem Fastlane Carnage jest tryb multiplayer, oferujący rozrywkę w sieci lokalnej oraz przez Internet. W tym drugim wariancie korzystamy z wbudowanego IRCa, za pośrednictwem którego ustawiamy się na kolejne rozgrywki oraz wymieniamy się wrażeniami z ostatniej potyczki. Oprócz standardowej ligi („Rennen”), dla której ustalamy liczbę wyścigów oraz kapitał początkowy, możemy zabawić się w samochodowy Deathmatch (ustawiamy timelimit i/lub fraglimit oraz ilość i kolejność rozgrywanych tras, a następnie bierzemy się za bary, a raczej maski) lub w coś na kształt trybu King of the Hill („Highlander”) - wygrywa ten, który przeżyje. Morderczej rywalizacji i błyskawicznej akcji towarzyszy świetna muzyka (hip-hop), w wykonaniu artystów z niemieckiej wytwórni Aggro Berlin, m.in. B-Tight i Tony D (wystarczy wejść na oficjalną witrynę gry, aby doświadczyć próbki ich możliwości). Pod względem wizualnym gra nie oferuje szokujących efektów, ale prezentuje się przyzwoicie i ma stosunkowo niskie wymagania sprzętowe.

Autor opisu gry: Mariusz Klamra