Divinity II: The Dragon Knight Saga

Seria Divinity zawsze charakteryzowała się otwartym podejściem do rozwoju postaci, wspaniałą muzyką oraz bardzo luźnym podejściem do fabuły. Na tych fundamentach stworzono również Divinity II.Gra postawiła na wiele mechanik, które nadają jej unikatowego klimatu. Jest zarządzanie wieżą, konstruowanie swojego własnego chowańca, dobieranie nauczycieli oraz czytanie w myślach. Żadne z wymienionych rozwiązań nie jest przesadnie rozbudowane, ale razem sprawiają, że ciężko grze zarzucić wtórność. No i można się zamienić w smoka. SMOKA! Która gra oferuje coś takiego?! W tym przypadku nie jest to zbędny dodatek, a dobrze przemyślany system z własnym drzewem rozwoju, osobnym ekwipunkiem, wyraźnie wyróżniającą się walką oraz odpowiednio dopasowaną do tej formy eksploracją. Wiadomo już, że gra jest unikatowa, ale czy dobra? Twórcy bardzo postarali się, by rozwój postaci był angażujący, rozbudowany i zachęcał do eksperymentowania. Do dyspozycji dostajemy drzewko umiejętności pełne zdolności aktywnych, pasywnych, które często poprzez synergię potrafią wzajemnie na siebie oddziaływać. Do tego większość przedmiotów posiada 2 typy wzmocnień, które można dowolnie dopasować do swoich potrzeb: zaklinanie i runy (uroki). Przy tym poziomie skomplikowania, dostajemy też trenera, u którego wydane punkty umiejętności można wyzerować i wydać ponownie. Mieszanka ta pozwala bawić się w tworzenie opymalnej kombinacji aż do samego końca gry. Dodatkowo nie ogranicza nas do grania jedną, zdefiniowaną klasą. Tak jak w innych grach z tej serii, istnieje możliwość stworzenia postaci łączącej w sobie cechy różnych klas. Tutaj wydaje się być to nawet konieczne. Ja zacząłem jako łucznik z dodatkiem zaklęć, by z biegiem czasu przejść w stronę maga z dodatkiem łuku i miecza. Skończyłem jako potężny mag bojowy z wysoko rozwiniętą kradzieżą życia oraz many. Niestety do tego poziomu nie dorasta system walki. Oferuje niewielką pulę ataków (właściwie to tylko zwykłe uderzenie i zdolności z drzewa rozwoju postaci), a na domiar złego bardzo mało umiejętności można umieścić na pasku szybkiego dostępu. Różnorodność przeciwników jest niewielka, a ich zestaw taktyk i zdolności jest praktycznie zerowy. Lepiej sprawują się przeciwnicy specjalni, bossowie, czy mini-bossowie. Często są oni na tyle potężni, że trzeba dobrze wykorzystać ich słabości lub kombinować z poprawieniem taktyki / rozdanych umiejętności. Smocza forma też poprawia sytuację. Dodając różnorodność w postaci szybiej, dynamicznej i pełnej uników walki oraz nowy zestaw przeciwników i umiejętności.Najlepiej wykonanym elementem Divinity II jest eksploracja. Świetnie zaprojektowane lokalizacje z niekończącymi się sekretami. Gra zapewnia wiele unikalnych nagród za przeszukiwanie mapy. Dodatkowe zadania, lepszy ekwipunek, zabawne ciekawostki, księgi umiejętności. Dzięki temu zaglądanie w każdy kąt jest szalenie satysfakcjonujące. Zwłaszcza, że eksploracja oprócz nagród rzuca też ciekawe wyzwania. Znalezienie sekretnego pomieszczenia nie wymaga nigdy siedzenia z nosem przy ścianie, by podświetlił się „sekretny przycisk otwierający sekretne drzwi”. Położenie tych drzwi odkrywa się poprzez uważne obserwowanie otoczenia. A to ślady krwi prowadzące do / za ścianę, zwłoki sugerujące kierunek ucieczki przed napastnikiem, czy nawet dźwięk zegara dobiegający zza ściany. Czasem trzeba rozwiązać prostą łamigłówkę lub poskakać niczym w grze platformowej. Czasem wykorzystamy wiedzę zdobytą podczas czytania w myślach lub informacją ze znalezionego listu. Ciężko tutaj wpaść w rutynę. A nawet gdybyśmy byli blisko, to jest smocza forma, która dodaje trzeci wymiar w przeszukiwaniu mapy. Sekrety bywają też zabawne i szalenie niespodziewane. Spróbujcie tylko mordować zające przez całą pierwszą mapę. Jedynym elementem, który wymagałby poprawienia są powtarzalne bloki zbudowane do budowy jaskiń. Można natrafić na tak samo zbudowane groty, czy schowki. Jest to jedak bardzo niewielki minus.Całą przygodę mamy przyjemność wsłuchiwać się w kompozycje Kirilla, które idealnie wpasowują się w klimat gry. W dużej mierze, to one właśnie go tworzą. Czy jesteśmy w mieście, w formie człowieka, smoka, w walce zawsze czeka na nas dawka niesamowitej muzyki. A motyw z ekranu startowego do tej gry stanowi dobrą reklamę tego co nas czeka w samej rozgrywce. Oczywiście minęło już trochę lat od premiery i można przyczepić się do niezbyt płynnych przejść pomiędzy utworami, zapętlaniem się ich, gdy długo przebywamy w jednej lokalizacji oraz braku dynamiki reagującej na nasze poczynania (niczym soundtrack z DOS2 chociażby).Sama fabuła jest jednocześnie sztampowa, wyróżniająca się, lekka, pełna humoru i angażująca. To połączenie idealnie do mnie trafia. Bawiło mnie wyłapywanie nawiązań do Monthy Pythona, Blackadder, Power Rangers, czy innych dzieł kultury. Zdaję sobie jednak sprawę, że to podejście może zrazić do Divinity wiele osób. Każda misja jest tu wypełniona gagami, żartami powtarzającymi się przez całą długość gry (Maxos!) i przez to ciężko brać historię na poważnie. Nie oznacza to jednak, że jest ona zła. Posiada jeden bardzo dobry i ciężki do przewidzenia zwrot fabularny, który bazuje a niepełnej wiedzy gracza dotyczącej uniwersum. Świat jest ciekawy i często nawiązuje do poprzednich gier studia, więc fani powinni czuć się zadowoleni. Jednak na najciekawsze misje należy poczekać do dodatku w Aleroth. Tam skrzydła rozwijają wątki absurdalne, ale też bardzo rozbudowane z misjami wieloetapowymi. Takie „jajcarskie” podejście wywiera jednak mocny wpływ na postaci przedstawione. Może i bywają one zabawne i łatwe do zapamiętania, ale zdecydowanie brak im wyraźnego charakteru. Warstwa komediowa rozgrywki jest zbyt silna na stworzenie ciekawych, wielowarstwowych bohaterów. Tempo rozgrywki jest dość wyważone. Rzadko zdarza się natrafić na fragmenty polegające jedynie na walce. Nie jesteśmy też zmuszani do ciągłych rozmów. Najgorzej wypada tu wykonywanie misji dla swoich pracowników w wieży. Wynika to z faktu, że wszystkie te misje są podobne w swojej strukturze i przewidziane są na bardzo zbliżony poziom bohatera. Wykonujemy je więc ciągiem, co może doprowadzić do znużenia grą. Ten fragment, szczęśliwie, nie jest jednak przesadnie długi.Z pomniejszych błędów wypada jeszcze wspomnieć, że w moim przypadku, gra była dość niestabilna i czasami potrafiła się wyłączać bez wyraźnego powodu. Również smocza forma mogła być odrobinę bardziej rozbudowana, a tłumaczenie na język polski lepsze. Dodatkowo warto zwrócić uwagę, że jest to bardziej gra akcji z rozbudowanym systemem rozwoju postaci niż pełnoprawna gra RPG. Nie uświadczymy tu wielu decyzji do podjęcia, a nasze opcje dialogowe ograniczają sie często tylko do powiedzenia / nie powiedzenia danej kwestii, a nie do wybrania treści wypowiedzi. Smoczą sagę zdecydowanie mogę polecić ludziom, którzy lubią gry w stylu Fable, ludziom którzy lubią abusrdalne poczucie humoru oraz tym, którzy więcej uwagi skupią na mechanice rozwoju postaci oraz eksploracji niż na walce.