Death Squared

Mechanika

W Death Squared gracze przejmują kontrolę nad sympatycznymi sześciennymi robocikami, umieszczonymi na planszy złożonej z klocków. Celem gry jest doprowadzenie każdego robocika do jego pozycji końcowej, oznaczonej takim samym kolorem jak jego obudowa. Zadanie to, jak można się domyślić, nie jest łatwe, ponieważ twórcy umieścili na planszach wiele różnych pułapek i utrudnień. Musimy też uważać, aby nie spaść z klocków tworzących planszę, co powoduje zniszczenie pechowego robota i konieczność rozpoczęcia poziomu od nowa.

Plansze najeżone są zmyślnymi pułapkami i mechanizmami, które musimy rozpracować, aby doprowadzić roboty do celu. Każdy nieprzemyślany ruch może prowadzić do wysunięcia ukrytych kolców, kolizji ze śmiercionośnym promieniem energii albo do aktywacji ruchomego klocka, który zepchnie nas w przepaść. Kluczem do zwycięstwa jest zrozumienie warunków panujących na danym poziomie i skoordynowanie posunięć z innymi członkami zabawy.

Kooperację wymuszają zależności pomiędzy elementami łamigłówek: sytuacja może wyglądać na przykład tak, że każdy ruch gracza zielonego powoduje przesuwanie się żółtej pozycji końcowej w kierunku pozycji startowej żółtego robocika. Na pierwszy rzut oka mogłoby to sugerować, że gracz żółty nie musi się w ogóle ruszać. Gdy jednak zmieni on swoją pozycję, okazuje się, że jego ruch powoduje przesuwanie się muru żółtych kostek – pól siłowych, przez które tylko on może przejść. Znów jednak nie chodzi o to, aby żółty przechodził przez ów mur na drugą stronę mapy, bo nie ma on tam czego szukać – jego zadaniem jest ustawić się tak, aby luka obecna w murze znalazła się w takim miejscu, by inny gracz mógł przejść przez nią do swojej własnej pozycji końcowej.

Zależnie od planszy, mechaniki Death Squared mogą występować w różnych wariantach i mieć różnorakie przeznaczenie. Przez wspomniane pole siłowe mogą przenikać jedynie roboty tego samego koloru co ono; dla innych stanowi barierę nie do przejścia. Nie na każdej mapie jest to jednak wykorzystywane do stworzenia nieprzenikalnych murów. Skoro kostka tego typu stanowi dla robotów innego koloru twardą powierzchnię, mogą ją one wykorzystywać w charakterze mostu, a jeśli jej pozycją da się sterować, np. poprzez naciśnięcie przycisku, może ona też służyć jako transporter, który przewozi robota na drugi koniec przepaści.

Mechanik jest mnóstwo: strumienie energii, które natychmiastowo niszczą trafione roboty, ale mogą być zablokowane przez gracza tego samego koloru co one; czujniki laserowe, powodujące zmiany na planszy w przypadku przerwania promienia lasera; kostki środowiskowe, które mogą być przepychane przez graczy; teleporty; kolce itd. Głębi rozgrywce dodaje też fakt, że robociki mogą ustawiać się jeden na drugim, np. w celu rozmieszczenia graczy na poziomach o różnej wysokości.

Niektóre plansze zawierają pola umożliwiające malowanie wzorów na obudowach robotów. Wystarczy najechać na takie pole, aby na „twarzy” naszego metalowego milusińskiego pojawiły się wąsy, barwy wojenne albo kontury cegiełek.

Tryby gry

Death Squared oferuje trzy tryby gry: kampanię fabularną dla jednego lub dwóch graczy, zawierającą 80 poziomów, tryb PARTY dla dwóch lub czterech graczy, zawierający 40 poziomów, a także niezwykle wymagający tryb VAULT, również przeznaczony dla dwóch lub czterech graczy i zawierający 30 poziomów o wysokim stopniu trudności. Nieco inaczej wygląda sytuacja z wersją na platformę iOS, gdyż oferuje ona jedynie dwuosobową kooperację.

Kwestie techniczne

Oprawa wizualna Death Squared na platformie PC, XONE itd. jest prosta i estetyczna. Elementy planszy są utrzymane w różnych odcieniach szarości, natomiast obiekty aktywne odpowiadają kolorom sterowanych przez graczy robotów. Wszystko to sprawia, że oprawa wizualna jest czytelna i nic nie rozprasza naszej uwagi podczas rozwiązywania łamigłówek.

Autor opisu gry: Paweł Szymczyk