Stellaris

Nie wiem czemu komentatorzy upierają się, że o wojnie decyduje jedna bitwa, czyli cała strategia na tym polega, by zebrać wszystko co lata, poczekać na sojuszników i stoczyć wielki Grunwald, w którym pobijemy wroga - co kończy wojnę. Może ja coś przeoczyłem, ale wojnę wygrywa się poprzez zdobycie punktów, przy czym, o dziwo, gdy moje 2 korwety rozwalą jedną wrogą, to mam +1 punkt a gdy 50 rozwali 100, to też mam jeden. 7 pkt dostaje się za blokadę planety a 5 (to jest dopiero zaskoczenie) za to, że w końcu taką zablokowaną i zbombardowaną zdobędą szturmem nasze wojska lądowe. Czyli mamy minus 2 pkt za dobicie gadziny na dole. Dziwne niby. Ale ten Paradox tak ma, że się najpierw człowiek wkurza na idiotyzm ich koncepcji a potem odkrywa, że, kurcze, może tak właśnie miało być i że to jest akurat lepsze. No bo taka okupacja co nam daje, poza "bonusem" -2 pkt, czyli karą. Ano - zwalnia flotę z blokady. Można okręty zastąpić piechotą, planeta odfajkowana, a flota rusza na kolejne boje zamiast gnić bez sensu i się wystawiać na jakieś kontrataki.
No i urokiem tego systemu jest właśnie to, że nie wystarczy Grunwald. Trzeba po nim jeszcze uciułać te 100 pkt, blokując powiedzmy 10 planet (zysk +70) co w połączeniu z punktami za wygrane bitwy da nam upragnione 100 i triumf. Ale oblegania 10 planet oznacza tyle, że musimy wystawić 10 flot, a to z kolei, że cwany wróg mógłby je atakować flotą małą, ale większą niż 1/10 naszej i co nieco namieszać.
I to zdaje się mieć sens - ot, taka wojna podjazdowa jakie znamy z naszych dziejów, gdy nam Szwed wlazł i w otwartym boju się go nie dało pokonać, ale już szarpiąc to tu, to tam... Czyli może to nie jest dziwaczny pomysł - no bo wojna na punkty? - tylko próba oddania realiów, które się na faktyczne wojny składają. Grunwaldem, przypomnę, wojny z Krzyżakami nie wygraliśmy. Bo twierdze zostały w ich rękach. No i tu jest podobnie, przynajmniej trochę.
Nie łapię też użalania się na słabość pancerników i wyższość korwet. Ja akurat wnioski wyciągnąłem - choć nie na stałe - odwrotne, czyli by sobie w ogóle dać spokój z drobnicą i jakieś 40% mego potencjału to pancerniki były w pewnym momencie a pewnie drugie 40 - krążowniki. Bo co bitwa, to straty w małych statkach 100% a te duże, lekko poobijane, wracały na remont i miałem je z powrotem.
Duży okręt ma tę przewagę poza swą "wypornością" (co znaczy, że dostanie 95% strat a nadal jest i można go naprawić, podczas gdy korwetę parę trafień kładzie trupem) że z racji broni ciężkiej strzela daleko. A to niekiedy daje przewagę i część wrogów ginie, nim podleci na tyle blisko, by samemu zacząć strzelać. Poza tym, gdyby policzyć z kalkulatorem, to się chyba jednak opłaca mieć te większe okręty - jak przeliczyć silę ognia albo wyporności na koszt zakupu czy utrzymania, to tak to wychodzi (choć głowy nie dam, bo to są jednak inne okręty, z inną bronią, nie za bardzo daje się je zawsze porównać, a i wiele zależy od tego, na jakiego wroga dany typ szykujemy). Natomiast jedno w korwetach jest bezdyskusyjnie dobre - każda planeta je produkuje raz dwa i do szybkiej mobilizacji jest to jednostka rewelacyjna. I pewnie dlatego nawet gdyby wychodziło, że słabiej wypada flota korwet na tle takiej ciężkiej - zapewne w ciężkich wojnach, gdy nam wróg wybił połowę jednostek, sięgniemy po te maluchy i one się sprawdzą, bo raz dwa z niczego powstanie kilkadziesiąt i da się posłać do walki.
Brak szpiegów - to samo. Nie wiadomo, czy Paradox opluwać czy pochwalić. Bo najpierw plułem: jak do licha przygotować się na wojnę, skoro nie mam pojęcia, jakiego napędu używa potencjalny wróg i czy preferuje rakiety czy broń co to jej się nie zestrzeli w locie, czy idzie w pancerze czy w osłony. Ale potem mnie olśniło - no bo skoro przebudowa jednostki trwa szybko, wiele by nam taka wiedza o broni wroga nie dała, jako że tuż przed wojną wystarczy zarządzić powszechną modernizację np z torped na lasery - i guzik pożytku z roboty szpiegów. Choć przynajmniej względem napędu mielibyśmy jasność i by człowiek wiedział, czy dranie przybędą po tych liniach, łączących niektóre układy, czy tak jak my, prostaki, wolno ale na przełaj.
To samo z administrowaniem układami przez SI. Najpierw wycie protestu - jak to, nie mogę grać własnym imperium?! Potem też zgrzyty zębów, bo się raz i drugi przyłapuje tę durną administrację na robieniu głupot: oto na planecie z dwiema marnymi elektrowniami stawia taki głąb węzeł, czy jak to się zwie, energetyczny, który dodaje bonusu, ale w procentach - a jakiż może być procent z niemal zera? Malkontenci, którym się nie podoba ustrój, siedzą w laboratorium i generują 50% strat, podczas gdy wystarczy ich przenieść do produkcji żarcia a przestaną - i dochód z planety nam wyraźnie rośnie. No po prostu tragiczni urzędnicy. Ale... może tak ma być? Bo to oddaje realia władania państwem, gdzie w stolicy siedzi kumaty władca czy inny premier i nie ma mechanizmów, by dopilnować tych durniów z powiatów i gmin, by z sensem rządzili. A ręczne sterowanie wymaga wydania wpływów - czyli da się, ale tylko trochę i nie za darmo. Życiowe jak cholera.
No ale właśnie dlatego, że gra ma takie realistyczne podejście do tak wielu aspektów, człowieka wkurza, gdy oto Paradox coś robi w sposób niedoskonały. Gdy jakaś łajza gubi piłkę przed bramką, wzruszamy ramionami, ale gdy to robi Lewandowski... No właśnie. Wyższa poprzeczka. Więc mogliby panowie popracować choćby nad lepszymi opcjami bitewnymi, by flota, podzielona na dywizjony, nie wypadała spod naszej kontroli natychmiast, gdy wejdzie w starcie i by na przykład dywizjon ognia dalekiego można było wycofać z niej, nie generując ucieczki całej floty, gdy będzie nam taki manewr pasował.

Mam prośbę o pomoc z 2 tematami (początkujący w tej grze):

Najpierw co mam: mała galaktyka, poziom standard, rasa gadów, jeden przeciwnik, kilkanaście planet, flota niszczycieli 1,5k, dużo minerałów i prawie zero energii.

Co szwankuje:

1) Energia - flota nie jest super wielka, kopalnie zbudowane gdzie się ta, elektrownie też. Mam duuużo minerałów, więc chciałoby się budować nowe budynki i rozwijać flotę ale wchodzę w deficyt :( Nawet część kopalń minerałów skasowałem aby zwiększyć energię. JAK TO ZBILANSOWAĆ?

2) Technologia - strasznie długo trwa wymyślanie (po kilkadziesiąt miesięcy). Chcę coś zbudować, patrz pkt 1 powyżej. Do tego zasiedliłem wszystkie "zielone" planety i naprawdę muszę przyspieszyć technologie. JAK TO POPRAWIĆ?

Opisana sytuacja powoduje, że mogę puścić grę na max prędkość i tylko klikać kolejne układy do badań, bo planet nie zbuduję (brak technologii), wojny nie zacznę (moja flota obecnie porównywalna do przeciwnika i to bez armii), obecnej struktury nie rozwinę (brak kredytów, choć minerałów kupa). Pułapka?

Czy da się jakoś pozbyć sił inwazyjnych? Pokonałem latające jednostki, ale na zajęte planety nie da się wysłać wojska.

Pograłem kilka godzin i stwierdzam że gra jest nawet spoko ale samouczek to totalna porażka. "Kliknij na planetę aby ją zbadać." Czym? Lewym, prawym, kółkiem, p4, p5? A może spacją?! Zbyt dużo informacji na raz i nie prowadzi za rączke nowego gracza. GUI jak dla mnie nieczytelne. Po jakimś czasie doszedłem do podstawowych funkcji sam, niestety.
Kilka rzeczy zauważyłem podpatrzonych z Civ5 jak system badań czy te międzycywilizacyjne pogawędki typu wymiana map gwiezdnych.
Gdyby nie samouczek było 8/10 a tak to 5/10

Cóż. Wersja 1.3 wyszła, chyba już można ocenić Stellaris.

1. To nie jest rewolucja zmieniająca oblicze gatunku 4x, ale w ramach tej konwencji daje bodaj więcej, niż inne znane mi tytuły (Endless Space, Stardrive 2, nowy MoO... No i stare klasyki - ówczesnego mnie może nawet czasem bardziej ekscytujące, ale w obiektywnym porównaniu wymiękające). Idzie nieco głębiej i nieco szerzej, choć nie tak daleko w komplikacje, jak w innych tytułach Paradoksu.

2. No właśnie. To gra Paradoksu i ogólny koloryt rozgrywki jest pokrewny innym grom studia. Oznacza to między innymi, że rozgrywka jest dość beznamiętna (co jedynie po części wynika z faktu, że to strategia), a raczej tyle w niej emocji, ile wygenerujemy rolplejując sobie w wyobraźni. Plus małe zastrzyki z fabularyzowanych eventów, które jednak ewidentnie stanowią dodatek, omastę, nie główne mięcho. Brak tu, niestety, generatorów emocji w postaci narracji głosowej, voice actingu, cut scenek itp. Eventy to obrazek plus porcja tekstu, czasem jedna z paru opcji do wybrania, konieczność badania lub walki i wymierna nagroda za ukończenie.

3. Mechanika w sposób naturalny dzieli rozgrywkę na etapy - wyścigu eksploracyjno-kolonizacyjnego, przepychanek granicznych (zbrojnych, lub nie), konsolidacji i stagnacji.

Na pierwszym etapie mamy pełne ręce roboty - mikrozarządzanie, badanie anomalii, pierwsze kontakty. Wiele decyzji o dalekosiężnych skutkach do podjęcia i priorytetyzacji wobec ograniczonych mozliwości - nawet kolejność badań może mieć spore znaczenie, np. jeśli nieopatrznie odłożymy niektóre z nich na później.

Etap drugi cechuje już luźniejsza atmosfera. Kolonii powinniśmy mieć sporo, ale mechanika niejako wymusza (karami niewydolności administracyjnej) wydzielanie z nich w znacznym stopniu zautomatyzowanych sektorów, więc nie trzeba i nie bardzo można dłubać przy każdej planecie z osobna. Prędzej czy później pojawi się też możliwość automatyzacji eksploracji. Pozostaje więc planować rozwój w skali strategicznej, umacniać się itd. Można też zapolować na kilka rozrzuconych po galaktyce bardziej wymagających tajemnic i wyzwań. Sporadycznie coś ciekawego może wydarzyć się na planetach. Pojawia się aspekt spójności wewnętrznej imperium, bo siły odśrodkowe wzmagają się wraz z rozległością terytorium i narastającym rozrzutem światopoglądowym populacji. Tworzą się separatystyczne frakcje, ale są też środki radzenia sobie z nimi. Bodaj najlepiej tak optymalizować politykę imperium, by odbierać frakcjom rację bytu i zwolenników - nikną same z siebie.

Na etapie końcowym gra dostarcza zaawansowanych wyzwań-eventów w postaci ogólnogalaktycznych zagrożeń, te co prawda nie są doskonałe. Zbyt wiele własnej inicjatywy i pomysłowości może spowodować, że event fabularnie utknie. To mi się zdarzyło - najwyraźniej pokonałem wroga "przedwcześnie", nie czekając na postęp fabuły. Wroga nie ma, fabuła utknęła. Cóż. Poza tym - można dążyć do oficjalnego celu gry, co najpewniej oznacza konieczność podbojów (a to może nie być proste nie tyle do wygrania co do rozpoczęcia, zależnie od filozofii rasy i sojuszy), można wyznaczyć sobie własne, można uznać, że wystarczy i skończyć bądź patrzeć, jak imperium powolutku się umacnia kolejnymi techami, niemrawo terraformować kolejne planety w gajańskie, pobawić się w politykę, powtrącać się w cudze sprawy... Ot, szara codzienność galaktycznej potęgi bez wyraźnego celu. No w sumie nie za dobrze, gdy korci wszczynać wojny z nudów. Ot tej nudy etapu końcowego Stellaris ucieka dużymi eventami tylko doraźnie i częściowo. Moja rada - gdy nie będzie już nic ciekawego na horyzoncie, żadnych ekscytujących wyzwań i aspiracji - należy uznać rozgrywkę za skończoną.

W każdym razie rozmaitość potencjalnych warunków początkowych wydaje się obiecywać sporą różnorodność poszczególnych rozgrywek, przynajmniej na pierwszych etapach.

4. Balans gry wydaje się w porządku. Oczywiście złożoność aspektów rozgrywki i jej dynamiczność sprawiają, że może stać się coś dziwnego, raczej nieoczekiwanego przez twórców, tak, jak i w innych grach Paradoksu. To raczej zaleta. Zastosowano niezłe inhibitory zachłanności - im liczniejsza populacja tym kosztowniejsze badania, im bardziej rozstrzelona po galaktyce, tym trudniej zachować spójność imperium. Im więcej kolonii - tym trudniej to ogarnąć administracyjnie. Samo zadowolenie populacji stanowi inhibitor pewnych niezgodnych z ogólnie wyznawanym światopoglądem działań. Im większe floty - tym trudniej utrzymać dodatni bilans energetyczny itp.

5. Batalistyka jest OK. Projektujemy własne okręty, zaś flota wcale niekoniecznie powinna składać się wyłącznie z największych dostępnych jednostek, choć na późnym etapie takie korwety mimo wysokiej zdolności uniku to już raczej krótko żyjące mięso armatnie. Ogólnie - maluchy trudniej trafić, a im jednostka większa, tym więcej trafień wytrzyma. Co prawda pewne rodzaje okrętów są skuteczniejsze przeciwko określonym rodzajom, ale generalnie wszystko ciąży do maksymalizacji siły ognia i pancerza, czyli do jednej lub góra paru optymalnych konfiguracji. Specjalizacja jednostek mogłaby być większa, istotniejsza i bardziej doniosła w skutkach. Wizualia bitew są dość miodne. Zachowanie okrętów - poprawiono i jest sensowniejsze, co oznacza tyle, że duże okręty trzymają się z dala i walą z ciężkich dział, a drobnica miota się na krótkim zasięgu.

6. Interfejs wysoce ergonomiczny, gra się bardzo przyjemnie. Jest parę glitchy, w tym z tłumaczeniem. Paru usprawniających drobiazgów brak, coś tam czasem nie zadziała, jak należy (niekiedy wybieranie flot klikaniem po mapie) czasem też brakuje istotnych szczegółów podawanych informacji - bywają zbyt ogólnikowe.

7. Oprawa audiowizualna ogólnie na plus. Muzyka całkiem fajna i w klimatach. Szkoda, że gra non stop. Gdyby były przerwy, cieszyłaby znacznie dłużej, a tak prędzej czy później zaczyna nużyć. Niektóre aspekty oprawy wizualnej są całkiem w porządku, np. podczas bitew, czy sam kosmos, reszta to przyzwoity standard, z nutką paradoksowej przaśności (portrety ras i przywódców - błe). Od tej strony klimatu budować nie potrafią za bardzo.

8. Technicznie - raczej OK, choć w największej galaktyce przy najszybszym tempie na późniejszych etapach gry zdarzało się nierzadko, że wszystko "zamarzało" na dobrą chwilę, wiatrak procesora wzmagał wysiłek do czasu, aż CPU nadgonił z obliczeniami (niepodkręcany i7). Plus nieco marginalnych glitchy graficznych.

9. Czy mogło być lepiej? Na pewno, choć nie wiem, ile więcej dałoby się wycisnąć z samej konwencji 4x - wszystkie iksy są na miejscu, więc pewnie trzeba by ją poszerzać. Co by wcale nie było złe, bo to formuła już dość leciwa. Po części pewnie jeszcze będzie lepiej, skoro gra jest nadal rozwijana. A i teraz jest bardzo OK. Gra, jak często bywa, nie okazała się do końca tym, czym wydawała się, że będzie w przedpremierowych zapowiedziach. Rzeczywistość nie dorosła do wyobrażeń, ale i tak jest bardzo dobrze.

Ocena... Hm. Gdyby oceniać jedynie w ramach 4x, byłoby spokojnie 9. Ale ogólnie, jako gra rozrywkowa, Stellaris dostanie ode mnie solidne 8.5 (o pół mniej za wady genetyczne na polu generowania "funu" samej konwencji 4x).

Niech ktoś podpowie jak opuścić federację - klawisz opuszczenia nie działa a ja nie mogę rozpocząć żadnej wojny.

Do Stellaris musiałem podchodzić dwa razy. Za pierwszym nie rzuciła mnie na kolana i wydała mi się niedopracowana, za drugim było już zupełnie inaczej.
Po spatchowaniu gra się dużo lepiej i dla mnie jest to obecnie najlepsza gra o eksploracji i podboju kosmosu. Najnowszy MasterofOrion nie dorasta jej do pięt pod względem miodności i stosunku jakości do ceny.
Najważniejsze zalety:
- bardzo realistycznie odwzorowane układy gwiezdne, włącznie z naszym macierzystym (w MoO to była jakaś kpina) - ogromna ilość gwiazd i planet do odkrycia (również bez porównania lepiej niż w MoO) - dla mnie to bardzo ważny aspekt w grze tego typu;
- duża ilość różnorakich eventów, które urozmaicają rozgrywkę;
- łatwy system zarządzania planetami;

Dla początkujących graczy może wydawać się trudną, jednak po kilku próbach wszystko układa się w nieźle spasowany i miodny produkt. POLECAM!!

Gra jest absolutnie świetna. Twórcy nie zapomnieli o niczym. Niestety jak w przypadku gry Paradoxu o budowaniu metropolii, wszystko jest tak mega dopracowane i spokojnie można młócić w scenariusz kilkaset godzin, że po prostu nie mam czasu. :) Mimo wszystko jak ktoś ma sporo wolnego czasu, chce trochę "ponolifeować" i lubi strategie, to polecam. Super tytuł!

Nie jestem fanem tego typu gatunków gier aczkolwiek muszę przyznać, że gra jest intrygująca. Do zalet bym zaliczył. Interesujący świat może nie świat ale przestrzeń kosmiczna. Kiedy odkrywamy planety występują nieznane anomalne, które dają nam ciekawe premie bo badań technologicznych itp oraz losowe wydarzenia .. ..ciekawe to jest. Po drugie - Różnorodność obcych kultur. Każda obca rasa ma swoje obyczaje , oczywiście możemy je modyfikować przy początkowej rozgrywce. Po trzecie modyfikacja swoich okrętów. Możemy ulepszać peryferia statku, dodając nowe uzbrojenia. Na dodatek są różne mody, które urozmaicają rozgrywkę ze sklepu steam shop. Do wad zaliczyłbym ,hmmmmm i tu muszę pomysleć. Szpiegostwo a zasadzie jej brak. Grając na normalnym poziomie trudności, AI wroga nie wypowiada nam wojny. Pograłem 10 godzin, ale nie wiem jak zajmować planety obcych, które podbijam w czasie trwania wojny. System dyplomacji przypomina mi z cywilizacji 5 raczej taki ubogi. Jak na razie to tyle, może później opiszę więcej wad tej gry ....gdy je znajdę.

hmm miałem znaleźć wady ale znalazłem zalety. To że gram non stop już 7 godzin ja pier.... co się dzieje odejść od tej gry nie mogę. wystawiłem ocenę 8.5 ale gra zasługuje na 9 wraz z dodatkami i modami.

Czyli najlepsze gry w tym stylu to tylko Stellaris i Endless Space ?

Czesc ostatnio zagrywam sie strasznie w Stellaris ale mam tylko podstawke. Paradox jak to ma w naturze pierdyliard DLC z masa kontentu mniejszego lub wiekszego, no i wlasnie moje pytanie jakie DLC warto kupic? Cos co bedzie zmienialo rozgrywke oraz dodawalo jakies nowe mechaniki?
Jak juz otworzylem watek to zapytam sie od razu co to jest ten cybrex i jakie sa jego konsekwencje? I jak wyglada bunt robotow?

Witam to znowu ja ze swoimi pytaniami. Zamieszczam screena z gry "okoloryzowanego" w paincie a wiec tak:
1. Dlaczego z ukladu 1 do 2 nie moge leciec po zielonej lini tylko musze na okolo po czerwonej? Dlaczego niemoge wogole wleciec do ukladu 3?
2. Jezeli w menu dyplomacji pokazuje mi, ze sila flot przeciwnika jest mniejsza od mojej czyli np ja mam 6k a on ma 4k jezeli dobrze rozumiem? To po rozwaleniu mu tych 4k nagle wylatuje jakimis nowymi armiami po 2k? Skad on to bierze?
3. Mam w imperium jedna frakcje ktora nie za bardzo mi sie podoba jak jej sie pozbyc?
4. Jezeli w poblizu sa tylko male planety oplaca sie je kolonizowac czy lepiej zostac z mniejsza iloscia?

Ad 1. O ile dobrze rozumiem, to czarny teren należy do przeciwnika? Nie masz z nim wojny, ale może zamknął przed Tobą granice i dlatego nie możesz swobodnie latać po jego terytorium? Trochę tego nie rozumiem że tak masz, bo albo możesz latać jak chcesz, albo w ogóle nie możesz wlatywać w systemy przeciwnika jeśli zamknął granice. Chyba że masz z nim wojnę, wtedy latasz jak chcesz.
Ad 2. Może jakieś resztki jego floty zdołały uciec z pogromu, albo coś dobudowywał w międzyczasie. Tak czy inaczej, jeśli pokonałeś bez większych strat jego główną armię, to i tak nie jest w stanie Ci zagrozić tymi mniejszymi. Załatw jeszcze ze dwie, a będziesz miał około 90% zwycięstwa.
Ad 3. Frakcje można szykanować wydając na to punkty wpływu, choć jeszcze w wersji 2.0 tego nie robiłem bo mi nie przeszkadzały. We wcześniejszych wersjach jakoś za dobrze to dla mnie nie działało. Zawsze możesz przetestować grę rojem albo zbiorową świadomością (?), tam problem frakcji nie istnieje..;)
Przypatrz się też na czym tej frakcji zależy, bo może w łatwy sposób będziesz mógł ich zadowolić.
Ad 4. Ja wychodzę z założenia, że jeśli mam coś do kolonizowania, to robię to jak najszybciej poczynając od tych najbardziej smakowitych planet (wielkość, typ, zasoby, pozycja strategiczna względem systemów przeciwnika- oskrzydlenie/ odcięcie).
Moim zdaniem warto.

Stellaris to niewątpliwie bardzo dobra gra, a mody które robią gracze są świetne, budowanie własnego imperium rodem z Mass Effect'a, normalnie miodzio.
Jednak jeden aspekt w tej grze jest na minus.
Otóż, gram sobie w tej chwili Robotami, i postanowiłem zrobić eksterminacje całej galaktyki od tak, sojusze w tej grze są bezsensowne, atakuje jedno imperium, wypowiada mi wojnę 4 następne, dobra myślę sobie będzie trudno a tu zonk, gdy ulepszy się porty do klasy Cytadela to nie podlecą nawet na kilometr, a i tak walczymy z jednym imperium bo te 4 nie ruszą się ze swojego układu.
Ale to nie o tym, więc tak sobie podbijam imperia jeden po drugim, aż mam już połowę galaktyki w garści, brakuje tutaj jakiegoś ostrego ataku, np. w obliczu całkowitej zagłady wszystkie rasy łączą się i atakują nas by zapobiec klęsce.

Tak to nie ma żadnego wyzwania i po jakimś czasie staje się strasznie nużące, nawet kryzysy końcowe nie są trudne o ile zareagujesz szybko.