Oxenfree

Boze co za glupoty....

Ciekawa pozycja. Zaczyna się niewinnie, lecz już po koło 10 minutach rozgrywki zaczynają dziać się niezwykłe rzeczy. Świat pełen tajemniczości, magii, grozy i relacji międzyludzkich. Dziwne, że ta gra jest tak mało popularna. Zapraszam do mojego Let's playa z tej gry youtube.com/user/imperQcK

Miodna gierka, przecudnie wykonana, ciekawie napisana, z kilkoma zakończeniami, dzięki czemu warto do niej wracać. Szkoda tylko, że jest tak absurdalnie prosta.
Jak coś moja recka:
http://wpajeczejsieci.blogspot.com/2016/02/oxenfree.html

Gra na prawdę wciąga swoim klimatem. Trochę przygodówki, trochę horroru. Nie raz można poczuć dreszcz na plecach. Dawno nie miałem do czynienia z tak udanym tytułem. Jedyne co mnie trochę denerwowało to zbyt duża liczba oraz długość dialogów.

[link]

Gry zawsze miały problem z przedstawianiem poważnych historii. Albo, za sprawą imersji, coś banalnego jest wywyższane, albo faktycznie poważna fabuła jest przedstawiana w oderwaniu od interakcji (wszelkie symulatory chodzenia - listy, narracja przez otoczenie itd.). Wszystkiemu winna jest narracja - brak interakcyjnych środków przedstawiania historii. Na szczęście to się zmienia, a w ostatnich latach było sporo tytułów łączących narrację z rozgrywką. Robiły to w dwojaki sposób:

- albo tak jak Papers, Please; This War of Mine; czy, w mniejszym stopniu ale jednak, Cień Mordoru, za pośrednictwem mechanik służących bezpośrednio innemu doznaniu (np. wyzwaniu), pośrednio opowiadały historię;

- albo tak jak The Stanley Parable; Her Story, Consortium; czy w największym do tej pory kroku na ścieżce ewolucji - Kentucky Route Zero, szukały nowych, bezpośrednich mechanik dla narracji.

Jestem pewien, że bez tych tytułów (w szczególności tych z drugiej grupy) na początku tego roku nie mógłby ziścić się scenariusz, w którym gry łamią pewną barierę, stawiając kolejny krok na drodze ewolucji.
Piszę tu o Night School Studio i grze pt. Oxenfree.

Gra, która z zewnątrz jest horrorem klasy B, dodatkowo nawiązującym do serialowego hitu sprzed lat - LOST; wewnątrz jest psychologicznym dramatem, a to, czy zajrzymy pod jej skórę i ile tam zobaczmy, nie zależy wyłącznie od naszej osobowości (wiedzy, empatii, wieku itd.) czy od otoczenia, ale także od interakcji. Sercem rozgrywki jest system dialogów tak naturalny, jak nigdy przedtem - rozmowy się po prostu toczą (czy tego chcemy, czy nie, płyną razem z czasem), a my zbieramy (lub nie) głos, wybierając jedną z trzech opcji dialogowych. Dzieje się to tak dynamicznie, jak w rzeczywistości (pod tym względem Oxenfree przebija gry od TTG). Nasze wybory, w mniejszym lub większym stopniu, kształtują narrację, zmieniając przebieg rozmów: kierując je na inne tematy, bądź poszerzając pewne kwestie; oraz wpływają na same wydarzenia fabularne. Nasza bohaterka nie odzywa się bez interakcji - tu gracz ma pełną kontrolę, decydując co, i czy w ogóle, powie. To gracz współkształtuje narrację, poznając (bądź nie) lepiej miejsce oraz postacie, z którymi przebywa. To właśnie dokonując tych wyborów możemy zajrzeć pod skórę gry i poznać prawdziwą historię kryjącą się za przykrywką dreszczowca dla nastolatków (swoją drogą, genialnie zrealizowanego - oprawa audiowizualna zachwyca i buduje niesamowity klimat). To z kolei może zaprowadzić do czegoś bardzo rzadkiego w grach - refleksji i to nie związanej ze światem gry („zniszczyć tę planetę?”), lecz naszym, w pełni rzeczywistym. Refleksji osiągniętej dzięki interakcji.

Fajny klimat, pokręcona historia, ale szału nie ma. Mało gry w grze - więcej serialu Stranger Things