Gra Elden Ring | PC

Moja opinia o tej wyjątkowej nietuzinkowej grze, jestem graczem który odbił się kiedyś od DS3, pierwszej mojej gry od FS, z powodu poziomu i cały czas zachodził w myśl co jest z tą serią gier że ma taką rzeszę fanów i przeciwników... więc musiałem spróbować ER i zobaczyć o co tu chodzi i skąd oceny 10/10 a po drugiej stronie taki hejt...

Już wiem o co chodzi większości graczom którzy oceniają grę bardzo nisko nawet ze złością, część z nich sa to osoby które wcześniej odbiły się od DS3 z powodu poziomu (ja też, moja pierwsza gra od FS) Gracze chcieli teraz czegoś świeżego z cudownym otwartym żyjącym światem, który będzie prosty w ogrywaniu jak Wiesiek3 którego kocham i mam w nim nabite 300godzin. Po trailerach, hajpie gracze zakupili ER myśląc że to będzie to!!! I się okazało że to jest prawie klon DS3 z dodatkiem otwartej mapy ale dalej poziom trudności jest wysoki i ponownie gracze się odbili ponieważ niestety nie są w stanie poświecić się bo są przyzwyczajeni do koszenia w szybkim tempie wrogów tak jak to ma miejsce w innych grach z otwartym światem, które do tego przyzwyczaiły że przeciwnicy to nic innego jak szybkie mięso armatnie o którym szybko zapominasz. Więc w ER zacząłem grać i szukałem fenomenu bądź kiczu, miewałem chwilę irytacji z powodów nagłej śmierci, poznawałem mechanikę gry, musiałem to zrozumieć jak tu się gra, teraz wyjaśnię że ta gra pomimo "otwartego świata" jest w całkowicie innej kategorii, ten otwarty świat ma za zadanie dodać lekkiej swobody w grze a nie stworzyć imitację żyjącego świata. Tu się gra tak... wchodzisz do jakiejś lokacji np. jakiś garnizon na otwartej mapie, lub lochy, dostajesz łomot od pierwszego tłustego szczura bądź gwardzisty, ale po respawnie uczysz się ruchów przeciwników, poznajesz ich ataki, miejscówki, wiesz jak atakują, z której strony itp. uczysz się danego rejonu na pamięć, jak z kim walczyć, jakimi atakami i jak się bronić, uczysz się klikania w dobrym timingu ponieważ gra absolutnie nie wybacza błędów, klikania ataku na pałe jak to można robić kwadratem na padzie w wieśku na utopcach, niestety nie, z każdym walka jest indywidualna, do każdego musisz czuć respekt, nawet do tłustego szczura czy wilka i to jest piękne, ponieważ tego szczura będziemy pamiętać długo że on tam w tych katakumbach jest w liczbie trzech lub sam i potrafi zaskoczyć jeżeli go zlekceważysz i o nim trzeba będzie pamiętać, mieć na niego swoją wyrobioną małą taktykę, (to jest piękne, wymagające, respektujące każdego wroga), jeżeli czujesz się już hardy i chcesz przelecieć jak geralt po wilkach? to o nie, te niepozorne szczury Cię najpierw zestunują a potem dojadą nawet jak będziesz w dobrym gearze, dlatego że ich nie respektowałeś!, wilki zrobią z tobą to samo... Dalej jak jesteś słaby to tyle ile uda ci się zabić to za te prochy się rozwijasz w miejscu łaski, levelujesz, czasami wypadnie Ci lepsza broń i coraz to lepiej rozbijasz ten garnizon lub inne potwory, podbijasz poziom oręża materiałem który szukasz w kopalniach, następnie wracasz do miejsc gdzie umierałeś i radzisz sobie już znacznie lepiej, idziesz dalej, następnie gdy już jesteś mocniejszy to expisz proch na tym garnizonie/innej lokacji przez którą przechodzisz i rozjeżdżasz wszystkich w minutę bez otrzymania obrażeń. Wcześniej w jakimś miejscu rozbijał cię wielki rycerz? to teraz gdy jesteś dopakowany i znasz jego ruchy i posiadasz wyuczone ruchy to ty go robisz jak chcesz w 10 sekund bo jesteś go nauczony (to jest piękne, wchodzisz i mówisz I"M BACK BITCH and BYE, maybe try me next time) - dlaczego - bo znasz wszystkie jego/ich ruchy, ataki itp. zasięg, timingi, ale respektuj każdego bo jeżeli popełnisz błąd to będzie po tobie! Gdyby przeciwnicy byliby łatwą przeszkodą, nie pozostawali by w pamięci.. Trzeba tą grę traktować jako grind siebie. Mi np. się podoba że wszyscy tam mają swoje chodzenie „po sznurku” bo się ich uczę, to ułatwienie w zamian za wysoki poziom jaki gra stawia. Wiem gdzie kogo się spodziewać i w następnych wizytach w tym rejonie mam już obraną taktykę na nich wszystkich, kolejność, rozbijam ich w chwilę i zdobywam prochy, ale cały czas pamiętając aby ich nie lekceważyć bo jeden ich atak/uderzenie we mnie będzie potrafiło mnie obalić i zabić.. To mi się podoba, czyli kiedyś mnie tu mordowali a teraz ja po nich przechodzę nie trudząc się za bardzo, ale prowadzę się z dużym skupieniem jak snajper, to jest piękne.. To inna gra, całkowicie inna, zarąbista w swej prostocie świata, wymagająca w swoim poziomie trudności, wynagradzająca za cierpliwość i poświęcenie, ucząca szacunku do każdego wroga. Każde wejście bossa jest epickie, to jest BOSS a nie duży mob do przejścia, masz zacząć z nim starcie, masz ponieść porażkę, masz poczuć jego moc!, masz zobaczyć jego wściekłość, wielkość i majestatyczność, masz poczuć jego historię, on nie stoi tu i nie czeka na Ciebie, ty jesteś do niego malutki, on ma epoki walk za sobą, tysiące starć, swoją historię i aby go pokonać musisz na to zasłużyć, musisz na to zapracować!!! Na ile tą grę oceniam? to całkowicie inna kategoria, dla ludzi wymagających czegoś więcej, nie dla niedzielnych graczy, gra wymaga skupienia, wymaga poświęcenia, zaangażowania. Nie jest typu zagraj/zalicz i odstaw. ER jest dla graczy którzy chcą coś zbudować, stworzyć swojego wojownika w wirtualnym świecie, przejść drogą krwi, cierpienia, poświęcić się dla potęgi tego świata który zabija 95% innych graczy od początku tak bardzo że przestają w to grać... Wynagrodzi Cię na końcu za wytrwałość. Wtedy stworzysz z krwi, potu, czasu postać, która będzie pływać w tym świecie pomiędzy morderczymi wrogami, nagrodzi Cię umiejętnościami, które pozwolą Tobie rządzić w tym koszmarnym świecie, tam gdzie przetrwają tylko najsilniejsi, najsłabsi siedzą z daleka płacząc, że ten świat jest za trudny, spoglądając zawistnym spojrzeniem i z niedowiarą na Ciebie jak tam sobie poradziłeś i radzisz z tym co zabija ich samym spojrzeniem. Ta gra pokazała mi całkowicie inny poziom doznań, wyżynę na której stoją nieliczni. Oceniam tą grę na … Sami się domyślcie…

Już dawno nie widziałem takiego gnojenia gry na golu od czasu TLOU2, przy czym tam, subiektywnie kulał tylko jeden element, a tutaj gra gnojona jest za całokształt. Wszystkie teksty o grze minusowane (sprawdzałem), masa nowych kont do gnojenia gry i komentarze bez konkretów, pełne ogólników i lania wody.

Tymczasem ja bawię się przednio i piję kawkę podlaną łzami hejterów.

Via Tenor

A.l.e.X ale piecze..
A GOTY zasłużone.

https://youtu.be/XSHXE4wEjOI

Na metacritic 97 tutaj 7.2, zaniżają ocenę.Leci im po nogawce po ciężkiemu jak myślą o grach from.Śmiechu warte.

Fenomenalna gra.
Na początku ma sie wrażenie, że ten otwarty świat jest bezsensowny, człowiek nie wie gdzie iść, za co sie zabrać... w Soulsach nawet jak sie gdzieś utknęło to wystarczyło połazić troche i sie odkryło gdzie iść, tutaj naprawdę jest obłęd na samym początku, ale po kilu godzinach eksploracja staje sie coraz przyjemniejsza
Zanim zabiłem pierwszego dużego bossa w grze miałem za sobą chyba 5+ minibossów, którzy wcale nie byli łatwi (szczególnie minibossowie z tych okrągłych aren, które sie aktywuje w ich centrum), pierwszy boss był problematyczny, ale dopiero Godrick dał mi popalić, na szczęście po kilkunastu próbach też poległ, a gra po tym robi sie jeszcze lepsza i lepsza
Masa dungeonów, kopalni, zamków, ruin, ukrytych jaskiń, NPCtów i interakcji z otoczeniem.
System craftingu jest troche bezużyteczny, nie korzystam z niego praktycznie w ogóle, ale jestem dopiero jakieś ~35 godzin w grze więc może jeszcze kiedyś zaczne z tego korzystać na poważnie

Brakuje troche różnorodności w późniejszych dungeonach, zamiast nowych minibossów używani zostają poprzedni z lekkimi modyfikacjami, lub co mnie osobiście kompletnie dobija i denerwuje, niektóre dungeony kończą się walką z DWOMA minibossami na malutkiej arenie, wolałbym żeby tam było coś oryginalniejszego zamiast ctrl+c ctrl+v, ale poza tym ogólnie bardzo spoko
Dungeony są zwykle bardzo podobne i idą tym samym schematem, ale zawsze stanowią wyzwanie i te w dalszych częściach gry są bardziej rozbudowane, nigdy nie jest to prosty spacerek

Bardzo podoba mi sie, że z niektórymi bossami można walczyć na koniu, Tree Sentinel z początkowej lokacji, Death Bird z rzeki i wiele innych, można stanąć z nimi twarzą w twarz i turlać się unikając ich ataków, lub jeśli mamy na to ochotę wsiąść na konia i metodycznie rajdować i wymieniać się ciosami aż do pokonania przeciwnika. Koń przydaje sie w walce z ogromnymi przeciwnikami np. pomarszczeni giganci lub ci kamienni, walka z nimi jest ogromną frajdą na koniu. Z konia można również skakać na przeciwników aby zbić im poise lub zadać po prostu większe obrażenia, można robić taktyczny odwrót aby po chwili skoczyć znowu na przeciwnika lub jeśli jesteśmy zbyt słabi, uderzać wrogów z konia metodycznym i powolnym rajdem.
Przez pierwsze kilkanaście godzin nie zauważałem żadnej różnicy między dniem i nocą, ale teraz jak przebiegam przez mapę w nocy widzę nowe potwory, niektóre sobie śpią i można się przekradać, o różnych porach dnia pojawiają się też różni bossowie, nie jest to być może coś super rewolucyjnego, ale zawsze jest to jakaś różnorodność i urozmaicenie i tak już bardzo fajnej rozgrywki.

Nie odkryłem wielu ciekawych umiejętności, mój pierwszy run przechodzę zwykłym wojem z wielką bronią i nie używam za bardzo magii, ale nawet tutaj jest kilka fajnych umiejętności, których można używać aby sobie ułatwić rozgrywkę, spirit ashes w niektórych przypadkach to swojego rodzaju easy mode (jellyfish) działający prawie jak summon NPC/gracza
Gra zdecydowanie jest bardziej przystępna niż inne soulslike, natomiast nie znaczy to, że jest łatwo. Umiera sie tu znacznie częściej niż w innych grach Fromsoftu, ale śmierć nie jest karana tak mocno, bo zwykle mamy obok posągi odrodzenia lub Sites of Grace (ogniska) więc po śmierci możemy wsiąść na konia i po chwili znaleźć sie w miejscu, gdzie zginęliśmy. Przystępność gry polega przede wszystkim na tym, że kiedy utknie się w jakimś miejscu, nikt nie broni nam zrobić zwrotu o 180 stopni i próby eksploracji innych miejsc, w których można znaleźć lepsze itemy oraz wylevelować postać, nie ma tutaj praktycznie żadnych sztucznych barier (nie licząc oczywiście tego, że trzeba jednak iść z fabułą troche żeby odblokować następne części mapy przykładowo bez pokonania Godricka nie da się CHYBA do Liurnia of the Lakes), jeśli jest zbyt silny przeciwnik po prostu szukamy innego, niektóre mechaniki gry, jak np. wspomniane wyżej spirit ashes, są w stanie w pewnych sytuacjach znacznie ułatwić rozgrywkę i niedoświadczonym graczom pomóc pokonywać bariery. Jeśli ktoś boi sie, że gra jest za łatwa, zbyt uproszczona lub "scasualisowana" to absolutnie nie ma sie czym martwić, są to stare dobre soulsy z nowym, otwartym światem, historią i wieloma nowymi rzeczami, których odkrywanie i poznawanie to czysta przyjemność

Są pewne problemy z wydajnością, stuttering w pewnych miejscach daje o sobie znać, ale według mnie gra działa i tak lepiej niż wiele gier AAA, które dziś wychodzą, na moim przestarzałym już komputerze gram na nisko-średnich z fps pomiędzy 50-60, w ciągu ok. 35h rozgrywki miałem może 2-3 crashe i to nie w żadnych ważnych momentach, czasem są pewne ściny, czasem fps spadają znacznie bardziej niż zwykle, ale w 100% da się grać. Ludzie wyrobili sobie jakieś dziwne przeświadczenie, że gry Fromsoftu zawsze miały malutkie wymagania i że zawsze działały perfekcyjnie, co jest kompletną bzdurą. Gra mimo problemów na premiere działa bardzo dobrze, nie napotkałem sie na praktycznie żadne glitche czy bugi (poza jednym gdzie po skoku utknąłem między drzewami w animacji spadania, ale po ok. minucie moja postać sama umarła, bo chyba fromsoft przewidział takie rzeczy), wg. mnie poza tym stutteringiem nie ma sie absolutnie do czego przyczepić

Elden Ring recenzja po platynie
Czas gry 164h
Level 170
Platforma PS5
Styl gry: połowa gry miecz z tarczą plus czary dalekodystansowe na trudnych przeciwników, reszta gry miecz (Bloodhound’s Fang) i tarcza (Brass Shield) bez czarów.
Ulubiony i najtrudniejszy Boss: Malenia! Jest niesamowita.

Platyna zdobyta w 1 przejściu gry z małą pomocą WIKI i wczytywaniu savy na koncu gry co zajęło 10minut do zdobycia 5 zakończeń (1 nie udało się podczas gry ale nie ma to znaczenia dla platyny).

Zacznę od tego że nie ma gry idealnej jednak Elden Ring zasługuje w moim mniemaniu na 10/10 za świeże podejście do tematu open world, za wciągającą walkę, emocjonujące potyczki z bosami, za to że chce się wracać do niej codziennie i ma efekt „jeszcze jednej tury”.

Porównuje ją do jednej z moich najlepszych gier RPG Wiedźmina 3. Te gry sporo się od siebie różnią, Wiedźmin stoi bardziej historią, fabułą, dialogami i interakcją z NPC co bardziej preferuje w grach jednak Elden Ring broni się wciągającą walką, wyzwaniem i cudownie zaprojektowanym światem zaskakującym i nawet po 100h gry…

Gdybym miał wybierać to Wiedźmin 3 i RDR2 stałyby na czele a Elden Ring zaraz za nimi w mojej hierarchii.

Co do jakości wykonania na PS5 nie mam zarzutów, ani razu gra nie wywaliła mnie do menu, wszystko działa płynnie bez gliczy jedynie widać czasem odczytujące się tekstury w oddali ale to nie przeszkadza. Grałem na performance mode czyli 60fps i gra się płynnie i przyjemnie.

Jest to moja pierwsza ukończona gra od From Software. Polecam.

Ja zrobie sobie przerwę i następną grą studia będzie dla mnie Demon Souls.

Walka z ostatnim bosem:

https://youtu.be/tGpc-7cx83A

W Elden Ring mam już ograne ponad 60 godzin. Praktycznie nigdy nie opisuję wrażeń z gier. Gry przechodzę i zapominam. Przez ostatnie kilka lat często miewałem wrażenie, że może jestem trochę za stary na gry, bo nie dawały mi tej dziecięcej frajdy, jaką pamiętam. Przynajmniej jeśli chodzi o nowe tytuły, bo jest garstka staroci (niektóre ciągle aktualizowane, jak Path of Exile), do których lubię wracać. Jak pewnie się domyślacie, ER zmienił moje postrzeganie gier – ja po prostu grałem w nie te gry, co trzeba.
Elden Ring jest moim pierwszym Souls Likiem. Na pierwszy ogień poszedł Vagabond. W grach z widokiem trzecio-osobowym zazwyczaj wybieram postaci na zręczność, jednak tutaj zrobiłem wyjątek i zagrałem rycerzem wyspecjalizowanym w ogromnych mieczach dwuręcznych. Na początek otwarty świat. Nie jestem fanem otwartych światów! Lubię gry liniowe. Nawet w ER, największą frajdę mam w dungeonach, zamkach i tych bardziej liniowych lokacjach. FS doskonale utrzymało jednakże dobry balans. Początkowo może chodzi się po tym świecie bez celu, jednak ten szybko się krystalizuje. Co więcej – każdy kierunek jest dobry. Jestem wdzięczny developerom, że nie odczuwam czegoś, co zniechęca mnie we wszystkich grach z otwartym światem – zwykle wchodzę do miasta, zbieram znaczniki, questy poboczne, czuję potrzebę wykonania tego wszystkiego, nim po prostu będę eksplorował. A tu? Każdy kierunek w tej grze jest dobry. Gra polega na tym, że idziesz przed siebie, a gra wykorzystuje mój ulubiony sposób na mówienie: „nie tu, jeszcze nie teraz”, gdy wróg robi sobie z twoich kości wykałaczki po jednym hicie. Czasami musiało upłynąć 10 godzin gameplayu, żebym powrócił do pewnych lokalizacji i spróbował swoich sił ponownie. Nie muszę dodawać, z jakim poczuciem nagrody wiązało się wypełnienie tych czelendży.
Kolejna kwestia – walka. Jest coś, w ER, co sprawia, że chyba nie ma dla mnie powrotu do innych gier z „trzeciej osoby”. Mechanicznie jest to majstersztyk. Gra powolnym rycerzem z mieczem dwuręcznym jest inna, niż szybką postacią. Feel walki jest świetny, hitboxy są precyzyjne, iframes totalnie mnie kupują i jako fundament mechaniki - przepadłem, uwielbiam. Gdy walka jest zbyt trudna, można posiłkować się craftem. Tu podkreślę, że ja nienawidzę craftu w grach, bo gry są zbyt łatwe, żeby chciało mi się craftować. Autentycznie, jeśli mogę przejść fabułkę rozbijając wszystko pięściami i krzycząc „Leeroy Jenkins”, to to zrobię. Tu się tak nie da. Są momenty, gdzie posiadanie jednego przedmiotu wykreśla cienką linię między życiem a śmiercią.
Kolejna rzecz, za którą kocham ER, to konieczność skupiania uwagi. Żyjemy w głośnym świecie, gdzie wokół nas dzieje się dużo. Multitasking w pracy, multitasking w domu, bombardowanie powiadomieniami, akcją. Nawet gry nie są tu wyjątkiem, bo często projektowane są tak, że ma się dziać dużo, szybko, na raz. I tu pojawia się ER. Gra, w której znalazłem ukojenie nerwów. Serio – nic nie zrelaksowało mnie bardziej, niż 2 godziny prób walki z Radhanem, gdzie musiałem skupić uwagę, uważać, co robię. Zauważyłem, że przechodząc jedenasty raz ten sam dungeon, czuję relaks i odprężenie, połączone z nagrodą, gdy uda mi się przejść hipotetycznie coś trudnego. Wreszcie - w tej grze najbardziej pokochałem to, że to niekoniecznie moja postać robi się silniejsza. To ja, jako gracz, jestem lepszy, bardziej precyzyjny. To nie postać progresuje, a często właśnie my. I to jest chyba najbardziej uzależniająca mechanika, jaką znam w grach.
Sam otwarty świat jest przepiękny, dziwny, intrygujący. Lubię zwiedzać go szczególnie, gdy właśnie ukończyłem trudne wyzwanie. Lubię wsiąść na konia i zwyczajnie odpocząć. To połączenie groteski, horroru, melancholii idealnie przypadło mi do gustu. Wreszcie wertykalność świata, majestatyczność budowli, z których wiele da się eksplorować. Totalne mistrzostwo.
Ah i skoro wcześniej było o koniu, to może jeszcze kwestia walki konnej. Wydaje się nieco przegięta, ale to chyba najlepsza mechanicznie walka tego typu, jaką widziałem. Pojedynek konny z pierwszym rycerzem z Limgrave to arcydzieło artystyczne. Wprowadzenie tego elementu dodało grze kapitalnej głębi. Każdy boss fight pamiętam w detalach. Każdy trudny przeciwnik wypalił mi się w pamięci. Coś niesamowitego.
Wreszcie sama historia, fabuła, sposób narracji. Im dalej w głąb świata, tym bardziej zaczynam rozumieć kim jesteśmy, co tu robimy i czego szukamy. Urzeka mnie design postaci i bossfighting oraz kreowanie dramatyzmu muzyką, światłem, dialogiem. Taki Godrick, który całym sobą krzyczy o niedowartościowaniu, braku pewności siebie. Radhan, którego pochłonęło szaleństwo i pragnie już tylko zakończyć swój żywot na polu bitwy. I ta złowieszcza cisza, gdy nagle znika z pola walki. Wreszcie w samej bitwie uczestniczą różne postaci poboczne, którym pomogliśmy na swojej drodze. Sposób narracji tej fabuły działa i mnie kupuje. Te niedopowiedzenia są właśnie tym, co sprawi, że zapamiętam te postaci i ich historie na długo. Pamiętam, jak po pokonaniu Rennali, po prostu usiadłem, ogarnął mnie jakiś dziwny smutek nad jej losem i zacząłem myśleć, co też się z nią stało, kim była. Wiązało się to z dużo większym zaciekawieniem, niż w grach, które narracyjnie próbują krzyczeć nam w twarz.
Wreszcie kwestia grania online. Nigdy nie brałem udziału w eventach PvP, nie zapraszałem też graczy do siebie. Kocham możliwość tworzenia wiadomości, uwielbiam wskazówki od innych graczy, czasami dość trollerskie. Wiele razy ryczałem ze śmiechu.
Podsumowując, jest to chyba najlepsza gra, w jaką zagrałem w ostatnich latach, a jest to – podkreślam – mój pierwszy Souls Like. W zanadrzu czeka już Baldur’s Gate 3, który na razie liznąłem, a o którym wiem, że będzie kolejną grą, która wsiąknie ponad stówkę moich godzin.
Uważam się także, w pewnym sensie, za szczęściarza, bo jak wspomniałem, ER był moim pierwszym Souls Lajkiem. Nie tylko planuję przejść ER przynajmniej jeszcze dwa razy, na innych postaciach, ale także zakupiłem już kolekcję gierek od FS i po ER, na pierwszy ogień pójdą Soulsy, Demon Soulsy i Bloodborne. A sam ER rozpalił we mnie na nowo tę miłość do gierek, którą miałem jako nastolatek i cieszę się, że ostatecznie się okazało, że to nie ze mną był problem. Ja po prostu nie grałem w gry skrojone pode mnie.

O ile gra cie nie pokona, to jestem mega ciekaw jak From Softowy symbolizm oraz budowe swiata i sposob przedstawiania jego historii i samej fabuly oceni polonista i osoba mega "oczytana".

Od siebie dodam zeby nie przesadzic w druga strone i nie grac z checklista rad, bo o ile oczywiscie sa one super pomocne i trafione, to naprawde te gry nie sa az tak trudne. Trzeba tylko zmienic podejscie i mindset troche, bo nagradzaja granie uwazne, kreatywnosci i uzywanie mozgu (wtedy sa poprostu troche wymagajace ;)). Tylko tyle i az tyle.

No i nie czytac alexa, bo cos tam bredzi o jakims smoku, ktorego nawet nie dasz rady znalezc od razu bo cie zabija po drodze 3466 razy. ;)

Crazed Lunatic Illustrates Entire Elden Ring Play Through In 600 Page Sketchbook / Part 1 Limgrave

Coś pięknego. Znowu mnie coś zaskakuje. Artysta dokumentujący swoje przejście Elden Ring w sketchbooku, ale jak! Materiał sprzed 12 dni. W załączeniu samo Limgrave 46 min. Oglądamy cały sketchbook z obrazkami i przyjemną gawędą autora o tym co go spotkało. Piękne i dobre na chwilę relaksu lub wspomnień. Zazdroszczę takiego talentu. Jako gracz nie jest jakiś super zaawansowany. Ale ciekawe na jakie szczególiki artyści zwracają uwagę. Z drugiej strony wrażliwość artysty nie pozwala dostrzec "piękna" niektórych elementów lore. Np. uśmiechnąłem się gdy autor, dobra dusza, próbował przy Godricku dociec co to grafting i takie słodkie wyjaśnienie namalował, tylko dlaczego "babcia ma takie wielkie oczy, brzydką twarz" i... tyle rączek :-)) Dowiedziałem się też o nowej mechanice zwanej Real Time Grafting :-)) No tak. Grafted Scion też może być nazywany pieszczotliwie "pajączkiem" dopóki się nie dokona wnikliwej inspekcji jego ciała lub nie zobaczy Zullie tW ściągającej i zaglądającej mu pod płaszcz ;-)

https://www.youtube.com/watch?v=CxMYD3YXzlQ

Widze, ze kolejny zmatowieniec wrocil powtorzyc cykl - szanuje. :D To i ja sie przedstawie z tej okazji - John Malkovich level 158 (tak - zabilem smoczyce, a pozniej farmilem zombie-ptaka niedaleko palacu Mohga i aktualnie jestem przelevelowany pewnie minimum o jakies 20 poziomow). Trzymam sie archetypu Wieznia i rozwijam zrecznosc i inteligencje. Glownie zrecznosc chociaz siłą rzeczy na tym poziomie mam juz soft cap i lece dalej w int. Od poczatku walcze mieczem z podwojnym ostrzem - aktualnie model Obieracza Boskiej Skory zaklety chlodem + tarcza. Gdy czuje, ze mam dobre flow chowam tarcze i chwytam bron oburacz.

Magii zaczalem uzywac raczej pozno i bardzo sytuacyjnie - do tego przez statystyki nie mialem zbyt duzego wyboru zaklec. BTW. nadal nie czuje sie komfortowo czarujac w trakcie walk z bossami. Zawsze gdy probuje to wylapuje jakiegos combosa bedac zamknietym w animacji (tak wiem, skill issue :D). Takze czasami rzucam sobie buff zmieniajacy obrazenia broni na magiczne i staram sie przytulic do przeciwnika. Za to w otwartym swiecie magia baardzo ulatwia mi zycie - w moim przypadku np. Armata Haimy oszczedza mase czasu przy grupach przeciwnikow. Meteoryty okazaly sie bardzo skuteczne na smoki w Caelid. Dwa-trzy casty na starcie i zaczynasz walke od powalenia bestii na glebe. Oprocz tego zdejmowanie upierdliwych lucznikow z dachow itd itp.

Aktualnie zmierzam w koncu ubic Ognistego Giganta. Wstrzymywalem sie z tym (a konkretniej z tym co bede musial zrobic pozniej) do momentu az poczuje, ze niczego sobie nie zablokuje w open worldzie.

Na zdjeciu aktualny wyglad, ale lubie czesto zmieniac outfity. :) Szczegolnie ze w tej rozgrywce baaardzo skrupulatnie wszystkie zbieram i jest z czego wybierac. ^^

Ps.
Tez chce taki kubek. :O

Nareszcie.

Czuję się trochę jak w 2022, wygaszony (przez długie czekanie) hype wraca.

Z gory uprzedzam ze symphonic metal, bo nie kazdy lubi jak baba "pieje". Ja np. lubie i mi sie podoba. ;)

Tekst mocno daje rade. Wizualnie tez super. Swietne ujecia z gry robione za pomoca freecam. Podobnie jak w filmach Vattividya. Tylko tutaj mamy lepsza jakosc i profeske. Slicznie to zrobione jest.
Widac ze skladal to ktos kto dostal mega specyficzne wytyczne dotyczace poloczenia wizualia-tekst, albo poprostu zna i lubi ta gre i historie.

Za wisienke na torcie uznaje waterfowl dance polaczone ze slowami "I will dance divine!", a poszczegolne sekwencje ciosow sa zsynchronizowane z gitarowym riffem.

https://www.youtube.com/watch?v=KQrEfkoTkpA

W naszej mieścinie nie za wiele się dzieje.
Lubimy z ekipą rozsiąść się na łące i liczyć pociągi.

Jak już jesteśmy przy ciężkich uderzeniach, to kolejny

Spoiler alert: walka z Margitem.

Pierwsza faza to to, co uwielbiam w tych silnych broniach. Weszła ładnie.
W drugiej pogubiłem się jak totalny bobik.

Muszę jeszcze znaleźć rozwiązanie do odzyskiwania równowagi po tych ładowanych atakach, bo Malenia taka miła nie będzie. Wiem, że ludzie ją robią jakoś kolosalnymi mieczami, ale na razie miałem mało sukcesów w temacie...

P.s. jedyna rzecz, z którą mam trochę problem w ER: jestem ewidentnie przelevelowany na typa, a chyba jeszcze mi ktoś z Limgrave został.

https://youtu.be/wXpWFsXPrVI?si=vAewFIlfq_Ovb2tS

Zapraszam na polowanie!

Lepszy widok tutaj:
https://twitter.com/Bukary_Tatry/status/1768332473245499500

Mohg - https://www.youtube.com/watch?v=uOL1cOR2f8I - ładniej już mi się nie chce tego powtarzać (lvl109).

No ten to mi krwi napsuł (pun intended) - gram bez summonów i póki co nie ginąłem więcej niż 5 razy, tu lekko 50 na pokonanie go 4 razy :) Chociaż mocno się bawiłem bo fajna walka.
Colossale imho tragiczne do niej - za wolne i nawet po lekkim ataku można dostać kontrę na twarz.

Ale mnie wnerwiały te filmiki co mu ludzie robią 2500dmg na hita i piszą że izi :) Niektórzy to nawet 2giej fazy nie mieli.
Inna sprawa jak on musi wnerwiać tych od no-hit runów xDDD

Ok, jak najszybciej do tej Malenii teraz, bo ponoć najgorsza małpa... i w sumie chyba koniec.

Suchar na koniec:

- Ej, ile Poise ma Mohg?
- Tak

Też uważacie, że nadchodzące zaćmienie słońca będzie miało coś wspólnego z nowościami na temat Elden Ring?

Dla pustych, którzy nie wierzyli lub przegapili
https://www.youtube.com/watch?v=l6pCyV7PnqI&list=PL0BYWgqOO9ChaCoNFMe46GHVtIQz71hQx

Humanity Restored
Byle do stycznia i wyruszamy w drogę na naszych wiernych Yakulach!

Ogólnie jest dobrze, ale na tym obrazku wieje straszną biedą, i mam nadzieję że jednak w grze będzie więcej plastyczności niż takich widoków. Te płaskie bitmapy drzew w dolinie to jest 1:1 poziom pierwszego Dark Souls. Gdyby to był soulslike od jakiegoś indie studia, to roznieśliby ich śmiechem. Szczerze, to wyobrażałem sobie Elden Ring jak coś wyglądajacego jak Death Stranding tylko że z zamkami, chodzi mi o ten typ krajobrazu i kolorystykę. Jakoś dziwnie dużo w Elden Ring wszelakich róży i fioletów.

Jutro 15 min. gameplay'u Pany! :D Będzię oglądane.

Jako że premiera za rogiem, to summonuje użytkownika 12dura , który jest jednym z większych fanów gier From na forum, a nie odzywał się już od ponad półtora roku :( Może zjawi się przy okazji Eldena.

Rzeczywiście, w trybie wstecznej z Ps4 na Ps5 jest najlepiej, 1800p&60. Reszta słabo, szkoda ;/
https://www.youtube.com/watch?v=XN-KSDt8nRY

Jestem po 10h gry i oczywiście wielokrotnej śmierci… doszedłem do pierwszego głównego bosa po 5h ale nie dałem rady. Zawróciłem i śmigam teraz po Limgrave, odwiedzam różne miejsca zdobywając nowe ulepszenia oraz rozwijając postać… Kilku mini bosow juz za mną… Gram Confessorem i dopiero od 2h używam magii ofensywnej (kule ognia) wcześniej tylko leczenie. Troche to pomaga jednak większość walki to miecz i tarcza a na minibosow wzywam Spirits i bardzo pomagają w walce. Pierwsze 5h duzo ginalem ale teraz powoli rozkminiam ten swiat, sposób walki, pomocne czary i jest coraz ciekawiej.
Wcześniej gralem w Dark Souls jednak nie ukończylem przy dwóch podejściach a Elden Ring wydaje mi sie ze będą grac do końca.

Pierwsze spostrzeżenia:
Gra jest dość trudna i nie wybacza błędów jednak satysfakcja z zabijania ciężkich przeciwników czy minibosow jest spora i nagradza stopień trudności.

Grafika jest Ok ale bez szału, dałbym tak 8/10 na te czasy.

Optymalizacja: gram na PS5, raz mnie wywaliło z gry, grałem przede wszystkim performance mode jednak teraz włączyłem quality i obserwuje. Przy performance mode nie było problemu ze spadkiem klatek, jednak przy quality mode juz widac od czasu do czasu zwolnienia. Dałbym 7/10 - musza nad tym popracować i dopieścić. Doczytywanie detali tez widac choć nie przeszkadza.

Jak na nowicjusza tego świata to nazwy przedmiotów i opisy mało mówią i całe UI jest dość pogmatwane. Dopiero po 10h jakos to ogarniam choć czasem i tak zły przycisk wybiorę ale to juz problem rozkładu guzików na padzie i da sie to zmienić. Musze sie posiłkować google od czasu do czasu jak nie wiem co do czego służy i jak sie tego używa…gra nie tłumaczy sporo rzeczy.

Eksploracja - swiat jest duży choc dość pusty, cieszy brak ??? na każdym kroku, jest szybka podróż i szybki koń wiec nie trzeba męczyć sie na piechotę. Ekslopracja jest ciekawa gdyż nigdy nie wiadomo na co się natkniesz choc chciało by sie więcej tego plus jakies poboczne zadania od NPC czego praktycznie nie ma.
Wizja artystyczna i design jest piękny. Brakuje trochę częstszej super klimatycznej muzyki! Włącza sie czasami w trakcie walki z bosami.

Fabuła - jak powszechnie wiadomo tego w grach From Software za duzo nie ma. Brakuje mi ciekawych dialogów czy cut scenek, swiat jak dla mnie jest dość pusty bez NPC i ze stojącymi w bezruchu wrogami czekającymi na nas.

Gra sprawia mi satysfakcję choć wolałbym więcej fabuły, dialogów, cut scenek itp itd.
Po 10h na pewno nie jest to dla mnie 10/10 - oceniłbym na 8/10 ze względu na kilka problemów z optymalizacja oraz dość pusty swiat, brak side questow. Widocznie w grach From Software liczy sie tylko walka…a szkoda.

Przeglądając wcześniejsze pytania w komentarzach zauważyłem kilka uwag o problemach utrudniających zabawę u graczy mających pierwszy raz styczność z FS, sam pierwszy raz dotknąłem DS kilka miesięcy temu. Niektóre z problemów mogą być spowodowane nieświadomością pewnych mechanik gry. Nie odnoszę się do ewentualnych problemów technicznych i do doświadczonych graczy. Gra ma szereg mechanik i narzędzi, których nieświadomość czyni rozgrywkę mordęgą, a których znajomość czyni ją dużo łatwiejszą i przyjemniejszą. Tutorial można szybko przebiec i zapomnieć, a tłumaczy tylko absolutne podstawy. Ilość i różnorodność buildów, broni, wspomagaczy, sposobów rozgrywki jest niesamowita i sprawia, że przy odrobinie cierpliwości można znaleźć swój ulubiony styl i satysfakcję. To jeden z wyznaczników tego gatunku.

Prostsze problemy rozgrywki z komentarzy:

"nie można biegać" - można chodzić, biegać (wystarczy wcisnąć B - na padzie), skakać, jeździć na koniu, jeździć szybko na koniu, fruwać kanałami powietrznymi na koniu w wybranych punktach, walczyć na koniu, co daje też kolejną opcję różnorodności w pokonywaniu niektórych wrogów

"wolne uniki / postać wolno się turla przy unikach" - jest mechaniką gry, tzw. fat-rolling, występuje gdy ciężar wyposażenia postaci > 70% udźwigu maksymalnego ("duży ciężar" w Statusie); "średni ciężar" czyli 30-70% udźwigu zapewnia normalne tempo uników z przewrotem, "mały ciężar" < 30% udźwigu zapewnia najszybsze uniki

"zawieszanie w walce na 1s i boss mnie rozwala" - mechanika gry wymaga od gracza dynamicznego zarządzania Energią w trakcie walki, Energia zużywa się w trakcie ataków lub blokowania ciosów, szybkość zużywania zależy od builda / broni, w przypadku ciężkich broni wystarczy kilka wyprowadzonych jeden po drugim ataków; Energia odnawia się gdy nie atakujemy i nie trzymamy bloku; trzymanie bloku w gotowości na przyjęcie ataku przeciwnika nie pozwala na odnawianie energii (odwrotnie jak w Sekiro gdzie trzymanie bloku szybciej odnawia postawę). Jeżeli gracz doprowadzi do zużycia Energii np. mashując przyciskiem ataku, to w końcu może nie być w stanie wyprowadzić ataku przez ~sekundę do czasu odnowienia (brak reakcji na przycisk w tym czasie); podobnie przy blokowaniu - przeciwnik może zdrenować Energię gracza, przełamać jego postawę i będzie przez chwilę całkiem bezbronny.

"nie zadaję żadnych sensownych obrażeń" - każda broń wymaga od postaci określonych minimalnych statystyk do jej normalnego używania, różnych dla różnych broni (Siła, Zręczność, Mądrość, Wiara), jeżeli broń wymaga Siły 20, a postać ma 15, to może ją założyć, ale ma stosowny znaczek ostrzegający i nie będzie zadawała nominalnych obrażeń. Można ją w niektórych przypadkach efektywnie używać chwytając oburącz. Nie dotyczy broni klas początkowych bo są odpowiednio dobrane, ale już pierwsze znalezione bronie w świecie mogą przewyższać aktualne statystyki gracza. Wtedy trzeba sobie dolevelować konkretne parametry. Dopasowana broń zadaje podstawowe obrażenie stałe i dodatkowe zmienne skalowane ze swoimi parametrami Siła, Zręczność, itd. co jest drogą do zwiększania jej obrażeń obok podnoszenia poziomu broni u kowala.

Polecam też taktyczne pokonywanie grup wrogów, skradanie, ataki z tyłu, ataki z wyskoku, parowanie, kontry po blokach + eksperymentowanie z dostępnymi narzędziami.

Moja postać w dwóch najlepszych zbrojach dla maga:
Śnieżnej Wiedźmy

10/10 z mojej strony. Pełne okrągłe, nie naciągane 9+, nie inaczej. Ocena osobista, subiektywna, niewymuszona i uczciwie zapracowana przez grę. Gdyby nie mroczny klimat, to tą grę powinni zrobić przedmiotem w szkołach, gdzie każdy uczeń miałby się jej nauczyć i przejść w ciągu półrocza, a potem na zaliczenie wytłumaczyć jak tego świadomie dokonał, jakie podejście zastosował, jakich narzędzi użył, czego musiał się dowiedzieć i jak pokonał trudności. Tak uformowany uczeń zrobiłby ogromne postępy w rozwoju osobistym i byłby przygotowany do inteligentnego mierzenia się z różnymi wyzwaniami życiowymi :-)

Podstawa i warunki oceny: Daje tu ocenę obrazkową, a rzeczywistą, wliczaną do średniej, dam w sekcji Xbox'a. Gram na Xbox Series S. Platformę wybrałem do tej gry specjalnie dlatego, że w ocenach technicznych przed premierą na niej gra była oceniana najlepiej :-o Potwierdzam, nie uświadczyłem żadnych problemów technicznych i ani jednego zawieszenia czy błędu, a gra chodzi płynnie. Tajemnicą producenta pozostaje dlaczego tak jest. Tekst tu, bo tu jest cała dyskusja. Ocena w Xboxie, aby nie denerwować PC. Mam za sobą 40h gry, jeszcze jej nie skończyłem, ale mam za sobą odkrytą i rozpoznaną prawie całą mapę, wielu bossów, NPCów, doświadczeń, posuniętą fabułę i różne questy. Nie robiłem założeń na początku i nie miałem WOW w pierwszych godzinach. Od początku jednak podziw dla gry nieustannie rośnie. W pewnym momencie po jakichś 2 dniach zrzuciło mnie z wrażenia z siodła Strugi i stwierdziłem, że recenzenci mieli rację. Od tej pory to już jest pewny poziom 10, i dalej rośnie chociaż nie ma już gdzie. Gra w dalszej części musiałaby coś totalnie skopać, aby to zdanie się zmieniło. Przeszedłem teraz od radosnej eksploracji i zachłannego poznawania świata, nowych narzędzi, metodycznego przechodzenia wybranych lokacji, dopieszczania builda, do etapu kiedy chcę zwolnić i przyjemnie spędzić czas tam gdzie planuję, z fabułą i historiami NPCów, które rozpocząłem, i miejsc do których chcę wrócić - to zajmie kilka spokojnych tygodni. Nie chcę jej szybko kończyć. Build od początku wybrałem świadomie magiczny - polecam. Jako gracz jestem psychofanem Zeldy, Xenoblade Chronicles wszystkich i NieR'ów oraz fanem Nintendo, jrpgów, Monster Hunter Rise, Dragons Dogma Dark Arisen, Dark Souls 3 NG+7, Sekiro NG+3 i kilku innych. ER dołącza do mojej prywatnej korony gamingowej: Nintendo | Zelda, Monolith Soft | XC i PlatinumGames | NieR.

Dlaczego wyjątkowa gra 10/10: Bo to są faktycznie rozwinięte i wypieszczone soulsy, wmieszane w świat Zeldy BotW (-fizyka świata) z koncepcjami z Sekiro, zapewniające doznania nowej jakości, w tym niektóre niemal mistyczne :-) Gra, która jest klasą samą w sobie, prawdziwym wyzwaniem, a jednocześnie grą przyjazną, szanującą i opiekującą się graczem o różnym doświadczeniu, o ile ten gracz wykona podobny ukłon w jej stronę :-) Gra, która dokonała niemożliwego połączenia skrajności: osławionej, uznanej i docenianej formuły soulsów z kontemplacją! i totalnym relaksem w otwartym świecie. Tworzy tym samym coś unikalnego. Na koniec dająca wyjątkowe doznania, przyjemność i satysfakcję.

Plusy: Gameplay. Uzależniająca grywalność. Na długie miesiące, a może lata. Ogromny, otwarty, piękny świat. Koń do przemierzania tego świata, który nie zawadza, a staje się jednością z graczem. Totalna wolność i swoboda. Subtelne wyrafinowanie i inteligencja gry. Inteligentne wprowadzenie w grę dla uważnego gracza. Tajemniczość i różne tajemnice. Nie mami pierwszym wrażeniem i pustymi obietnicami. Nie musi. Powoli odsłania swoją wielkość. System i mechanika walki. Znaczny postęp w stosunku do DS3. Multum buildów, broni i narzędzi. Ułatwienie parowania i odbić. Wprowadzenie przełamywania postawy wroga. Kontry z atakiem krytycznym po blokach. Walka na koniu. Duchy przyzywane do pomocy w walce. Multum umiejętności przypisywanych do broni. Wymiatająca magia. Taktyka i różne sposoby przechodzenia lokacji i grup przeciwników. Świetny balans rozwoju, levelowania, ułatwień, bez konieczności sztucznego i nużącego grindowania. Zachwycająca grafika, widoki, charakter, skala i różnorodność lokacji. Niesamowita ilość i różnorodność bossów, a także zwykłych przeciwników. Nostalgiczne wplecenie elementów z DS3. Nie brakuje wyzwań dla starych soulsowych wyjadaczy. Nie brakuje bardzo naturalnych i logicznych, a nie sztucznych ułatwień dla świeżych graczy. Klimat. Lore. Smaczki. Fabuła. NPCe i ich questy. Humor. Zagadki. Eleganckie i uporządkowane zarządzanie. Minimalizm. Na wszystko trzeba logicznie i uczciwie zapracować, ale bez frustrującego wysiłku. Świat ma jakości świata rzeczywistego, a nie ogłupiającej sztuczności. W świecie rzeczywistym napastników nie pokonuje się łatwo dwoma machnięciami mieczem-zapałką. W świecie rzeczywistym nie znajduje się skarbów pod każdym napotkanym kamieniem. Zatem emocje rzeczywistej eksploracji i niebezpieczeństwa. Nauka pokory, ale przyjemna, wywołująca uśmiech, a nie frustrująca. Elementy i chwile "mistyczne". Gra, której nie chce się tylko przejść i zaliczyć, ale w której chce się być, na swój sposób. Mógłbym jeszcze tak dalej ciągnąć, ale już wystarczy.

Minusy: Brak.

Ocena osobista, nie polemizująca z możliwymi innymi wrażeniami innych graczy.

Ratanok
Odradzam czytanie poradników przy pierwszym podejściu do tytułu, zarówno przed i w trakcie grania w Elden Ring. Jeśli już, to dobrze zapoznać się z lore świata przedstawionego w poprzednich tytułach.

Polecam zabierać się za poradniki dopiero w momencie, kiedy naprawdę czegoś zupełnie nie rozumiesz lub utknąłeś i nie wiesz, co zrobić, żeby popchnąć akcję dalej, a tak, to kombinować samodzielnie i czytać wskazówki zostawione przez innych graczy.

Jednym ze sposobów nagradzania gracza w Elden Ring jest zdobyta wiedza metodą prób i błędów, własnych doświadczeń i sprawia to wiele satysfakcji. Gra nie mówi nawet rzeczy oczywistych w jej świecie, nie zdradza wielu fundamentów rozgrywki (których domyślają się weterani serii), skoro zaczynasz swoją przygodę od tego tytułu, bo poprzednie części Cię nie zainteresowały, to rekonesans w necie i zdobycie informacji "co i jak", nawet odnośnie podstaw gry - zmniejszy finalnie Twój fun z rozgrywki.

Z optymalizacją jest coraz lepiej, ale nadal występuje stuttering Szczęściem w nieszczęściu jest fakt, że problemy z wydajnością występują w określonych miejscach i przy wykonywaniu określonych czynności, są bardzo powtarzalne i łatwe do odtworzenia, co daje sporą nadzieję na ich zlokalizowanie przez twórców i eliminację w przyszłości.

Co do stopnia trudności, to Elden Ring zyskał opinię najbardziej przystępnej gry ze studia FromSoftware, tym bardziej dla nowych graczy. Mimo to gra jest trudna.

Faktycznie, u mnie też same bugi. Jak wchodzę do jakiejś jaskini to tak ciemno, że muszę pochodnię albo co najmniej latarkę użyć. Jak wjeżdżam w jakiś ciemny las to ciężko cokolwiek dojrzeć. Najgorzej to chyba zabugowali Wioskę Albinautryków, tak ciemno, że kręcę jasnością i nic. A ta Śnieżna Równina na samej północy, coś jakby wszystko za mgłą, nie łapię w ogóle ostrości, nic nie widać, a tu co rusz jakiś mob z tej bieli wyskoczy i człowieka napastuje, grać nie daje. Najbardziej przesadzili z jednym mini-bossem - znika nagle wszystko wokół, tylko taka jakaś czarna próżnia na ekranie i boss zostaje na wizji, a nawet dwóch. Jak grać, jak grać kiedy nie ma na czym stanąć nawet i orientacji złapać? Sam już nie wiem czy to same bugi czy kartę graficzną do jakiegoś kowala oddać do naprawy, coś tam wyklepać, aby dobrze było...

hej czarownicy, taka ciekawostka, jeden z lepszych czarów którym jest "Rock Sling" które mają dobry zasięg i potrafią dobrze ogłuszyć bossów, wiecie że mają różny zasięg w zależności w której ręce trzymacie kostur? trzymając kostur w lewej ręce 2 z 3 kamieni lecą i trafiają naprawdę daleko, naprawdę daleko, lecz trzymając kostur w prawej ręce zasięg jest około 35% mniejszy niżeli byłby kostur trzymany w lewej ręce :)

Z calym szacunkiem dla Waszej ekscytacji - bo gra jest swietna, ale niektorym przydalby sie chyba lekki reality check. Lubie czytac jak pasjonaci jaraja sie jakims tytulem ale jako gracz zdecydowanie szukam opinii rzetelnych, a nie wylacznie przytoczonego ozlacania. Zachowujecie sie tak jakby przyznanie, ze Elden Ring ma takze slabsze strony cos odejmowalo z Waszego obcowania z gra. Ozlacanie - ok, stawanie okoniem do wszelkiej krytyki - imho zbedne.

Momentami mocno slabe jest to przekladanie swojego doswiadczania gry nad opinie i obserwacje innych.

Po 198h i trzech przejściach mogę stwierdzić że to wydmuszka.
Artystycznie mega. Co do tego nie ma wątpliwości.
Ostatnie dwa przejścia mega mnie zmęczyły. Nie zagrał bym w to kolejny raz jak by mi nawet za to płacili. Jako prosty człek przejrzałem na oczy. Ta gra się nie umywa do takiego DS3. Czy nawet jedynki. W tamtych grach wszystko było na swoim miejscu. Czuło się satysfakcję z kolejnych prześć.Ten otwarty świat jest kompletnie zbędny. Sztuczne wydłużanie rozgrywki. Widać w tej produkcji pośpiech, i chyba celowe olanie pewnych kwestii. Nie wiem czy z lenistwa, czy może hype i preordery się zgadzały to pomyśleli wydajemy, a co tam. Ta gra opiera się na tanich zagrywkach. Nie szanuje czasu gracza. Nie trawię takich tytułów. Nie wiem jak to się stało że ta gra mnie tak oślepiła. Manipulacja jest realna. Strasznie przereklamowany produkt. Choć nie jestem szczególnie wierzący, to dziękuje bogu że mam to już za sobą. Amen.

[link]

170h 200 lvl i koniec gry definitywny , najpierw magiem a potem bleed build oba tak samo mocne chociaż ten drugi zdecydowanie mniej nudny , próbowałem ng+ ale chyba nie dam rady bo mape znam na pamięć i nie widzę sensu pokonywania znowu tych samych bossów zwłaszcza że wszystkie zadania poboczne zrobiłem w ng.
Gra bardzo dobra czekam cierpliwie na DLC

Bezrozumnym wpisom z farm trolli dziękujemy.

Jak poznać bezrozumnego reprezentanta farmy trolli? Nick to imię + 4 cyfry. Jednozdaniowy generyczny trolling pojawiający się pod tym nickiem co jakiś czas na forum, w różnych wątkach, bez związku z meritum sprawy. Nastawiony na wywołanie negatywnych emocji lub innych perwersyjnych celów bezrozumnego trolla lub zleceniodawcy.

Elden Ring ukończony, lvl 164, 118h gry. Build na siłę, życie i wiarę, walka mieczem ordovisa trzymanym oburącz. Najwiecej radosnej zabawy oczywiscie dała mi Malenia. Wspaniała, choc nieco toksyczna dziewczyna :)

Ogólnie wybitny, melancholijny klimat i obłędny, otwarty świat + typowo soulsowa walka wzbogacona o skok. Dodatkowo, jak na from software, dobra historia i standardowo, fenomenalna muzyka. Choć gra urzeka, nie jest idealna, najbardziej przeszkadza wkradająca sie w pewnym momencie powtarzalność bossów. Zbyt wiele razy wykorzystano niektórych niemilców (patrzę na ciebie, drzewcu). Elden posiada też typowe wady gier FS - przeniknie tekstur, pewną niezdarność techniczną czy memiczne SI. Nikną one jednak przy wszystkich zaletach i gargantuicznej skali gry.

Zdecydowanie najlepsza rzecz w tym roku i jedynie starfield ma szansę zagrozić produkcji Japończyków. Dodam, że grałem na PS5 i nie doświadczyłem niemal żadnych błędów i wiekszych problemów z płynnością działania. Komentarz zamieszczam na stronie PC, jako że tu odbywa sie wymiana zdań. Oceniłem na karcie PS5.

No i za drugim podejściem.

I oto się pojawiło to na co wszysscy czekaliśmy :

https://www.youtube.com/watch?v=DYDs_Inzkz4

Opis lore od VaatiVidya, miłego seansu

Cholera... Jak bardzo bym chciał nie dać tej grze dychy, tak się nie da. Twórcom udało się każdy słaby element tak przykryć, że wydaje się mocnym. Technologicznie nie jest za dobrze, ale warstwa artystyczna przykrywa to wszystko i wizualnie jest to najpiękniejsza gra w jaką grałem (nie technologicznie). Bossowie mają wiele frustrujących mechanik, które są bez sensu, ale design walk i aren jest jak zawsze wybitny, że na koniec po pokonaniu pamiętasz głównie plusy. Świat wydaje się za duży, ale przez to, że na każdym kroku coś spotykamy, a i mapa odkrywa się stopniowo, po prostu tego nie czuć. Pomniejsze lokacje - katakumby, w dużym stopniu powtarzalne, ale wiele z nich ma świetnie zastosowane triki i unikalne rozwiązania przechodzenie, że nie nużą. Jedynie nie da się wybronić recyklingu bossów na jeszcze większą skalę niż w Sekiro, ale z czasem twórcy poszli po rozum do głowy i stają się oni pobocznymi mobkami, przypominając nam jaką drogę przeszliśmy i jak nasza postać urosła do obecnego momentu.

Plusy:
- Warstwa artystyczna - audiowizualna to zupełnie inna liga od konkurencji.
- Design świata
- Projekt przeciwników
- Masa opcjonalnej treści, która z czasem okazuje się niezbędna, aby uniknąć przymusowego grindowania.
- Mechanika walki.
- Postacie poboczne i ich unikatowe historie.
- To wciąż stare dobre Dark Souls ze świetnymi lokacjami głównymi, wzbogacone o otwarty świat wokół nich.
- Brak większych problemów technicznych w wersji na PS5...

Minusy:
- ... Poza problemem z utrzymaniem stabilnych 60 klatek, ale przy okolicach 50 też da się grać.
- Recykling bossów.
- Nietrafione mechaniki niektórych bossów (Malenia, o Malenia...).
- Problem z balansem buildów postaci. Różni bossowie wydają się być robieni pod różne buildy postaci, co czasami potrafi zblokować postęp lub niepotrzebnie bardzo wydłużyć walki.

Tak jak wspomniałem wszystkie minusy przykryte finalnie przez plusy, także ode mnie dycha. Najlepsza gra From Software i jeden z najwybitniejszych otwartych światów w historii gier. Mam nadzieję doczekać się Sekiro na podobną skalę i że osiągnie w moich oczach to, czego nie osiągnęło Ghost of Tsushima. 10/10

Święta, Święta i po Świętach. Wyjeżdżając daleko na Święta oderwałem się od Elden Ring i wziąłem ze sobą Dark Souls Remastered na Switchu, do którego namawiało mnie kilka osób z GOL'a, że wychwalając tak ER powinienem koniecznie zobaczyć pierwsze DS. No to zagrałem. Poniżej moje osobiste doświadczenia, wrażenia i wnioski o ER i DS z punktu widzenia osoby, która przeszła ścieżkę:

DS3 x 7 (w 2021) => Sekiro x 3 => Elden Ring x 2 => DS x ~1/4

w przeciwieństwie do większości graczy, którzy zaliczyli po kolei:

DS => DS2 => (BB) => DS3 => (Sekiro) => Elden Ring

Zaznaczam tylko, że jako leciwy gracz nie zwracam uwagi na grafikę technologiczną czy anachronizmy i nic mi w tym sensie w DS nie przeszkadzało. Grę przerwałem po 30-40h i zapewne nie widziałem najlepszego, ale nie doczekałem jeszcze tym razem. Zatem wrażenia z pierwszej ćwiartki DS vs ER:

*** DS chciałem przerwać po kilku godzinach, bo pomyślałem sobie, że może jednak lepiej nie psuć sobie zdania o serii. Pierwsze wrażenie daleko odstawało od tego, do czego przyzwyczaiło mnie DS3 i zwłaszcza ER. Ale pocisnąłem dalej, zapomniałem na chwilę o ER, przestawiłem się na DS i było OK. Po kilkunastu godzinach walki wojownikiem str | dex, ze zbroją, tarczą i mieczem (Longsword + ultra greatsword Zweihander), w związku z ogólną łatwością, nudą, i brakiem znajdziek rozszerzających arsenał w kierunku innych buildów, ograniczeniami udźwigu, przerwałem grę i zacząłem jeszcze raz od początku piromatą. To była świetna decyzja, piromancja wniosła trochę więcej ekscytacji na początku, dostałem lekki ubiór, a topór bojowy okazał się strzałem w dziesiątkę i nie rozstawałem się z nim do końca zabawy. Potem dodałem jeszcze halabardę. Wczoraj wróciłem do domu i do ER. Odetchnąłem z wielką ulgą, jakbym się wynurzył z głębokiej wody i odetchnął pełną piersią, ale na pamiątkę DS szybko przełączyłem się na Topór Bojowy, który już miałem na +24 :-), a w ER ma jeszcze dodatkowe świetne weapon arty. W 2h (w NG+) pokonałem nim szybko Ognistego Olbrzyma i przeszedłem całe Farum Azula, z małą pomocą sztyletu Czarnych Noży (polecam - jedna z top 5 broni).

*** Tożsamość. DS i DS3 to są te same gry (seria), Elden Ring jest inną grą. To znaczy Elden Ring nie jest dla mnie żadnym Dark Souls 4, Dark Souls 3,5 czy innym Dark Souls X. Jeszcze grając w samo DS3 mógłbym przymknąć oko na te stwierdzenia, ale widząc spójność formuły DS i DS3, i odmienność ER, postrzegam ją jako całkiem inną grę. Dopiero po DS uświadomiłem sobie jak prawidłowa była moja pierwsza intuicja po premierze, że ER to mieszanka wcześniejszych produkcji FS i Zeldy BotW z całkowicie nową, własną jakością. Ale nie będę kruszył kopii z osobami, które chcą i uważają ER za kolejne Soulsy, bo prawdą jest, że ER z DS1-3 czerpie najwięcej. Trochę jak Zelda BotW czerpie z Ocarina of Time, Twilight Princess czy Skyward Sword, choć jest zupełnie inną grą.

*** Poziom trudności. DS to zdecydowanie najłatwiejsza gra FS, w które grałem. DS3 sporo trudniejsza. ER najtrudniejsza, jeżeli jest grana w ograniczonej formule soulsowej. W formule Elden Ring poziom trudności zależy od nas. Ale porównując jabłka z jabłkami tzn. podstawową mechanikę i trudność walki DS nie stanowiła żadnego wyzwania w porównaniu z ER. Miałem takie subiektywne wrażenie, że wszystko tutaj jest 2 x wolniejsze. Wciąż się musimy z tą powolnością odpowiednio zsynchronizować i jeżeli tego nie zrobimy to mamy problem, ale po ER to jest po prostu spokojny wolny spacerek. Nie miałem problemu z żadnymi bossami, mini-bossami ani mobami. O bossach za chwilę. Mini bossowie padali wszyscy za pierwszym razem. Moby stanowiły czasem wyzwanie w większej grupie lub jako duchy o czym potem. Natomiast wielkie moby, które potrafią onieśmielać w DS3 i ER, i od których często uciekałem, tutaj padały bez problemu, zero strachu czy wyzwania. Jeżeli ktoś ma w palcach ER i DS3, to DS wydaje się dużo prostszym podzbiorem mechanik walki, które znamy już na pamięć, a nie zapewnia tych szybkich i nieprzewidywalnych wyzwań rodem z ER.

*** Konstrukcja świata. Pierwsze uczucie w DS po ER to... KLAUSTROFOBIA. Wiedziałem już wcześniej, że po kilkudziesięciu godzinach w ER, ciężko mi będzie wrócić do DS3 czy Sekiro, ale w DS to jest fizyczne uczucie ciasności, duszności i właśnie dosłownie klaustrofobii. Otwarty świat zaszkodził ER? Po DS mówię stanowcze NIE. Tak, bez doświadczenia ER, DS mogło się wydawać fantastyczną konstrukcją, zamknięte przestrzenie, przejścia, skróty. Fajnie, że zawsze miałem 2-3 opcje kierunków progresu. To nie jest złe. Ale po ER - dusiłem się w tej grze. Co najbardziej paradoksalne - przemieszczanie się po tych niewielkich zamkniętych przestrzeniach zajmuje dużo więcej pustego czasu niż przemierzanie otwartych przestrzeni ER, w czym niemały udział ma brak szybkiej podróży! Ma to swój oldschoolowy urok, ale po ER ciężko się przekonać do tych godzin traconych na puste przebiegi.

*** Bossowie. Tu się zdziwiłem najbardziej. Zawsze słyszałem, że DS bossami stoi. Tacy wyjątkowi, trzeba się uczyć ich ruchów, niezapomniane wrażenia, zapadają w pamięć. Ile tych komentarzy o ER, że bossowie tutaj nie dorastają do soulsów. No cóż. Przeszedłem 6-7 bossów głównych. Wszystkich za pierwszym lub góra 2-3 razem. Żadnych ruchów nie musiałem się uczyć. Większości nie zapamiętałem nawet jak wyglądają. Po ER to ci bossowe DS to takie basic'ki, sygnalizujące swoje ruchy w tak powolnym tempie, że można je przechodzić z zamkniętymi oczami. Krok, krok, krok, zaaaamach, unik, spoooowolniooony zaamach, unik, pooodskok, unik, BUM, BUM, BUM i po walce. Nie pamiętam tych bossów. Większość była identyczna z mechanicznego punktu widzenia. Jeden boss "gimmick" motyl zapadł w pamięć. I gargulce dwa. Jeden to był zbyt prosty. DS nie miało może pomysłu na trudność, to w drugiej fazie dodało drugiego gargulca - ile takich krytyk było o ER. I tak padł za 3 razem. To wszystko na Switchu z joyconami, nawet bez pro controlera. Podsumowując, stwierdzam jednoznacznie - ER w kwestii bossów wyprzedza DS / DS3 o lata świetlne. W ER spędzam na różnego rodzaju bossach masę fantastycznego czasu, w DS spędziłem na bossach < 1% czasu gry i w przeciągu całego tego czasu przeszli jakby niezauważalni. No po prostu nie było bossów w tym doświadczeniu, tak szybko padali i tacy byli generyczni w porównaniu do ER.

*** Mechaniki i balans. Mechaniki w DS proste, wolne, powtarzalne. Gra doskonała do nauki podstaw i nawyków soulsowych. ER jest na wiele wyższym poziomie. W DS super podstawowa mechanika broni bez weapon artów. W ER to samo rozszerzone o niesamowite popioły wojny i unikalne weapon arty broni specjalnych. Zarządzanie grą w DS, pomimo anachronizmów i prostoty, podobne jak w DS3 i ER - jesteśmy za każdym razem w domu, super. Ogólnie brakuje różnorodności i możliwości rozwojowych z ER. W DS godziny mijają i niewiele się rozwijamy, bardziej grindujemy wokół ognisk, które zdobyliśmy i biegamy od ogniska do ogniska i miejsc śmierci.

*** Na co spędzamy czas. W ER - eksploracja, odkrywanie, bossowie, rozwój, eksperymentowanie - wszystko w wolności, kreatywności i zabawie. W DS - przechodzenie po sznurku z wariantami, większość czasu na bieganie od ogniska do punktu ostatniej śmierci i między ogniskami, mało na walkach, dużo mniej zabawy, dużo więcej pustego grindowania i pustych przebiegów. Nudne po ER.

*** Co mi się bardzo podobało w DS. NPCe. Dialogi. Humor. Podstawowe mechaniki niezawodne. Podstawowe bronie. Nieustępliwe moby ścigające bez wytchnienia. Projekty lokacji mogły robić wrażenie w 2011, ale nie po ER, ale wciąż fajne.

*** Dlaczego przestałem grać w DS po ~30-40h. W lokacji z duchami stwierdziłem, że to jest kwintesencja krytyk, które czytałem o ER, a których sam nie uświadczyłem w ER, a właśnie tutaj w DS. Duchy. Dobiec do lokacji z ogniska. Strasznie nudne i trzeba to było powtarzać ze 20 razy. Nie mogę pokonać duchów normalną bronią. OK. Potrzebuję przedmiotu do walki z duchami. OK. Zużyłem przedmiot i zginąłem. Co teraz? Znalazłem kupca, który go sprzedaje, ale za fortunę wymagającą grindowania. OK. Znowu zużyłem, ale duchy go dropią. OK. W 3-cim przebiegu duchy dropią broń, która na nie działa. Super. Fajne rozwiązanie. Ale wymaga 2 x więcej ciosów od moich broni :-( No cóż. OK. Duchy pojawiają się z ziemi, ze ścian, z wody, najpierw 1, potem 2, potem 6, potem 10, mają ramiona na 5 metrów, mogą atakować zza ściany niewidoczni, z 2-ma mogę sobie poradzić, ale z 6 trudniej, jak są na ziemi to w porządku, ale jak lewitują poza zasięgiem melee to trudniej. Po 20 przebieżkach do lokacji z ogniska (schody, winda, schody, kładka, itd.) i próbie wykrycia drogi wśród ścian i niewidocznych duchów pomyślałem - dość tego. Szkoda mojego czasu. Wybrałem drugą możliwą ścieżkę. Jakieś zapieczętowane drzwi w lesie. Przedmiot do zerwania pieczęci można kupić u kowala za 20K run. Godzina tępego farmienia. Otwieram drzwi. Jeden najeźdźca duch, drugi najeźdźca normalny, pusty generyczny las, recykling drzewiastych mobów i stwierdziłem, że to jest ten moment, aby sobie odpuścić. Nic tam nie było zachęcającego, wyzywającego. Jedna wielka tępa nuda w porównaniu z otwartym światem ER.

*** ... i dlaczego kiedyś wrócę i skończę DS. Bo to dobra gra, mimo, że odstaje od ER. Jak już mi przejdzie ER, minie trochę miesięcy, zatrą się przyzwyczajenia z ER, to sobie wrócę do DS, bo to przecież soulsy, a wszyscy kochamy soulsy :-)

*** Kolejność grania. Gdybym miał doradzić sobie samemu w jakie gry FS zagrać, po tych wszystkich doświadczeniach, nie doradzam tego innym, bo to bardzo indywidualne. Jeżeli nie grałeś w nic FS i masz czas na jedną grę to bez wahania wybierz Elden Ring. Zasadniczo Elden Ring wybierz zawsze. Jeżeli masz czas tylko na jedną grę soulsową, to wybierz Dark Souls 3, a potem Elden Ring. Jeżeli pokochałeś dzięki temu FS, dodatkowo masz więcej czasu, to zrób sobie dłuższą przerwę od ER i zagraj sobie w DS. W Sekiro zagraj sobie w dowolnym czasie, ale nie bezpośrednio po ER, bo się też rozczarujesz.

Gothic 100 razy lepszy chociaż 20 lat młodszy.

Miquella na kuniu. :)

Totalne arcydzieło tuż przed Elden Ring przyszło mi grać w bloodborne który był bardzo dobrą gierką ale to po prostu wariacja na temat Dark souls , Elden Ring wnosi soulslike na zupełnie nowy poziom,oczywiscie przemierzajac ten swiat nie raz poczujemy sie jak w Darks souls ale to byłoby zbytnie uproszczenie dodanie otwartego swiata zmienia całkowicie rozgrywke...Na PS 4 wyglada obłednie ,wiec jakie musi robic wrazenie na max pc czy teez ps 5 : D

Bukary - zazdroszczę pierwszego spotkania szczególnie że Elden Ring jest królem całej serii (całościowo). Graficznie, HDR + RT 4K momentami wyrwie cię z butów choć przez większość czasu gra ma kapitalny desing to są miejsca i lokacje które sprawiają że ciężko nie otworzyć ust z zachwytu.

Jeśli chodzi o wybór postaci to nie ma żadnego znaczenia bo w grze jak każdej tego typu możesz być kim chcesz. W przypadku ER dodatkowo dobre przedmioty można znaleźć dość szybko więc moim zdaniem wybrać najlepiej enigmę jak zawsze bo masz najniższy poziom i będziesz rozwijał swoją postać jak chcesz. W grze co prawda od 1/3 jest dostępne przebudowanie statystyk ale to dopiero wtedy.

Nie czytaj poradników i na boga nie zabijaj starożytnego smoka w sposób lamaus pipa dla groszowej ilości dusz bo od razu popsujesz sobie całą grę

w lutym daj Boże wyjdzie dodatek i będzie niebywała okazja aby do tej gry wrócić.

wbicie calaka było przyjemnością samą w sobie :)

co co pomocy z prochów - jak chcesz się nauczyć grać to wzywanie pomocników jest bez sensu, wręcz niszczy ducha tej gry. Coop i wspólne granie dla oprowadzenia ale jak ma cię ciągnąć przez grę wysokolevelowiec to gra straci swoją magię.

Jeszcze nie zacząłem na dobre grać, ale widzę, że czeka tu na mnie wiele roboczogodzin. :)

Jeszcze jedna rada, wynikająca z mojego doświadczenia.

Na pewno będziesz sprzedawał wszystkie znalezione runy żeby móc dalej levelować. Nie rób tego, zostawiaj je sobie naa sytuacje, gdy będzie ci brakować kasy albo do podlewelowania albo do ulepszenia czegoś.

Poziom postaci to nie wszystko, za pierwszym razem dograłem do 160 i miałem poczucie, że nadal jest na dwa uderzenia. Teraz mam 130 i w sumie poczuci się nie zmieniło, a z łatwością doszedłem do 3 ostatnich bossów.

Druga rada - npcy nie zawsze poruszają się zgodnie z torem twojego progresu. Większość w sumie tak robi ale nie jest to zasadą.
Dwa przy każdym aktywowaniu ogniska siadaj do niego - będziesz mógł czasami zamienić słowo ze swoją służką

Widze ze zebralo sie paru ludzi jak widze obserwujacych topic, to zrobmy quiza. ;). ;)

Trzech ulubionych bossow z Eldena. Wystarcza imiona, ale jak ktos chce to moze napisac za co akurat ich lubi.

Moja ekipa:

1. Maliketh, the Black Blade - za mechanike i sklillowosc walki, nie popadajaca przy tym w groteske "ma byc trudno, zeby bylo jak najtrudniej" jak walka z Malenia oraz troche pierwsza walka z Margitem. Ubolewam ze ten boss zostal potraktowany po macoszemu i nie ma dwoch pelnych paskow HP.

2. ex aequo Dragonlord Placudisax, Astel, Naturalborn of the Void i Elden Beast. Za design, tajemniczosc i spektakl wizualny.

3. ex aequo Starscourge Radahn i Renalla, Queen of the Full Moon za tragiczna historie i wzbudzenie mojej empatii. ;)

Dajcie swoich. :)

Przede wszystkim graj sam a nie z poradnikiem czy sugestiami użytkowników. Ta gra to samodzielne odkrywanie. Wtedy i tylko wtedy poczujesz magię Elden Ringa. Sam świat jest mistrzowsko wykonany i tylko klęka przez tym co zapewniły dwie ostatnie części Zeldy. Najgorsze to moim zdaniem granie tak jak chcą tego inni albo sugerują.

Zbroje i ich przeróbka zmienia wygląda co do statystyk to zależy czy przy tej zmianie coś dodaje czy obcina z dołożonych rzeczy. Są zbroje w których przeróbka zabiera np. część płaszcza czy uzbrojenia (spadają staty), są takie że przeróbka dodaje elementy (następuje wzrost statystyk).

No to, Minas, wchodzę. Na twoją odpowiedzialność...

Via Tenor

Raaaaddaaaaaaahn Feeeestival!

Wyciagajcie flaszki, dzwoncie po dz... iewczeta. ;P

Wy tu gadu-gadu o jakichś młotach, a ja się wreszcie odpowiednio zaopiekowałem moją jednoręką bandytką. Wiedziałem, że można na tę dziewczynę liczyć.

Łajdak LV 1 w Stolicy :-)

* Na golasa i z samą Pałką
* Nie leveluję postaci, tylko Pałkę
* Wszystkie Staty na 10
* Siła i Wiara podbite talizmanami +5
+ prosta Pieczęć Palców + proste inkantacje ochronne od Corhyna przy Okrągłym Stole
+ Trójkątna Tarcza (na niektóre moby dla wygody, przy bossach bez znaczenia)
+ Kukri
+ Prochy Żołnierza Godricka

Fajne przejście, człowiek czuje się trochę jakby grał za pierwszym razem. Znowu inne spojrzenie, a miejsca i sprawy nad którymi się zwykle przelatuje wymagają nagle sporo uwagi. Zwłaszcza, że nie pamiętam już niektórych lokacji z przedmiotami, kamieniami, talizmanami itp. Śmierć przeważnie na jednego hita, od bossów zawsze. Największa trudność to nawet nie bossowie, ale niektóre lokacje z wściekłymi mobami. W bonusie piękna pustka i porządek w ekwipunku :-) Kiedyś grałem takim buildem, ale levelowałem postać, to co innego. Stolica z bossami jest chyba do zrobienia, ale do końca gry na LV 1 raczej nie dojdę. Ciekawe.

Udalo sie. Nadal nie wiem jak unikac jej waterfowl dance - po prostu jak widzialem, ze nadchodzi to puszczalem taget-locka i spamowalem rolle. Czasami unikalem 90% obrazen, czasami ginalem w 1/3 combosa. Dla mnie zdecydowanie najtrudniejszy boss z jakim walczylem w tego typu grach. Skopiowalem save zeby kiedys sprobowac pokonac ja bez uzycia prochow ale szczerze mowiac to nawet z nimi udalo mi sie "na farcie" gdzies po 30+ probach. :')

No cóż, po wielu godzinach zmagań udało się zmatowieńcowi z ogromną pomocą niezłomnej Tiche powalić Malenię. Gdy dzielny rycerz już witał się z gąską, zrozumiał (zbyt późno), że piękna bogini dopiero zaczyna rozkwitać... Oto, co zobaczył tuż przed śmiercią.

Tego widoku nigdy nie zapomni...

Mala garsc dodatkowego info:

Było miło, nawet można powiedzieć słodko, aby nie powiedzieć za słodko, to wsadźmy mały kijek w mrowisko ;-)

Ja uważam Bukary, że powinieneś teraz zagrać w totalnie perfekcyjne Lies of P. Ta gra zawiera wszystkie zalety gier FS, a jest absolutnie pozbawiona wszelkich wad gier FS. Tak mnie jakoś naszło myśląc jak to się kiedyś mówiło out of the box. Na pewno się spodoba. I nawet nie wpuszczam tu za bardzo trzeci raz w maliny ;-)

Co do innych gier FS. One wszystkie są świetne. Ale zauważyłem, że indywidualne preferencje zależą trochę od tego w jakiej kolejności się grało. Tu szczególną grupę stanowią osoby, które poznawały te gry przez lata w kolejności ich premier, gdzie następuje naturalna pierwsza miłość do DS1, co jest bardzo zrozumiałe. Potem to już było powtarzanie tej samej formuły w coraz lepszej formie. Z kolei równie ciekawe są doświadczenia osób które poznawały te gry dziś, mając do wyboru kilka różnych tytułów w menu. Tu mam na myśli doświadczenia Minas Morgul czy nawet siebie:

* Najpierw przez lata nie dotykałem Soulsów. Nie ze względu na osławiony poziom trudności. Jako człowiek niesłychanie wrażliwy przerażony byłem samym tym słowem Dark Souls i co się za nim kryje w grze. Dodatkowo powiedzmy sobie szczerze, wszystkie te gry to festiwal szkaradztwa owiniętego w cudowny papierek świetnego art style, udające ładny cukierek. I to działa. Ale pod przykrywką tego przecudnego stylu graficznego ile tam jest ohydy, nawet w takim ER. No właśnie. Z tego też powodu nigdy nie grałem w Bloodborne, choć wiem, że to dla wielu najlepszy soulslike, najlepsze walki, i tego absolutnie nie kwestionuję, ale jakoś nie mogę na niego patrzeć wizualnie.

* Dark Souls 3. Od tego zacząłem. Nie było jeszcze ER. Siedziałem wtedy sobie i podjąłem decyzję, ze chcę jednak wejść w tą serię. Od której części zacząć? Tu są zawsze dwie szkoły. Jedni mówią w takich sytuacjach od pierwszej części i po kolei. Ja zawsze uważam, żeby zaczynać od ostatniej, najnowszej części, nawet w mojej ulubionej serii Xenoblade Chronicles 1-3, choć to herezja. Dlaczego? Bo na ocenę czy seria się podoba nie będą miały wpływu ewentualne archaizmy, a jak się spodoba to można zawsze wrócić do wcześniejszych części, chyba, że fabularnie ma to duże znaczenie. W Dark Souls 3 się zakochałem. To jest formuła Dark Souls w najlepszej moim zdaniem dopieszczonej postaci, która dodatkowo nie zestarzała się ani trochę wizualnie. Polecam.

* Sekiro. Zagrałem od razu po 7 x DS3, również na zasadzie co tam dalej najnowszego od tego studia, i również bardzo mi się spodobała, choć to zupełnie inna gra i nie każdemu się musi spodobać.

* Elden Ring. Tak się złożyło, że po moim NG+3 w Sekiro wyszedł Elden Ring. Tu wstyd się przyznać. Nie wiedziałem o tej grze prawie nic, autentycznie nie czekałem na tą premierę. Wiedziałem tylko, że jest, fajnie się składa po DS3 i Sekiro, że otwarty świat, że koń itp. Poszedł pre-order i grane od godziny 00:00. Dalej to już historia.

* Dark Souls 1 i 2. W trakcie rocznej przygody z ER, dzięki namowom Kwisatz_Haderach (dzięki!) zainteresowałem się DS2 i DS1. Nie miałem po pierwszych godzinach najlepszego zdania, ale ostatecznie zakochałem się jak w każdej grze FS. No tu nie ma innej możliwości. DS2 polubiłem niesamowicie, choć jest tak krytykowana, bo to bardzo specyficzna "dziergana" gra praktycznie pozbawiona trudnych bossów, gdzie przyjemność tkwi w przechodzeniu każdego małego kroczku każdej lokacji. DS1 z kolei bardzo doceniłem za rozpoczęcie tej fenomenalnej serii, która w zasadzie powiela ten sam schemat w DS2 i DS3, doprowadzając go do perfekcji w DS3. Jednak DS1 nigdy nie zdobyło mojego serca, tak jak graczy, którzy od niej zaczynali. Choć jestem przekonany, że gdybym od niej zaczynał, to tak właśnie by było. DS1 przeszedłem 2 razy na XBOX i na Switchu. To też zaleta, że w tą grę świetnie się gra mobilnie na Switchu przy jakiejś wyjazdowej okazji.

Teraz zakończenie tego wywodu. Jak bym miał wybrać jedną grę do zabrania na bezludną wyspę to Zelda BotW/TotK. Jakbym miał wymazać całkowicie z pamięci jedną grę, którą chciałbym odkryć i przejść ponownie na nowo, to Elden Ring. W Elden Ring mógłbym robić sobie również kolejne chilloutowe przejścia z bossami na NG+ mając 3 godziny wolnego czasu w niedzielne popołudnia. Mając kilka dni wolnego zagrałbym jeszcze raz w DS3. Mając 2-tygodniowy nieudany urlop z deszczową pogodą mógłbym się zaszyć grając cały czas w Dark Souls 2, ale tak raz na kilka lat.

Szkoda, ze to juz koniec. :) Gz Bukary i dzieki wszystkim, ktorzy uaktywnili sie w watku bo byl to kop motywujacy do skonczenia tej epickiej przygody. Czekam na czerwiec.

Hoarah Loux kozak, jedna z fajniejszych walk. :) A Edlen Beast zdecydowanie wchodzi na moja liste najwiekszych wyzwan. :P

Coś tak poważnie tutaj...

https://twitter.com/EverythingOOC/status/1761529185946742843

;)

^^

Ludzie robią jakieś Malenie 1 lvl hitless, a ja dzisiaj "grałem" w Eldena godzinę, bo na tyle pozwolił mi synek.

Gra polegała na tym, że sobie wesoło patatajałem na konisiu i zaczepiałem bez celu bandytów z pobliskich obozowisk.
I w ten sposób trafiłem znowu na coś, co przegapiłem przy 3 przejściach.

Miał ktoś tak, że czasami tuptał sobie bez celu, szukajac głównie widoczków lub: "o, skała, spróbuję tam wskoczyć"?

A na deser, ciekawostka!
Jest jakiś doktor psychologii, który studiuje takie okazy jak my i okazało się, że faktycznie - pierwsze podejście do nowego bossa jest najlepsze.
Każde kolejne jest zazwyczaj gorsze, bo łapiemy paraliż i zaczynamy "myśleć".
Ten wzór zauważyłem u siebie już dawno temu. Pierwsza próba na Malenii - zbita aż do połowy pierwszej fazy. A później, żeby odtworzyć ten pierwszy "sukces", 3h grania;)).

Edit - sorki, miało być w odpowiedzi.

No Panie, Panowie, dziad golas łajdak level 1 walczy z Eldeńską Bestią. Szczerze mówiąc - jaja jak berety.

Pokonam czy nie pokonam muszę tą przygodę opisać, ze wszystkimi drobnymi ciekawostkami dla LV1 , których się po drodze nauczyłem. Nawet coś w rodzaju krótkiego poradnika Elden Ring LV 1 dla każdego, bo uważam autentycznie, że to może być wbrew pozorom świetna i okazuje się wcale nie taka trudna zabawa dla każdego, kto ukończył ER kilka razy. Oprócz ścieżki głównej gry zrobiłem prawie wszystkie lokacje i sporo mini bossów, choć nie podchodziłem (jeszcze) do wszystkich dużych bossów opcjonalnych. Ale małe też cieszy - pokonałem np. wszystkie wersje awatarów drzewa, ulubionych gargulców w każdej możliwej postaci, strażników drzewa, trochę duchów drzewa itp. itd. Sporo ulubionych katakumb. Bo kompletowałem i sprawdzałem ponownie wszystkie przydatne łezki do eliksiru czy talizmany. Mój obecny licznik na tym profilu LV1 to 95h. Trochę to czasu zabiera, bo musiałem sobie opracować warsztat, w tym nawet dla wygody treningu niektórych bossów zrobić sobie wczoraj równoległy przebieg z boku na pierwszym NG+ z identycznym buildem tylko z LV 100, aby wszystko przebiegać na szybko, w tym pierwsze fazy kilku szefów, a trenować sobie dokładnie to, co mnie jeszcze zatrzymywało i potem robić to na głównym profilu LV1. Najważniejsze, że pomimo spędzonego czasu nie jest to wszystko jakoś wymęczane na siłę, ale sprawia masę frajdy. Przy powtórce tego wyzwania będzie już dużo szybciej. Przy okazji, dziwne uczucie jak się teraz wszystko płynne i gładkie wydaje przełączając na normalny profil z jakimś ludzkim buildem :-)